Θέμης Τζήμας: Βουλγαρία του ’90 ή Αργεντινή του 2001;

Αν παραβλέψει κανείς το κακοπαιγμένο θέατρο της δήθεν διαπραγμάτευσης Παπαδήμου και Βενιζέλου με την τρόικα, ενώ έχουν συμφωνήσει σχεδόν σε όλα και τις υποτιθέμενες κόκκινες γραμμές των προέδρων των τριών κομμάτων που στηρίζουν το δοτό Παπαδήμο, αυτό με το οποίο μένουμε είναι η συνέχιση με μεγαλύτερη ακόμα ένταση της ίδιας καταστροφικής πολιτικής που εφαρμόζουν οι τροϊκανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους εδώ και δυο χρόνια.
Η συμφωνία της κυβέρνησης στα εξοντωτικά και αδιέξοδα για το λαό υφεσιακά μέτρα αποδεικνύεται πέραν όλων των άλλων από την προσυπογραφή εκ μέρους του πρωθυπουργού του νέου δημοσιονομικού συμφώνου, στην τελευταία σύνοδο κορυφής, το οποίο “γερμανοποιεί” την Ευρώπη, εμμένει στον αδιέξοδο μονεταρισμό, αποδυναμώνει την εσωτερική δημοκρατία των κρατών- μελών και της ΕΕ, εισάγει τη δυνατότητα σταδιακού τεμαχισμού της ευρωζώνης.
Κατά συνέπεια, ήδη η κυβέρνηση Παπαδήμου με προεξάρχοντες τον πρωθυπουργό και τον υπουργό οικονομικών έχουν αποδεχθεί ένα μόνιμο μνημόνιο για τη χώρα, μαζί με 24 ακόμα δεξιές κυβερνήσεις.
Αυτή είναι η ευρωπαϊκή διάσταση της μνημονιακής στρατηγικής, που μάλιστα διόλου τυχαία θα συνοδεύεται μάλλον από μόνιμη παρουσία του ΔΝΤ στην ευρωζώνη. Το πειραματόζωο “η Ελλάς” αποδείχτηκε χρήσιμο πεδίο δοκιμών.
Η προσυπογραφή του νέου μνημονίου διαρκείας συνοδεύεται βέβαια από ένα νέο κύμα συνολικής απόπειρας επιβολής της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και στο εσωτερικό: διαμόρφωση του συνολικού πλαισίου για τη μείωση των μισθών είτε με την εκβιασθείσα συναίνεση της ΓΣΕΕ είτε χωρίς αυτήν, περικοπές μισθών στο δημόσιο τομέα και συντάξεων, διασφάλιση των στρατηγικών συμφερόντων του τραπεζιτικού κεφαλαίου, ίσως και συγκεκριμένων φυσικών προσώπων, ολοκληρωτική εξαφάνιση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας αλλά και δέσμευση της χώρας με μια σειρά δυσνόητων, στριφνών, απρόσιτων για το λαό συνθηκών και νομικών κειμένων, ούτως ώστε η όποια κυβερνητική αλλαγή να μη σηματοδοτεί τίποτα περισσότερο από την αλλαγή φρουράς στην ίδια στρατηγική.
Επιπλέον, αυτό που δεν πέτυχαν οι συνταγματάρχες παρά την επταετή δικτατορία- έναν αλά τούρκα εκδημοκρατισμό, προς όφελος παραπλήσιου ή και ταυτόσημου με το σημερινό αστικού μπλοκ δυνάμεων, υπό το πρόσχημα του αντικομμουνισμού- επιχειρούν να πετύχουν τώρα οι τροϊκανοί με τους εγχώριους συνεργάτες τους, υπό την απειλή της χρεοκοπίας. Ο νυν υπουργός Οικονομικών το εξέφρασε με μεγάλη σαφήνεια: όταν ο λαός θα μιλήσει θα είναι πολύ αργά γιατί η διαπραγμάτευση θα έχει λήξει και επανά- διαπραγμάτευση των συμπεφωνημένων- όπως υποστήριξε- δε θα χωρεί. Σε αυτό το πλαίσιο προσπαθούν να ελέγξουν τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ προκειμένου να το δέσουν οριστικά με τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, θέμα στο οποίο θα αναφερθώ αναλυτικότερα σε επόμενο κείμενο.
Αυτό είναι το πλαίσιο: μια Ελλάδα της φτώχειας, του παρασιτισμού και της ελεγχόμενης δημοκρατίας, σε μια Ευρώπη της υπανάπτυξης και της ανεργίας, στα μέτρα της γερμανικής και της διεθνούς παρασιτικής ελίτ.
Όσοι λοιπόν υποστηρίζουν ότι το “όχι” από ελληνικής πλευράς στο φαύλο κύκλο που η τρόικα δημιούργησε σημαίνει ότι θα γίνουμε Αργεντινή του 2001, αποκρύπτουν ότι το ναι που μας προτείνουν στο νεοφιλελευθερισμό, θα μας κάνει Βουλγαρία ή Ρουμανία των αρχών της δεκαετίας του ’90.
Δεν ανήκω σε εκείνους που εκτιμούν πως αυτό είναι το δίλημμα, για μια σειρά λόγων που εκτείνονται από το συστημικό κίνδυνο επέκτασης της κρίσης έως τις πραγματικές δυνατότητες της ελληνικής εθνικής οικονομίας.
Όπως και να έχει όμως, αν για μια στιγμή έστω αποδεχθούμε τη συλλογιστική των τροϊκανών και των δεξιών που μας κυβερνούν το δίλημμα γίνεται σαφές: Αργεντινή του 2001 ή Βουλγαρία και Ρουμανία του ’90; Δεδομένης λοιπόν της ιστορικής εξέλιξης των κρατών αυτών και των λαών τους μετά τα αντίστοιχα γεγονότα δεν πρέπει να έχουμε κανένα δισταγμό να απαντήσουμε ένα καθαρό όχι στη νέα δανειακή σύμβαση και στο PSI plus που συνδέεται μαζί της: καλύτερα Αργεντινή του 2001 παρά ανατολική Ευρώπη των αρχών του ’90!
harta.