Ο καθένας μας σήμερα έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον λόγο για τον οποίο μπορεί να θρηνήσει μιας και οι επιλογές είναι πολλές. Άλλος μπορεί να κλάψει για το μέλλον του, άλλος για την κομματική του ταυτότητα, άλλος για την πλειοψηφία του, άλλος για την ζωή του και άλλος για την βιτρίνα του.
Ο Δήμαρχος της πρωτεύουσας επέλεξε σήμερα να κλάψει για έναν κινηματογράφο, μια καφετέρια, ένα νεοκλασσικό στην Σταδίου, μια τράπεζα στην Πανεπιστημίου και τα μαρμάρινα σκαλοπάτια ενός ξενοδοχείου. Είναι η εικόνα βομβαρδισμένης πόλης που αποτέλεσε το ιδανικό σκηνικό για τον θρήνο του κυρίου Καμίνη. Είναι τα λεηλατημένα καταστήματα του κέντρου της Αθήνας που συνηγορούν στα δάκρυα του Δημάρχου. Μα πάνω απ όλα είναι η πολιτική επιλογή του κυρίου Καμίνη και των λοιπών συγγενών της καμένης πρωτεύουσας που τους οδήγησαν να θρηνήσουν τις υλικές ζημιές της χθεσινής ημέρας.
Είναι πολιτική επιλογή να θρηνείς κατεστραμμένα κτήρια και όχι κατεστραμμένες και υποθηκευμένες ζωές.
Είναι πολιτική επιλογή να θρηνείς λεηλατημένα μαγαζιά και όχι λεηλατημένα εισοδήματα και νοικοκυριά....
Είναι πολιτική επιλογή να κλαις για βιτρίνες και όχι για θέσεις εργασίας μιας και πίσω από τις φλόγες και τα χαλάσματα σήμερα βρίσκονται η φτώχεια και η ανεργία.
Λυπάμαι κύριε Καμίνη αλλά δεν θα θρηνήσω μαζί σας σήμερα. Λυπάμαι που δεν συμπάσχω μαζί σας. Λυπάμαι αλλά τα δάκρυά μου στέρεψαν θρηνώντας τον μισθό μου, την σύνταξη του πατέρα μου, τα φάρμακα της μητέρας μου και το παγωμένο σχολείο του παιδιού μου.
Και δύο υστερόγραφα για το τέλος.
ΥΓ 1. Βάζοντας φωτιά σε ένα νεοκλασσικό κτήριο στην οδό Σταδίου τι κατάφερες; Για να «καεί» ένα Μνημόνιο χρειάζονται πολύ περισσότερα από μια τυφλή μολότοφ.
ΥΓ 2. Η Δημοκρατία κύριοι βουλευτές του «Σε όλα ΝΑΙ» κινδυνεύει μονάχα από την αδράνεια των πολιτών. Και οι πολίτες χθες έδειξαν πως μονάχα αδρανείς δεν είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου