Γεννήθηκε στη Λωρίδα της Γάζας το 1972 και σπούδασε πλαστική χειρουργική. Συνεργάζεται με τέσσερις εφημερίδες στο Κατάρ, το Ομάν και τη Σαουδική Αραβία, και με μια στη Λωρίδα της Γάζας. Το 2014, κέρδισε τη δεύτερη θέση στον Αραβικό Διαγωνισμό Καρτούν. Σήμερα ζει στο Μπαχρέιν. Όντας Παλαιστίνιος πρόσφυγας, αφιερώνει το έργο του σε ανθρώπους όπως ο ίδιος, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Ο ίδιος κατάλαβε ότι ήταν καλλιτέχνης στα 15 του χρόνια, όταν Ισραηλινοί στρατιώτες τον τιμώρησαν για τις πολιτικές γελοιογραφίες του, σπάζοντας τα δάχτυλα του. Ο Alaa Allagta, είχε αρχίσει να σχεδιάζει από τα 10 του χρόνια γιατί του άρεσε, συνέχισε στα φοιτητικά του χρόνια για να βγάζει τα προς το ζην, ενώ τώρα πια ζει αποκλειστικά από την τέχνη του. «Είμαι σκιτσογράφος για τη μόνη εφημερίδα που βγαίνει στη λωρίδα της Γάζας. Έφυγα από σπίτι μου όταν τελείωσα το σχολείο, στα 18, άλλα έχω πάει πολλές φορές στη Γάζα, επισκέπτομαι τους γονείς μου που έμειναν πίσω», αναφέρει ο ίδιος.
«Τα μέλη της οικογένειάς μου ήταν πρόσφυγες μέσα στη Γάζα. Καταγόμαστε από το χωριό Αl-Faluja από όπου η οικογένειά μου έφυγε με την Παλαιστινιακή Έξοδο του 1948.Το χωριό μετονομάστηκε, και τώρα λέγεται Kiryat Gat. Οτιδήποτε Παλαιστινιακό υπήρχε καταστράφηκε με εξαίρεση λίγα παλιά σπίτια και ένα Τζαμί. Η μητέρα μου ήταν από πολύ πλούσια οικογένεια, με μεγάλη ιδιοκτησία γης αλλά και ακινήτων, κάτι που ήταν προνόμιο για λίγους. Τα χάσαμε όλα. Η οικογένεια μου νοικιάζει σπίτια εδώ και δεκαετίες για να μείνει στη Γάζα αφού τα δικά μας τα χάσαμε όλα. Το πατρικό μου δεν το έχω δει ποτέ. Δεν επιτρέπουν στους πρόσφυγες να επισκεφτούν την περιοχή. Μια από τις συναδέλφους μου, που είναι πολίτης της Ρουμανίας κατάφερε να επισκεφτεί το χωριό μου, μου είπε πως είναι ένα μαγικό μέρος, ένας παράδεισος στη Γη. Ωστόσο κανένας Παλαιστίνιος δεν μπορεί να το επισκεφθεί».
Στη δεκαετία του 1960, ο Παλαιστίνιος σκιτσογράφος Naji al-Ali δημιούργησε τον διάσημο χαρακτήρα του Handala, ένα δεκάχρονο αγόρι που γύρισε με την πλάτη στον αδιάφορο κόσμο, αρνούμενος να μεγαλώσει έως ότου μπορέσει να επιστρέψει στην πατρίδα του.
Ο Alaa Allagta σχολιάζει σχετικά: «Είναι γνωστό ότι ο Naji al-Ali σκοτώθηκε (στο Λονδίνο το 1987 από έναν πράκτορα της Μοσάντ, τον Ismail Sowan ). Η κύρια αποστολή μου είναι να δώσουμε στους ανθρώπους ελπίδα. Η πιο σκοτεινή ώρα είναι λίγο πριν την αυγή. Αυτό περιγράφει η εποχή που ζούμε. Η αυγή θα έρθει, αλλά τώρα είναι πολύ σκοτεινά. Ωστόσο, εμείς δεν θα εγκαταλείψουμε την ελπίδα. Οι άνθρωποι που προσπαθούν να ξανακερδίσουν την ελευθερία τους πρέπει πάντα να ελπίζουν. Αν χαθεί η ελπίδα, γίνονται σκλάβοι των προβλημάτων τους. Πρέπει να κρατήσουμε την υπομονή μας, την ελπίδα και τη θέληση για να επιτευχθεί η ελευθερία».
Ο Allagta αγαπούσε την Τέχνη από παιδί. Πάντα ήθελε να ασχοληθεί με κάτι που σχετίζεται με αυτήν. Αφηγούμενος πώς τον κέρδισε το σχέδιο σημειώνει: «Τη δεκαετία του ΄90 δεν είχαμε τόσες διόδους επικοινωνίας ούτε είχαμε πρόσβαση σε τόσες πηγές πληροφοριών όπως σήμερα. Έτσι, τελείωσα το σχολείο με άριστα , το στερεότυπο ήταν ακόμα ζωντανό, ότι δηλαδή το πιο αξιοσέβαστο επάγγελμα είναι αυτό του γιατρού. Και έτσι πήγα να σπουδάσω ιατρική στη Ρουμανία, για μην στεναχωρήσω τους γονείς μου. Αλλά μέσα μου ήθελα κάτι άλλο. Ξόδεψα όλα τα χρήματά μου σε χαρτί, μολύβια και μπογιές. Άρχισα να ζωγραφίζω ό, τι μου φαινόταν όμορφο. Κατάλαβα ότι η Τέχνη έχει μεγάλη αξία στην Ευρώπη, κάτι που ήταν καινούριο για μένα. Άδραξα όποια ευκαιρία βρέθηκε στο δρόμο μου για να μπορέσω να σχεδιάζω. Όταν αποφοίτησα ανακάλυψα ότι έχω πραγματικά ένα πλήρες χαρτοφυλάκιο καθώς φίλοι μου φρόντισαν να συγκεντρώσουν όλα τα σχέδια μου. Μετά την αποφοίτηση γύρισα στο σπίτι και σε επαφή με μερικούς εκδότες, αντιλήφθηκα ότι είμαι καλύτερος στο σχέδιο παρά σε οτιδήποτε άλλο».
Σε ερώτηση για το πόσο επηρεάστηκε από τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στην Παλαιστίνη και πως αυτό φαίνεται στη δουλειά του ο ίδιος λέει: « Το 1988, όταν άρχισε η πρώτη Ιντιφάντα, ήμουν 15 και ήθελα να διαμαρτυρηθώ εναντίον του Ισραήλ, γι 'αυτό άρχισα να ζωγραφίζω στους τοίχους. Τα σχέδια μου χλεύαζαν τον Yitzhak Shamir. Με έπιασαν οι Ισραηλινοί στρατιώτες και μου έσπασαν τα δάχτυλά με ένα ραβδί με καρφιά μπροστά στους γονείς μου, ώστε να μην σχεδιάζω πια. Οι γονείς μου ήθελαν να σταματήσω. Τα σχέδια των παιδικών μου χρόνων προκάλεσαν τέτοια εντύπωση, σε σημείο που θεωρούσαν ότι είμαι μελλοντικός τρομοκράτης. Όταν κατάλαβα ότι προκαλούν τέτοια αναταραχή αποφάσισα ότι θα συνεχίσω. Οι γιατροί έκριναν ότι τα χέρια μου, και όλες οι νευρικές απολήξεις ήταν άθικτες. Η επιθυμία μου να σχεδιάζω είχε μεγαλώσει. Θα πρέπει να πω ότι δεν είχα βρει έναν καλό πλαστικό χειρούργο: μπορείτε ακόμα να δείτε τα σημάδια στα χέρια μου. Όταν σπούδαζα ιατρική, συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε να κάνει καλύτερη δουλειά».
Ο Allagta επισημαίνει πως ως Παλαιστίνιος η πολιτική διαπερνά αναπόφευκτα όλους τους τομείς της ζωής του . Έτσι οι περισσότερες γελοιογραφίες του είναι πολιτικές. Όσο για τις προσωπικές του πολιτικές απόψεις έχει συγκεκριμένη άποψη τόσο για τους Παλαιστίνιους όσο και για την παγκόσμια πολιτική αλλά και για τον αραβικό κόσμο.
«Έχετε δεχθεί τις συμφωνίες του Όσλο το 1993;», τον ρωτάει ο δημοσιογράφος του Russia Today. «Όταν πρόκειται για τον παλαιστινιακό λαό, οι συμφωνίες του Όσλο δεν πληρούνται ούτε στο ελάχιστο. Μέχρι τώρα, οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν αποκομίσει κανένα όφελος από αυτό: Τα βάσανα των ανθρώπων έχουν αυξηθεί, οι παράνομοι ισραηλινοί εποικισμοί αυξάνονται , με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι Παλαιστίνιοι άμαχοι να σκοτώνονται ή διώχνονται από τα σπίτια και τη γη τους. Η "ισραηλινοποίηση" του εδάφους μας είναι σε πλήρη εξέλιξη», απαντά ο Allagta.
Για τις πολυετείς προσπάθειες εξεύρεσης λύσης στο Παλαιστινιακό σημειώνει ότι «ο παλαιστινιακός λαός θεωρεί ότι οι διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ δεν έβγαλαν πουθενά. Η αντίσταση είναι ο μόνος τρόπος για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας. Η Μαδρίτη το 1991 και το Όσλο (όπου έγιναν οι μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Ισραήλ και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) δεν άλλαξαν τίποτα για τους Παλαιστίνιους. Οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα, και μπορούν να διαρκούν για πάντα».
Ποιο είναι όμως ακριβώς το μήνυμα που στέλνει με τις γελοιογραφίες του; Ο ίδιος τονίζει: «Θα ήθελα να εκφράσω τον πόνο του παλαιστινιακού αγώνα. Μιλάω για τον πόνο και τις επιθυμίες όλων των Παλαιστίνιων . Αυτό που λέω είναι ότι οι Παλαιστίνιοι, όπως και κάθε άλλος λαός στον κόσμο, θέλουν να είναι ασφαλείς και να έχουν ένα σπίτι. Λέω ότι οι Παλαιστίνιοι, όπως και κάθε άλλος λαός, έχουν το δικαίωμα να αντισταθούν. Είναι ένα δικαίωμα που παρέχεται από το διεθνές δίκαιο».
«Δεν κάνω γελοιογραφίες πολιτικών ούτε για να τους επαινέσω ούτε για να τους κοροϊδέψω. Δεν μπορώ να περιορίσω τον εαυτό μου στα όρια ενός πολιτικού κόμματος. Θέλω να αγγίξω κάθε καρδιά. Το κάνω λοιπόν, για να το καταλαβαίνει κάθε Παλαιστίνιος», εξηγεί, υπογραμμίζοντας ότι «το όπλο μου είναι η πένα μου».
Επιμέλεια: Μάρθα Βασίλη
ΠΗΓΗ:tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου