είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι·
κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.
Φοβούμαι να μιλήσω.
Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω,
τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου.
Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα. Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως.
Με κίντυνο, βαρυγκομώντας,
τρεκλίζοντας μέσα στο σκοτάδι, πασκίζω να τιναχτώ από τον ύπνο,
να σταθώ λίγη ώρα, όσο μπορώ, ορθιος.
Μια μικρή ανυπόταχτη πνοή μάχεται
μέσα μου απελπισμένα να νικήσει την ευτυχία,
την κούραση και το θάνατο.
Συντηρώ το μυαλό μου ακοίμητο, λαγαρό, ανήλεο.
Το αμολώ να παλεύει ακατάλυτα και να κατατρώει,
φως αυτό, το σκοτάδι της σάρκας.
Συντηρώ την καρδιά μου φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη.
Νιώθω στην καρδιά μου όλες τίς ταραχές και τις αντινομίες,
τις χαρές και τις πίκρες της ζωής.
-N.Καζαντζακης-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου