ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ : ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΡΩΝΕΙΟ ΗΧΟΣ ΚΑΙ ΦΩΣ

Ξεκινώντας 5 ,5 παρά το οδοιπορικό από τη γωνία της Μεγάλης Βρετανίας με το μπλόκ της ΓΕΝΟΠ αποφάσισα να πάω ¨Οθωνος και Αμαλίας για τον λόγο που οι περισσότεροι φαντάζεστε,να βρω κι' άλλους συντρόφους και φίλους. Για να το κάνω αυτό ,έπρεπε να περάσω μέσα από τον ασφυκτικά πολύ κόσμο που εκείνη την ώρα είχε κυριολεκτικά πνίξει την πλατεία Συντάγματος αλλά να περάσω και από την επάνω πλευρά ,εκείνη όπου βρίσκεται ο Άγνωστος Στρατιώτης, κι αυτό γιατί το ΕΠΑΜ είχε κάνει ''αλυσίδα'' περιφρούρησης με τις σημαίες με τα κοντάρια τους.Την στιγμή λοιπόν που περνούσα και όλα εκτυλίσσονταν ομαλά, χάθηκε ο κόσμος ,η ανάσα και τα μάτια να καίγονται...Έτσι ,απλά και ξαφνικά.Χωρίς να προηγηθεί το παραμικρό.Τσαλαπάτημα στα τυφλά ,σπρωξίματα, βρισιές ...φασαρία.
Βρέθηκα μη μπορώντας να συνέλθω στη νότια πλευρά της πλατείας στη γωνία της Οθωνος.
'Ομως εκεί με περίμενε ένα δεύτερο κύμα χημικών το οποίο με αποτελείωσε, πάλι χάθηκε ο κόσμος, πάλι κόπηκε η ανάσα, πάλι τα μάτια σαν του Σπανοβαγγελοδημητροκωστόπουλου (κοινώς Γύλλος), του φιλμ νουάρ με τον Αυλωνίτη, να κατεβαίνω με τα γνωστά τσαλαπατήματα και χωρίς ίχνος ανάσας με απόλυτο κλείσιμο του αναπνευστικού τη Μητροπόλεως, έως ότου έστριψα αριστερά τη Βουλής.

Ένα cafe' ήταν ανοιχτό όπου πήρα ένα νερό και ένα καφέ να συνέλθω καθήμενος έξω από αυτό ,δίπλα σε ένα φοβισμένο όμορφο κοπρίτη, που δεν άντεχε ούτε κι εκείνος την αποπνικτική κατάσταση αλλά και τον θόρυβο από τις εκρήξεις των κρότου λάμψης.Μέσα έβλεπαν ... Basket (!!!) και στα 20 μέτρα έσπαζαν ζαρντινιέρες...
Με τα πολλά και με κάμποσο κόπο βρέθηκα στην Αμαλίας κοντά στο ομόνυμο Ξενοδοχείο όπου τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα και ήρεμα για κάμποση ώρα.
Πόση; Τόση ώστε να,σχεδόν, ξεχαστείς από την προηγούμενη περιπέτεια και να συνεχίσεις να βρίσκεσαι εκεί, για τον λόγο που εξ' αρχής βρέθηκες στη συγκέντρωση.
Αυτό όμως κάποια στιγμή τέλειωσε,ξανά χημικά ,ξανά τα ίδια ,αρχίσαμε όλοι να κατεβαίνουνε προς τις Στήλες του Ολυμπίου Διός,δακρυσμένοι και ''σκασμένοι΄΄, κόσμος απίστευτα πολύς και ένα μπλόκ του ΠΑΜΕ μεταξύ όλων,μοιάζοντας ξεκομμένο από το υπόλοιπο ΠΑΜΕ,μιας και ο κύριος όγκος του όπως και η συγκέντρωσή του εξ'αρχής, ήταν στην Ομόνοια και από τον εξαιρετικά πολύ κόσμο δεν μπόρεσε να ξεκινήσει ποτέ για το Σύνταγμα ...Βλέποντας το εκεί ,σκέφτεσαι ''ε εδώ θα είμαι ήσυχα''...Αμ δέ....Μια διμοιρία ΜΑΤ εξασκώντας όση τρομοκρατία μπορούσε αναστάτωσε και πάλι τον κόσμο ,άρχισα να ανεβαίνω πλέον την Διονυσίου Αεροπαγήτου (ωραία βόλτα αν ήταν μια ήσυχη νύχτα ), με την Ακρόπολη δεξιά μου φωτισμένη και όμορφη ,αδιάφορη για το αν κάποιοι έπαιζαν Μονόπολη στις δικές μας πλάτες ,από κάτω της και εντός Βουλής, ώσπου έφτασα να κατηφορίζω προς Θησείο.

Κοιτώντας πλέον την φωτισμένη Ακρόπολη ,στα αριστερά της, μαύροι σαν δαίμονες καπνοί με μεγάλης κλίμακας μπορντό κόκκινο φως να φωτίζει από τα κάτω την εικόνα ανατριχιαστικά ,πόλη και αττικό ουρανό,έδειχναν πεντακάθαρα πως η Αθήνα φλέγεται. Δεξιά η φωτισμένη Ακρόπολη ,αριστερά της φωτιά τόσο μεγάλη που αλλάζει το χρώμα της και παράλληλα να ακούγεται ο κόσμος να φωνάζει ,μα τόσο δυνατά που ακουγόταν από τόσο μακρυά πεντακάθαρα. Ήχος και ''φως'' μιας πόλης που κραύγαζε βοήθεια και ζητούσε σωτηρία από τους δεσμώτες πολιτικο-τραπεζίτες που την έχουν ζώσει.
Ανατρίχιασα στο άκουσμα και στην Νερώνεια εικόνα,ανατρίχιασε το σώμα μου,ανατρίχιασε το μέσα μου ,ανατρίχιασε η ψυχή και το μυαλό μου,πάγωσα,πάγωσε το αίμα μου.Και μόλις συνήλθα λίγο, συνειδητοποίησα πως ήταν όλα τελειωμένα,πως όλα είχαν κριθεί,κι ας μην είχαν ψηφίσει ακόμα,τι σημασία είχε αυτό πλέον.Αφού δεν τους ένοιαζε αν καιγόταν η πόλη ολόκληρη ,αφού δεν τους ένοιαζε η κραυγή 500.000 ανθρώπων (αντιπροσώπων ενός ολόκληρου λαού),τι άλλο θα έκαναν; Θα μας πούλαγαν με όποιο για εμάς κόστος.
Ανηφόρισα και πάλι προς τα πάνω με μια σκέψη να τριβελίζει το μυαλό μου συνεχώς περνώντας μέσα απο καπνούς και φωτιές.
Δεν τελειώσαμε εδώ ,δεν τελειώσαμε,τώρα αρχίζουμε...
Καλή δύναμη και καλή λευτεριά σε όλους ,ο αγώνας συνεχίζεται.