Ξηλωμένες ζωές..

του Γιάννη Παντελάκη
Την περασμένη Δευτέρα κάποιες δεκάδες άνθρωποι, αυτοοργανώθηκαν λέει και μαζεύτηκαν έξω από το πυρπολημένο Αττικόν. Εκεί άναψαν μερικά κεριά δημιουργώντας όπως γράφει στο protagon και η Βένια (Γεωργακοπούλου) μια συμβολική αλυσίδα προκειμένου "να διαμαρτυρηθούν βουβά για το ξήλωμα της ζωής τους". Το κάλεσμα συμπληρωνόταν από τις φράσεις "Όχι άλλη βία κατά της πόλης μας. Να αποδοθούν ευθύνες». Το γεγονός, το κάλυψαν σχεδόν όλα τα κανάλια, τα ραδιόφωνα και οι εφημερίδες, ενώ κάποιοι προβεβλημένοι (σκηνοθέτες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι) από τους συγκεντρωθέντες έκαναν και δηλώσεις γεμάτες θυμό, συγκινησιακή φόρτιση και περίσσια δραματοποίηση. Και ένα μικρό γεγονός, έγινε πολύ μεγαλύτερο λόγω της δημοσιότητας που πήρε. Και λόγω των διάσημων πρωταγωνιστών του.
Κάθε κίνηση, είναι σεβαστή. Απ' όπου και αν προέρχεται, όποιο σκοπό και αν έχει, όποιες αντιρρήσεις και αν έχουν κάποιοι γι' αυτό. Με αυτόν τον σεβασμό λοιπόν στα "υπόψη", σκέφτομαι και εγώ να προκαλέσω ένα δεύτερο γεγονός, να δημιουργήσω μια δεύτερη συμβολική αλυσίδα για το "ξήλωμα της ζωής μας".

Δεν έχω σκεφτεί ακόμα τον χώρο τον οποίο μπορώ να κυκλώσω. Και πρέπει να βρω κι άλλους. Αλυσίδα μόνος μου πώς θα φτιάξω; Ο τόπος για το χάπενινγκ τώρα. Ίσως ένα παγκάκι της πλατείας Κλαυθμώνος; Ένα υπόστεγο της Πανεπιστημίου; Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα και ένα παρκάκι, σαν κι αυτό μπροστά στον Ευαγγελισμό, έχω δει πολλούς άστεγους τυλιγμένους σε βρώμικες κουβέρτες εκεί. Το ίδιο σύνθημα θα κυριαρχεί, μόνο που θ' απευθύνεται σε τρίτο πρόσωπο "το ξήλωμα της ζωής τους".
Εγώ και πολλοί ακόμα -ανάμεσα τους και οι θρηνούντες για το Αττικόν- έχουμε σπίτια, έχουμε θέρμανση, έχουμε λίγα έστω χρήματα, έχουμε κάποια μίζερη έστω δουλειά. Δεν ξηλώθηκε ακόμα τουλάχιστον ολόκληρη η ζωή μας. Δεν συμβαίνει το ίδιο μ' εκείνον τον μεσήλικα της Πανεπιστημίου που απλά καθόταν ένα παγωμένο πρωινό στα σκαλιά μιας εισόδου του Άττικα, όχι του Αττικόν. Χωρίς διάθεση για ζητιανιά, με μάτια κουρασμένα και μ' ένα μπόγο από ρούχα πλάι του. Μίλησα για λίγο μαζί του και όταν κατάλαβε πως δεν είχα διάθεση ενός γερακιού της δημοσιογραφίας, ανοίχτηκε. Είχε δουλειά, είχε σπιτι, είχε οικογένεια, είχε ζωή. Έχασε την δουλειά, έχασε το σπίτι, έχασε την οικογένεια, έχασε την ζωή.
Υπάρχουν, τώρα που το σκέφτομαι, πολλές ιδέες για πρωτοβουλίες τέτοιες. Πρωτοβουλίες για "ξηλωμένες ζωές". Ένας Πακιστανός με βρώμικα χνώτα από αυτούς που μας καθαρίζουν τα παρμπρίζ. Ένας εργάτης της Χαλυβουργικής απλήρωτος για μήνες. Ένας μόνιμα άνεργος της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης. Ένας ηλικιωμένος που καραδοκεί σε μια λαϊκή αγορά, μόλις τελειώσει η διαδικασία και αρχίσουν να μαζεύουν οι πωλητές την πραμάτεια τους για να ορμήξει στα πεταμένα πορτοκάλια. Μια εργάτρια στο Πέραμα που ευγνωμονεί γιατί ακόμα παίρνει 350 ευρώ για 12 ωρες δουλειάς σε μια μικρή βιοτεχνία. Ένας πιτσιρικάς στην Στουρνάρη, ακουμπισμένος στον τοίχο του επιβλητικού κτιρίου του Πολυτεχνείου που προσπαθεί με δυσκολία να εντοπίσει καμμιά φλέβα στο χέρι του.
Ιδέες υπάρχουν, ποιός αμφιβάλλει γι' αυτό. Χιλιάδες ίσως. Όσες και οι "ξηλωμένες ζωές". Αλλά βρε αδελφέ, πρέπει να τις ιεραρχήσουμε πρώτα. Δεν προλαβαίνουμε να τις υλοποιήσουμε όλες. Μία, μία. Να προηγηθούν αυτές για το "Αττικόν" ή να κοιτάξουμε τίποτα άλλο πριν; Μήπως να ξεκινήσουμε μ' εκείνο το παιδάκι που λιποθύμησε στο σχολείο γιατί δεν είχε φάει; Επειδή δεν είχε φαγητό στο σπίτι και δυο ευρώ χαρτζηλίκι. Λέμε τώρα. Λαϊκισμός ε; Καλά, να ξεκινήσουμε με το Αττικόν, λοιπόν. Και βλέπουμε. Μπορεί να χαθούν μερικές ζωές ενδιάμεσα, αλλά εντάξει. Κάθε κοινωνία, ιεραρχεί τις ανάγκες της. Και οι "ξηλωμένες ζωές", πρέπει να πάρουν την σειρά τους κι αυτές. Σαν τις ουρές των συσσιτίων...
Υ.Γ. Το ένα (θλίψη για το Αττικόν και τα πυρπολημένα κτίρια) δεν αναιρεί το άλλο. Αρκεί να υπάρχουν και τα δυο στις ανησυχίες μας...
protagon.