στο video- wall έπαιζαν πλάνα από διεθνείς συναντήσεις και χαρούμενους πολίτες με λαμπερά χαμόγελα, υπό τη μουσική υπόκρουση της μακαρίτισσας Γουίτνυ Χιούστον.
Όλα τα παραπάνω βασίζονται σε ένα σενάριο εξελίξεων, με μπόλικη μυθοπλασία είναι η αλήθεια, που έχει στη βάση του τις αρχικές προβλέψεις του πρώτου μνημονίου. Προβλέψεις που έπεσαν εξ ολοκλήρου έξω, χωρίς ωστόσο κανείς να λογοδοτήσει για αυτό. Αντίθετα οι βασικοί υπεύθυνοι- πρώην και νυν πρωθυπουργός, πρώην και νυν υπουργός οικονομικών- περιφέρονται στα κανάλια και στο εξωτερικό, κατέχουν θέσεις ευθύνης, κουνούν το δάχτυλο σε όλους μας θέτοντας εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα, υβρίζουν τους αντιπάλους τους, πουλάνε ψευτοειδημοσύνη και κομμάτι το κομμάτι διαλύουν τη χώρα.
Όλες τους οι προβλέψεις, όλες οι προβλέψεις και του νέου μνημονίου που αχαρακτήριστοι βουλευτές ψηφίσαν χωρίς να έχουν επί της ουσίας διαβάσει, έρμαια του φόβου και του προσωπικού ιδιοτελούς συμφέροντος όντες, έχουν εκτροχιαστεί εκ των προτέρων. Η ύφεση το 2011 ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη και το ίδιο όλα δείχνουν ότι θα συμβεί και το 2012. Τα δημοσιονομικά μεγέθη διαρκώς εκτροχιάζονται, ενώ η κοινωνική κατάσταση δυναμιτίζει κάθε προσπάθεια ανάκαμψης. Η κατάσταση στην Ευρωζώνη- ύφεση και κρίση ιδιωτικού και δημοσίου χρέους- πιθανότατα εισέρχεται σε νέο κύκλο επιδείνωσης, μετά την πρόσκαιρη και επίπλαστη ανακούφιση που προσέφεραν οι παρεμβάσεις της ΕΚΤ.
Ποια είναι η απάντηση σε όλα αυτά των προέδρων ΠΑΣΟΚ- ΝΔ, του δοτού πρωθυπουργού, του υπουργού Οικονομικών και της λοιπής κυβέρνησης; Πρώτον η επιβολή μιας αρχηγοκεντρικής και όχι κομματικής πειθαρχίας, από Παπανδρέου και Σαμαρά, προκειμένου να εκκαθαρίσουν τα κόμματά τους από οποιαδήποτε διαφορετική- έστω την υστάτη στιγμή- φωνή. Κινούνται με κριτήρια ο μεν πρώτος την εσωκομματική του συμφωνία με τον εκλεκτό της διαπλοκής να του εκκαθαρίσει το εσωκομματικό τοπίο- άραγε με ποια ανταλλάγματα;- ο δε δεύτερος με κριτήριο τη δημιουργία ενός προσωποπαγούς κόμματος, ταυτιζόμενος έτσι με τους νεοφιλελευθέρους που είχε οριοθετήσει ως πολιτικούς του αντιπάλους. Βιάζουν την ουσία της δημοκρατικής διαδικασίας φιμώνοντας το λαό αλλά και την ίδια τη Βουλή, με συμπρωταγωνιστές τους Παπαδήμο- Βενιζέλο. Μπροστά σε καταστροφικές επιλογές για τη χώρα προσχωρούν στον πιο παλαιολιθικό παλαιοκομματισμό και στην εργαλειοποίηση της Βουλής, κλείνοντας το μάτι στο άγχος του μέσου βουλευτή για επανεκλογή. Αξιοποιούν όλη τη χυδαιότητα και τη φαυλότητα που συσσωρεύτηκε στα κομματικά οπλοστάσια τις πολλές τελευταίες δεκαετίες. Αυτοί που θεωρούσαν ότι πλήττεται η δημοκρατία από τα γιαουρτώματα εις βάρος των βουλευτών διατάσσουν να πνίγονται στα χημικά ειρηνικές διαδηλώσεις, προκειμένου να διαλύονται και να δρουν οι κουκουλοφόροι και υποβιβάζουν τη Βουλή σε γραφείο πρωτοκολλήσεων.
Δεύτερον, ταυτίζονται πλήρως και εμφανίζουν ως μονόδρομο μια πολιτική που θα μπορούσε να ονομαστεί «τιμωρητικός νεοφιλελευθερισμός». Μια σειρά δημοσιευμάτων, φωνών της διεθνούς πολιτικής και επιστημονικής κοινότητας αλλά κυρίως οι αμείλικτοι αριθμοί καταδεικνύουν ότι η μνημονιακή πολιτική του πρώτου και του νέου μνημονίου αποσκοπεί σε ένα διττό στόχο: πρώτον στην κερδοφορία του παρασιτικού κεφαλαίου, εγχώριου και διεθνούς. Δεύτερον, στην τιμωρία του ελληνικού λαού. Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός, το αίσθημα ανωτερότητας έχουν επανέλθει ανοιχτά εις βάρος όχι μόνο του ελληνικού λαού αλλά και άλλων λαών. Θα επεκταθεί σύντομα και στο εσωτερικό των πλέον αναπτυγμένων κρατών της ευρωζώνης. Οι διαρκείς κατατμήσεις στο εσωτερικό της Ευρώπης και των ευρωπαϊκών κρατών αναδεικνύουν μια σχεδόν μεταφυσική, μεσαιωνική αντίληψη, παρόμοια με εκείνη που όριζε ότι ο φτωχός έπρεπε να είναι φτωχός διότι έτσι είχε αποφασίσει ο Θεός και ο πλούσιος να παραμένει πλούσιος. Η νεοφιλελεύθερη και μονεταριστική ορθοδοξία παίζει το ρόλο του οπίου των λαών: οι λαοί φταίνε για ό,τι τους συμβαίνει, πρέπει να περάσουν από το καθαρτήριο πυρ, να πολεμήσουν με τον κακό τους εαυτό άρα να προσχωρήσουν στο ρεύμα της εσωτερίκευσης και της ιδιώτευσης. Δεν τους αξίζει, δε δικαιούνται να διαφωνούν και να συμμετέχουν στη δημόσια, πολιτική σφαίρα. Ηττοπάθεια, αντί- επιστημονικότητα, δογματισμός και προκαταλήψεις.
Πρόκειται για μια προσπάθεια αλλαγής νοοτροπίας, του συλλογικού τρόπου σκέψης- το μόνο πράγμα που ευθέως μας είχαν δηλώσει οι κυβερνώντες ότι θα αποπειραθούν. Η αλλαγή αυτή δεν έχει να κάνει με επιμέρους συμπεριφορές όπως προσπαθούν να μας πείσουν- πχ. σεβασμός νομιμότητας κλπ. Έχει να κάνει με την απώλεια του αισθήματος του «συνανήκειν» σε ένα ευρύτερο σύνολο. Την καταστροφή της έννοιας του κυρίαρχου λαού, υπό τη διαλυτική επίδραση της εξατομικευμένης βίας που προκαλεί η φτώχεια και η απαξίωση της τάσης του ανθρώπου για δημιουργία. Την αντικατάστασή του λαού από το άθροισμα ιδιωτών, αυτά δηλαδή που η Μάργκαρετ Θάτσερ τρεις δεκαετίες πριν είχε εξηγήσει.
Όλα τα παραπάνω δε θα μπορούσαν να υλοποιηθούν αν δεν υπήρχε μια πρόθυμη, εξαρτημένη πολιτική ελίτ, που επιδιώκει να εμπεδώσει την κυριαρχία της με συγκεκριμένες μεθόδους: πρώτον, μέσα από τον έλεγχο του κομματικού συστήματος, γι’ αυτό και εκκαθαρίζεται έστω το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ από τον Παπανδρέου υπέρ του Βενιζέλου και η ΝΔ από τη λαϊκή δεξιά, υπέρ της νεοφιλελεύθερης πτέρυγας. Γι’ αυτό το λόγο στήνονται και θολής κατεύθυνση κόμματα διακηρυκτικά αριστερού προσανατολισμού αλλά βαθύτατα εξαρτημένα από την ελληνική μεγαλοαστική τάξη. Δεύτερον, μέσα από την αναπαραγωγή της παρασιτικής και μεταπρατικής μεγαλοαστικής τάξης διά χαριτωμένων νεολαίων, σπουδαγμένων στα ίδια σχολεία και πανεπιστήμια, με πρόσβαση στα κατεστημένα ΜΜΕ αλλά και στα νέα μέσα, με άκρες στον κρατικό μηχανισμό και πρόσβαση στις πηγές χρηματοδότησης. Τρίτον, μέσα από τη σκληρή καταστολή και την προβοκάτσια εις βάρος του λαϊκού κινήματος, που αποσκοπεί στη δημιουργία γεωγραφικών και πολιτικών «αποστειρωμένων» ζωνών. Ο λαός δεν πρέπει να μπορεί να συγκεντρώνεται σε κρίσιμα γεωγραφικά σημεία της χώρας και της πρωτεύουσας. Πολιτικά πρέπει να νιώθει ότι η –αντιμνημονιακή- αριστερά ως τόπος συνάντησης είναι επικίνδυνη, ύποπτη, εχθρική ως προς το πλαίσιο προσωπικής και οικογενειακής ασφάλειας του μέσου μικροαστού και μεσοαστού και αδύναμη ως προς την προώθηση των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης. Τέταρτον, μέσα από τη διαστροφή των εννοιών και εν τέλει την ολική εξαφάνιση από το δημόσιο λόγο εννοιών όπως κοινωνικές τάξεις, ταξική σύγκρουση, μπλοκ δυνάμεων που υποστηρίζει το κάθε κόμμα, βάση και εποικοδόμημα, παραγωγικές σχέσεις, μέσα παραγωγής, καπιταλισμός, σοσιαλισμός, δεξιά και αριστερά.
Αυτό λοιπόν που επιβάλλουν οι πιστωτές με πρωταγωνιστές τη γαλλογερμανική αντιδραστική ελίτ, ο εγχώριος παρασιτισμός και ο πολιτικός τους βραχίονας στο εσωτερικό είναι ο τιμωρητικός νεοφιλελευθερισμός. Εδώ και δυο χρόνια πετυχαίνουν με γοργό βηματισμό τον κατεξοχήν στρατηγικό τους στόχο: το χτίσιμο ενός οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και πνευματικού γύψου που θα δεσμεύσει τον ελληνικό λαό. Η Ελλάδα θα γίνει όντως μια νέα Καρχηδόνα: αφενός πηγή παρασιτικής κερδοφορίας και αφετέρου το αρνητικό και εκφοβιστικό πρότυπο για το τι παθαίνει μια κοινωνία που δεν μπορεί ή δεν θέλει να πειθαρχήσει στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία. Δε θα είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό: ουκ ολίγες φορές συνέβη στο παρελθόν να δομούνται αρνητικά πρότυπα- σκιάχτρα για να εκφοβίζουν λαούς ή κοινωνικές ομάδες. Μας το λένε με κάθε τρόπο: από την ταπείνωση του πυρήνα της ελληνικής δημοκρατίας έως τις διαρκείς δηλώσεις περί του ότι με κάθε νέα συμφωνία η Ευρώπη χτίζει ένα τείχος προστασίας γύρω από τη χώρα μας, προκειμένου να μετριάσουν το κόστος της κατάρρευσής μας.
Ο σχεδιασμός τους ήταν να ολοκληρώσουν αυτή διαδικασία κατά τη διάρκεια αυτής της τετραετίας. Γι’ αυτό οι γνωστοί πολιτικοί και δημοσιογραφικοί παπαγάλοι μιλούσαν για εξάντληση της τετραετίας από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Γι’ αυτό το λόγο υποστήριξε την ίδια θέση και ο Παπανδρέου, αυτό- εξευτελιζόμενος, αφού εμφανίστηκε να υπερασπίζεται τη διαιώνιση της ίδιας εκείνης κυβέρνησης που είχε φωτογραφίσει ως αποτέλεσμα της διαπλοκής. Όχι μόνο ηττημένος από τη διαπλοκή αλλά και συνήγορός της. Ούτε ο Σαμαράς επρόκειτο να ανοίξει πόλεμο φυσικά με τα στρατηγικά συμφέροντα του παρασιτισμού, αφού έχει προσχωρήσει πλήρως στη στρατηγική του τιμωρητικού νεοφιλελευθερισμού όπως η στάση του στο νέο μνημόνιο απέδειξε. Δίνει και αυτός διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης.
Ωστόσο, η ψηφοφορία της Κυριακής αποτέλεσε μια πρώτη, σημαντική νίκη, όπως ορθώς το ΚΚΕ αναγνώρισε, απέναντι στους σχεδιασμούς του κατεστημένου: η κυβέρνηση Παπαδήμου δέχθηκε μοιραίο πλήγμα, δεν μπορεί να επιβιώσει παρά μόνο αν η Νέα Δημοκρατία αποφασίσει να αυτοκτονήσει εκλογικά και πολιτικά. Από- νομιμοποιήθηκε στη Βουλή αφού στην πρώτη σημαντική ψηφοφορία έχασε πάνω από 50 βουλευτές. Έστω καθυστερημένα, έστω χωρίς συνοχή και επαρκή πολιτική ωριμότητα για πολλούς εκ των βουλευτών που καταψήφισαν, έστω με διάφορα και διαφορετικά κίνητρα, πάνω από το 1/3 της Βουλής κινείται αντί- μνημονιακά. Και κυρίως τα δύο κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού έχουν υποστεί μια καθαρή διχοτόμηση: στο ΠΑΣΟΚ, στην από διετία υπαρκτή αντιμνημονιακή πλευρά προστίθενται και νέες δυνάμεις. Και στη ΝΔ ο Σαμαράς πέραν του ότι γελοιοποιήθηκε σε προσωπικό επίπεδο έδειξε τον πραγματικό, στρατηγικό προσανατολισμό του κόμματός του, καθιστώντας το ένα αυταρχικό, μνημονιακό κόμμα.
Ανοίγει λοιπόν ένα νέο, ευρύτερο πεδίο δράσης. Τώρα δεν είναι η ώρα για να θυμίσουμε ποιοι μίλησαν εγκαίρως και ποιοι όχι. Άλλωστε ο ελληνικός λαός θα απονείμει ευθύνες ούτως ή άλλως. Τώρα είναι η ώρα να βαθύνουμε τη σύγκρουση. Είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός μεγάλου μπλοκ δυνάμεων με δύο αλληλοσυνδεόμενους στόχους: πρώτον να αποτραπεί και να ανατραπεί η στρατηγική του τιμωρητικού νεοφιλελευθερισμού. Δεύτερον να δομηθεί το μπλοκ κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα κυβερνήσει και θα υλοποιήσει ένα βασικό σχέδιο προοδευτικής εξόδου από την κρίση. Ο χρόνος δεν είναι πολύς: σύντομα, όταν θα ολοκληρώσουν το σχέδιο πραγματικής, ρητής ή άρρητης, χρεωκοπίας του λαού και της χώρας θα αναφωνήσουν το Cartago Delenda Est. Στα ερείπια πάνω δε θα μπορέσει κανείς να χτίσει ούτε το σοσιαλισμό, ούτε να εμπεδώσει τον πατριωτισμό ή να υλοποιήσει έστω έναν προοδευτικό, αστικό εκσυγχρονισμό. Τώρα είναι η ώρα της δόμησης του άλλου, πατριωτικού, δημοκρατικού, προοδευτικού πόλου. Το ρήγμα στο γύψο επετεύχθη. Καιρός να τον σπάσουμε.
harta.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου