1.Τo PSI δεν καθιστά βιώσιμο το χρέος και επιδεινώνει την ύφεση.
Η διευθέτηση του PSI είναι μια υπόθεση διαπραγμάτευσης μεταξύ ιδιωτών, θεσμικών οργάνων και κυβέρνησης. Όλα τα άλλα είναι η γνωστή θηριωδία της κινδυνολογίας και του δήθεν τεράστιου θέματος για πράγματα, ως προς το κεντρικό τους κορμό προσυμφωνημένα, παρότι υπάρχουν κάποιες διαφωνίες για επιμέρους ζητήματα που ασφαλώς αφορούν σε συμφέροντα. Για να εμφανιστεί μετά ο μικρό-θρίαμβος ότι και αυτό το ζήτημα περατώθηκε επιτυχώς. Όμως τα κεντρικά ζητήματα είναι τα εξής: Πρώτον, ότι το χρέος δεν θα είναι βιώσιμο και άρα στο προσεχές μέλλον θα τεθεί το θέμα εκ νέου αναδιάρθρωσης του και δεύτερον, ότι για το νέο δάνειο θα απαιτηθεί νέα δανειακή σύμβαση με εξωπραγματικούς, αντιοικονομικούς και αντικοινωνικούς όρους. Επιπλέον, είναι γνωστό ότι δεν συμμετέχει η ΕΚΤ και άλλοι πιστωτές, δηλαδή ένα τμήμα σημαντικό της χρηματοοικονομίας που θέλει να κυριαρχεί επί της Πολιτικής. Όσον αφορά τις ελληνικές τράπεζες, θα προκύψει θέμα αύξησης του μετοχικού τους κεφαλαίου και ήδη υπάρχει θέμα γιατί έλαβαν σε ρευστό και εγγυήσεις 100 δις ευρώ και δεν υπάρχει κανένας έλεγχος και εποπτεία για την διάθεση τους. Και ήδη θεωρείται σκανδαλώδης η προετοιμαζόμενη ανταλλαγή με μετοχές άνευ ψήφου που στην πορεία για το ελληνικό δημόσιο θα έχουν υποδεέστερη αξία.
Επί δύο χρόνια, οι προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μιλούσαμε για αναδιάρθρωση και περαιτέρω διαγραφή του χρέους ως μη βιώσιμο με αποτέλεσμα να δεχθούμε επιθέσεις. Πλέον λόγω της καθυστέρησης και της καταστροφικής νεοφιλελεύθερης στρατηγικής ακόμα και μετά το PSI, δεν μπορεί να γίνουν αποδεκτοί όροι όπως πχ. εκχώρηση του ελληνικού δικαίου των ομολόγων, απαγορευτικά επιτόκια, συνδυασμός του με νέες, μνημονιακού τύπου πολιτικές και δημοσιονομικά σύμφωνα που θα είναι ανεφάρμοστα.
Η απαίτηση για πρωτογενές πλεόνασμα θα είναι σχεδόν αδύνατη με την μείωση εσόδων λόγω της όξυνσης της ύφεσης, επομένως, χρειάζεται παράταση χρόνου για την επίτευξη δημοσιονομικής σταθερότητας, διαφορετικά ο φαύλος κύκλος ύφεσης, λιτότητας, χρέους και ανεργίας θα συνεχιστεί. Και φυσικά, το Ελληνικό δημόσιο για άλλη μια φορά θα σώσει την απληστία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του ιδιωτικού τομέα, με δεκάδες δις ευρώ. Η θέση μας είναι σαφής: δε διαλέγουμε την περαιτέρω χρεοκοπία της ελληνικής κοινωνίας στο πλαίσιο πολύ- χρησιμοποιημένων εκβιαστικών διλημμάτων και δήθεν μαχών. Η αλλαγή στρατηγικής αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για την Προοδευτική και πραγματική έξοδο από την κρίση, για το λαό. Δε θα στηρίξουμε μια δανειακή σύμβαση περαιτέρω φτώχειας και ύφεσης και εν τέλει μη βιώσιμου χρέους.
2. Το σήριαλ εκφοβισμού, εκβιασμών και του μεταμορφισμού έχει πλέον ξεφτίσει.
Μετά το διεθνές εμπόριο φόβου και τις διακυμάνσεις του, ακολούθησε η όξυνση του σήριαλ των «Μεταμορφωμένων». Τώρα, με τη διευθέτηση του PSI, επιχειρήθηκε η απειλή περί δήθεν νέας κηδεμόνευσης δια Επιτρόπου. Αυτή η κακοφωνία πολιτικής και η απαξίωση κοινωνικών και πολιτικών αρχών, αφήνει παγερά αδιάφορη την ελληνική κοινωνία. Ενδιαφέρον ωστόσο, θα είχε να δημοσιευτούν τα πρακτικά του Υπουργικού Συμβουλίου με τις τοποθετήσεις των μελών του και την ψήφο τους. Όταν το ένα μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου προπορεύτηκε έναντι πάντων και δημόσια επιχειρηματολογούσε γιατί πρέπει η χώρα να ενταχθεί στο ΔΝΤ, το θέμα μετά ήταν ορισμένες πλευρές του μνημονίου; Το αποτέλεσμα και το σχέδιο του ΔΝΤ ήταν γνωστό σε όλες τις χώρες. Όταν άλλο μέλος έλεγε ότι το ΔΝΤ αποτελεί ευλογία, είναι δυνατόν να ισχυρίζεται εκ των υστέρων ότι δεν αναμενόταν τέτοια καταστροφή; Άλλο μέλος της Κυβέρνησης επέβαλε εργασιακό μεσαίωνα μέσω της κατεδάφισης του εργατικού δικαίου και θα πρέπει να σιωπήσει. Όταν άλλο μέλος της Κυβέρνησης υποστήριζε ότι ευτυχώς που ήρθε η τρόικα γιατί αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να την εφεύρουμε, όταν άλλο μέλος της Κυβέρνησης μιλούσε με βίαιους χαρακτηρισμούς, απαξιώνοντας το δημόσιο χώρο φουντώνοντας τον κοινωνικό αυτοματισμό, είναι δυνατόν κατόπιν εορτής να δηλώνει ότι δεν γνώριζε;
Ποια είναι η πολιτική και κοινωνική βάση συγκρότησης των υπουργικών συμβουλίων; Μήπως ένα από τα κύρια κριτήρια ήταν οι τηλε-βουλευτές και τηλε-υπουργοί; Ασφαλώς και με την χειραγώγηση μέρους του εκλογικού σώματος και την ανάλογη τηλε-ψήφο. Γιατί και τώρα μεθοδεύουν να δοθεί τηλε-ψήφος από τη βάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για την νέα ηγεσία του στην ίδια όμως, πάντα πολιτική. Όπως ελέγχουν βουλευτές και υπουργούς, επιδίωξη τους είναι να ελέγξουν και την ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Κανένας δεν μπορεί να αποκρύψει τις προσωπικές πολιτικές ευθύνες του, αποδίδοντας τες σήμερα στο Γ. Παπανδρέου και αύριο στο Λ. Παπαδήμο. Αποτέλεσαν και αποτελούν μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης, σε αντίθετη κατεύθυνση από επιλογές για την έξοδο από τη κρίση.
3. Οι εισαγγελείς και οι πολιτικές επιλογές.
Και μέσα στη δημοσιονομική υστερία που πάντα ήταν σε βάρος της Οικονομίας, εμφανίστηκαν και οι εισαγγελείς. Καθότι μία μήνυση, από τις τόσες που υποβάλλονται έναντι πολιτικών και πρέπει σύμφωνα με το Σύνταγμα να διαβιβάζονται στο Κοινοβούλιο, αποτέλεσε και αποτελεί μια παλιά μέθοδο εντυπώσεων, αυτή τη φορά για το Γ. Παπανδρέου, όταν τα ουσιώδη και τα κρίσιμα για την έννομη τάξη είναι ακριβώς σε αντίθετη κατεύθυνση. Προφανώς, για μια ακόμη φορά η υποκρισία περίσσεψε και γελάει κάθε πικραμένος με ορισμένους γνωστούς της διαπλοκής, που συνέβαλαν τα μάλα στην κρίση και στην ήττα της Πολιτικής, τον περασμένο Νοέμβρη. Προσβολή κατά του θεάτρου. Κακό θέατρο.
Εδώ έχουν όλες οι πολιτικές ηγεσίες υποταχθεί στην χρηματιστηριακή ολιγαρχία, τους οίκους αξιολόγησης και τις αγορές και ήδη το διευθυντήριο της ΕΕ δηλώνει, ότι απέτυχε η δημοσιονομική πολιτική της Ε.Ε. Η μεγαλύτερη προσφορά στην ανθρωπότητα, στη διεθνή νομιμότητα και στην έννομη τάξη της ΕΕ και της χώρας, θα ήταν η δίωξη έως και στο δικαστήριο της Χάγης, της λαφυραγώγησης του πλούτου των λαών από την κερδοσκοπία και την τοκογλυφία των οίκων και των αγορών που είναι στο απυρόβλητο και όχι μία τρέχουσα υπόθεση.
4. Οι απόλυτα ταυτισμένοι με την αποτυχία του «μονόδρομου».
Οι συμπράττοντες στην αποδόμηση της ιδεολογικής και πολιτικής φυσιογνωμίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. συμπυκνώνουν στις τάξεις τους, υπό την υψηλή εποπτεία της διαπλοκής στη «λεωφόρο» του νεοφιλελευθερισμού και του μνημονίου, κλασικές πρακτικές των παραγόντων του συστήματος και ενός τμήματος της νομενκλατούρας που ψήφισαν, στήριξαν και υλοποίησαν, κατεδαφίζοντας. Επιλογές που από μονόδρομο μετατράπηκαν σε πλήρη αποτυχία, που συνέβαλαν στην πολυδιάσπαση της ελληνικής κοινωνίας, στη διάρρηξη των σχέσεων της με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και στην απομάκρυνση και απογοήτευση προοδευτικών φίλων, μελών και στελεχών που διαχρονικά συνδέθηκαν με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τους αγώνες του και δεν ήρθαν από άλλα κόμματα για να χρησιμοποιήσουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως όχημα.
Οι παράγοντες αυτοί οδήγησαν σε ήττα την Πολιτική και την Προοδευτική Πολιτική. Οδήγησαν σε κατάρρευση εισοδημάτων, σε φτώχεια, σε ανεργία και σε διάλυση των επιχειρήσεων. Αποτελούν μέρος του προβλήματος και της χώρας και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν χρειάζεται μόνο αλλαγή προσώπων, χρειάζεται πρώτιστα, αλλαγή πολιτικής και επανάκτηση της πολιτικής αυτονομίας για την ανασύνταξη του προοδευτικού κινήματος, για την αναδημιουργία και ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας. Πρόσωπα και ομάδες, απόλυτα ταυτισμένα με την πολιτική αποτυχία, την οικονομική και κοινωνική διάλυση της χώρας, που δημιούργησαν ιδεολογική και πολιτική κρίση στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι είτε να σιωπήσουν και να κάνουν την αυτοκριτική τους είτε να ενταχθούν με τις λοιπές, όμορες πολιτικά δυνάμεις σε ένα νέο κόμμα του νέο-συντηρητικού χώρου, που ήδη προωθείται στα παρασκήνια. Είναι θεμιτό άλλωστε, να πάρει ο καθένας τη θέση του στο χώρο που πραγματικά ανήκει.
Αυτές οι δυνάμεις του αναχρονισμού και της νέο-συντήρησης δεν είναι και δεν μπορούν να αποτελέσουν παράγοντες ενότητας. Δεν πρόκειται για ενότητα μέσα από διαφορές. Αλλά για ενότητα στη βάση συνέχισης της ίδιας πολιτικής, αυτό είναι που θέλουν να αποσιωπήσουν. Πώς μπορεί άλλωστε, να προκύψει πολιτική ενότητα μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων και των νεοφιλελευθέρων; των αντί-μνημονιακών και των μνημονιακών; Των υπερασπιστών της δημοκρατίας και αυτών που συνέπραξαν σε κοινοβουλευτικό πραξικόπημα; Των υποστηρικτών της πολιτικής αυτονομίας και των αχυρανθρώπων της διαπλοκής; Πρόκειται για θιασώτες αντίπαλων ιδεών προς το σοσιαλιστικό κίνημα. Πρόκειται για ελεγχόμενους πολιτικούς που διασπούν την κοινωνική και πολιτική συνοχή του ΠΑΣΟΚ. Πέραν από το ότι είναι γνωστό ότι συνέβαλλαν, και αυτό είναι το σημαντικότερο, στην πολυδιάσπαση της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι παράγοντες ενότητας ούτε της πολιτικής, ούτε του χώρου μας, ούτε της ελληνικής κοινωνίας.
Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική σταθερότητα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τη διαπλοκή με την κατάλυση της αυτονομίας του, με τον σοσιαλ-φιλελευθερισμό και με το παρασιτικό κεφάλαιο. Με την υποκρισία και το ψέμα δεν χτίζεται ούτε Κοινωνία, ούτε Οικονομία, ούτε Κόμμα, ούτε Πολιτεία.
Επομένως, το κρίσιμο ζήτημα για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι με ποια στρατηγική θα βγει η χώρα από την κρίση. Με τον νεοφιλελευθερισμό ή με τις Προοδευτικές πολιτικές; Για ποια πολιτική και για ποια συμφέροντα; Αυτό θα επιδιώξουν να αποσιωπηθεί. Είναι γνωστό ότι οι παράγοντες αυτοί, ομιλούν ως πρόσωπα για να αποκρύψουν το καταστροφικό τους έργο, δεδομένου ότι η νεοφιλελεύθερη στρατηγική τους απέτυχε, όπως αναγνωρίζουν πλέον και οι κύριοι εμπνευστές της.
Είναι πρωτοφανές, οι δυνάμεις που εφάρμοσαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, να θέλουν τώρα να διαδεχθούν στην ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. προκειμένου να συνεχίσουν την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής. Και το επιδιώκουν αυτό με την υποστήριξη παραρτημάτων καναλιών και τηλεοπτικών εκπομπών, πέρα και έξω από την ελληνική κοινωνία, και την παράταξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., την παράταξη που, όταν αυτοί ήταν σε άλλα κόμματα, εδραίωνε τη Δημοκρατία και την πολιτική ομαλότητα και μια ορισμένη μικρομεσαία ευημερία.
5. Ορισμένες επισημάνσεις με αφορμή και την ομιλία του Κ. Σημίτη, υπό τον τίτλο: «Η Ελλάδα σε κρίση. Προοπτικές στον ευρωπαϊκό δρόμο».
Ο Κ. Σημίτης προέβη σε μια κριτική και αυτοκριτική αποτίμηση ορισμένων όψεων της πολιτικής και της διαχείρισης της κρίσης. Να σημειώσω ότι είχε προειδοποιήσει από το Δεκέμβριο του 2008, με ομιλία του στο Κοινοβούλιο για το ενδεχόμενο προσφυγής στο Δ.Ν.Τ. Τον Απρίλιο του 2010, δήλωσε πως θεωρούσε ότι δεν ήταν σωστό να αποφασιστεί η συμμετοχή του ΔΝΤ στον ευρωπαϊκό μηχανισμό αλλά από τη στιγμή που αποφασίστηκε, ορθά η κυβέρνηση, υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων, προσέφυγε σ' αυτόν. Στη συνέχεια, ορθώς αναφέρθηκε στην ανάγκη αναδιάρθρωσης του χρέους, πράγμα που το είχαμε υποστηρίξει προ καιρού. Η επόμενη παρέμβαση του, για την οποία δηλώσαμε την αντίθεση μας, αφορούσε την αναφορά του στην πιθανότητα εφαρμογής διεθνών κανόνων πτώχευσης της χώρας.
Χαίρομαι που στο Βερολίνο πήρε θέση έστω και εκ των υστέρων, για θέματα που έχω μιλήσει εδώ και δύο χρόνια, πριν ακόμη υπογραφεί το μνημόνιο, ως αποτέλεσμα της στρατηγικής του νεοφιλελευθερισμού. Τότε, που απέναντι μας είχαμε την καταιγιστική προπαγάνδα πολλών που ομιλούσαν για το μονόδρομο της δημοσιονομικής υστερίας. Είχα αναφερθεί και στην πρόσφατη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο γεγονός ότι έπρεπε να έλθει να μιλήσει, στις 15 Ιανουαρίου 2012. Στην ομιλία του αναφέρθηκε στις πάγιες θέσεις σχετικά με την ανάγκη προώθησης της πολιτικής ενοποίησης και της οικονομικής διακυβέρνησης της Ε.Ε. Στην ανάγκη διαμόρφωσης ενός νέου τρόπου αντιμετώπισης των ανισοτήτων μεταξύ του ανεπτυγμένου Βορρά και του λιγότερο ανεπτυγμένου Νότου της Ε.Ε. με στόχο τη σύγκλιση και στην ανάγκη για αλληλεγγύη, αμοιβαία σύμπραξη και συμπαράσταση μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωζώνης.
Ωστόσο:
o Δεν συμφωνώ ότι το κεντρικό ζήτημα ήταν το δημόσιο χρέος των κρατών μελών της Ε.Ε. Η κρίση χρέους ήταν και είναι μέρος της κρίσης της Ευρωζώνης. Η κρίση χρέους είναι αποτέλεσμα. Δεν είναι αίτιο. Τα αίτια -όσον αφορά στη χώρα μας- είναι η διάλυση της παραγωγικής βάσης, η χαμηλή παραγωγικότητα, η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, η παραοικονομία και η διαφθορά. Για αυτό το μνημόνιο ήταν εκτός πραγματικότητας. Και όσον αφορά στους δανειστές, το χρηματιστηριακό κεφάλαιο και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ήταν και είναι κρίση ανέλεγκτης υπερπαραγωγής των χρηματαγορών και κερδοσκοπίας.
o Ασφαλώς, εκτός του ότι το ζήτημα της κρίσης είναι θέμα της Ε.Ε., είναι και θέμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης. Είναι και συστημική η κρίση. Στην καταιγίδα της χειραγώγησης, πολλοί βρεθήκαμε όρθιοι. Να μην ξεχνούμε ότι το κατεστημένο έριξε το ανάθεμα και διάφοροι που δόμησαν τη συμμαχία των προθύμων του νεοφιλελευθερισμού, λιθοβολούσαν τις δυνάμεις της εργασίας της χώρας. Αναφέρονταν μάλιστα σε ορισμένα φαινόμενα, όντως αρνητικά για την ελληνική κοινωνία, ως μοναδικά παγκοσμίως ενώ αντίστοιχα ή και ταυτόσημα αρνητικά φαινόμενα εντοπίζονται και σε άλλες καπιταλιστικές κοινωνίες.
o Επιβλήθηκε ως βασική αιτία της κρίσης, το δήθεν υψηλό κόστος εργασίας με αποτέλεσμα να καταστραφούν εισοδηματικά, εκατομμύρια μισθωτοί και συνταξιούχοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Και τώρα η τρόικα απαιτεί την κατάργηση του κατώτερου μισθού και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας καθώς και την οριζόντια περικοπή του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, όταν με βάση τα επίσημα στοιχεία, το μισθολογικό κόστος έχει ήδη μειωθεί μεσοσταθμικά στο 12% από το 2008. Είναι πολιτική εκτός πραγματικότητας και επεβλήθη κακώς κάκιστα. Σε αυτή τη βάση εξελίσσεται - ως καταστροφή -ο φαύλος κύκλος λιτότητας, ύφεσης, υπερχρέωσης και ανεργίας με μείωση ήδη του εθνικού πλούτου στο 18% σωρευτικά την τελευταία τετραετία, με χιλιάδες λουκέτα και πτωχεύσεις και με την ανεργία ενός εκατομμυρίου ανθρώπων στη χώρα, με χιλιάδες αστέγους και νεόπτωχους. Ως εκ τούτου, δεν συμφωνώ με τη διατύπωση: «Δεν αρκούσαν τα μέτρα ως προς τις αγορές εργασίας και τα άλλα διαρθρωτικά μέτρα.». Το σωστό ήταν και είναι ότι δεν έπρεπε να επιβληθούν και ότι πρέπει αυτή την πολιτική να την ανατρέψουμε και να ακολουθήσουμε άλλο δρόμο.
o Συμφωνώ ότι δεν πλήρωσαν τις δημοσιονομικές συνέπειες εκείνοι που θα έπρεπε, δηλαδή αυτοί που επί 25 χρόνια οικειοποιήθηκαν πλούτο άνω των τριών τρις ευρώ, δηλαδή σχεδόν οκτώ φορές το δημόσιο χρέος και το μεγαλύτερο μέρος το καρπώθηκε η τάξη του παρασιτικού κεφαλαίου που κατέχει και τα ΜΜΕ και τώρα μεταμορφώνεται σε αντιμνημονιακή, προκαλώντας τον γέλωτα στην ελληνική κοινωνία. Και φυσικά, οι ανισότητες συμμετοχής στην κατανομή των βαρών της κρίσης μέσω του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και των αναθεωρημένων σχεδίων, συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση καθώς οι έχοντες και κατέχοντες εξακολουθούν να παραμένουν στο απυρόβλητο, ενώ οι προκλητικές αδικίες σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και των δυνάμεων της εργασίας συνεχίζονται, οδηγώντας την ελληνική κοινωνία σε μια ζοφερή και αδιέξοδη εξέλιξη.
o Η τοποθέτηση του Κ. Σημίτη για τους «εξωπραγματικούς» όρους, αν και οι υπουργοί και τα σημαίνοντα στελέχη της οκταετούς κυβερνητικής του θητείας ήταν τα τελευταία δύο χρόνια οι κατεξοχήν πρόθυμοι στην υλοποίηση αυτών των «εξωπραγματικών» πολιτικών, πρέπει να μετουσιωθεί σε πολιτική πράξη. Γιατί τώρα η χώρα δέχεται τα προκαταρκτικά της επόμενης επίθεσης του «τριγώνου» των αγορών και των οίκων κερδοσκοπίας με το Διευθυντήριο της Ε.Ε. και το ΔΝΤ, σε σύμπραξη με τους εγχώριους υπεύθυνους της διάλυσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, στην ίδια καταστροφική γραμμή περαιτέρω κατάργησης αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα, ενός νέου σχεδίου λιτότητας, νέας επιδείνωσης της φτώχειας και μείωσης του εθνικού πλούτου.
o Όσον αφορά το περί «μοιραίου πολιτικού λάθους», πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Πέραν των «εκ των προτέρων» και «εκ των υστέρων», το κρίσιμο θέμα ήταν η επιλογή της προσφυγής. Δεν ήταν θέμα επιμέρους μέτρων, για να πούμε ότι εκ του αποτελέσματος απέτυχαν. Ήταν η νεοφιλελεύθερη στρατηγική και οι βλαπτικές συνέπειες που είχε για τη χώρα. Σε όλους μας ήταν γνωστά τα σχέδια και τα μονεταριστικά και καταστροφικά προγράμματα του ΔΝΤ. Αυτά αποτελούσαν τα στοιχειώδη για τους προοδευτικούς πολιτικούς που πάντα προέτασσαν την Οικονομία και όχι ένα μέρος της, τα δημόσια οικονομικά. Και ήταν επίσης, γνωστό σε όλους μας ότι το χρέος αποτελούσε το μέσο για το κατεδαφιστικό σχέδιο. Και το κυριότερο -ήταν γνωστά σε όλους μας- τα αποτελέσματα των επιλογών του Δ.Ν.Τ. Και είναι από τα αξιοκατάκριτα, το ότι μέλη της κυβέρνησης υποστήριζαν και υποστηρίζουν ότι στην καθυστέρηση της εφαρμογής του μνημονίου και των μέτρων, οφείλεται η διαιώνιση της κρίσης.
o Μόνο το χρηματιστηριακό κεφάλαιο διεθνώς και το παρασιτικό εγχωρίως, επιδιώκουν εδώ και 20 χρόνια να μεταφέρουν τη συζήτηση κατεξοχήν στα δημοσιονομικά και να αποσιωπήσουν την καταστροφή στην πραγματική Οικονομία, τα χιλιάδες νεκροταφεία των επιχειρήσεων, τη φοροδιαφυγή και την παραοικονομία.
o Δύο χρόνια τώρα χιλιάδες στελέχη, σε πανελλαδική κλίμακα με τοποθετήσεις, με κινητοποιήσεις και με συγκεντρώσεις διαφωνήσαμε με τα περί μονόδρομου του μνημονίου και αντιπροτείναμε άλλο σχέδιο. Έπρεπε δηλαδή ο Ραιχενμπαχ, η Α. Μέρκελ και ο Ο. Ρεν να επιβεβαιώσουν την πλήρη πολιτική τους αποτυχία; Για να συνεισφέρουμε όλοι στο δημόσιο διάλογο για ένα τόσο μεγάλο θέμα για τη χώρα, θεωρώ ότι ήδη έχει αρχίσει και πρέπει να υπάρξει έμπρακτη, όχι μόνο στα επιμέρους αλλά και στα ουσιώδη, αυτοκριτική και ρήξη με την πολιτική αυτή. Δε γίνεται να είναι κανείς αντί-μνημονιακός αλλά να θεωρεί το μνημόνιο αναγκαίο, ούτε να κάνει δήθεν αυτοκριτική και να εξακολουθεί να εφαρμόζει την ίδια πολιτική. Ξεχνούν ότι από αυτούς τους ίδιους, για χάρη του δήθεν μονόδρομου, οι Έλληνες πολίτες υπέστησαν καταιγισμό κινδυνολογίας και φόβου και υφίστανται ακόμη;
o Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική απέτυχε ως προς τους διακηρυγμένους στόχους της- να βγάλει τη χώρα από την κρίση- αλλά πέτυχε ως προς τους άρρητους στόχους της: Διότι ναι μεν, η Α. Μέρκελ δήλωσε την αποτυχία αυτής της πολιτικής, αλλά η εγχώρια ολιγαρχία πέτυχε σημαντικούς στόχους που τους επεδίωκε τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια δηλαδή την επιβολή ενός εργασιακού μεσαίωνα με φθηνή εργασία, τις στρατιές ανέργων για να αντλεί φθηνή εργασία, την υποτίμηση των δυνάμεων της εργασίας, την κατεδάφιση του εργατικού δικαίου, την επιβολή της κυριαρχίας των ιδιωτικών μονοπωλίων, την εκποίηση του δημόσιου πλούτου, τη λαφυραγώγηση των υποδομών του δημόσιου τομέα και τη διάλυση χιλιάδων επαγγελματικών και μικρομεσαίων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.
o Πράγματι, η εκτίμηση του Κ. Σημίτη ότι θα προκύψει από το χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ένα νέο κόμμα, έχει βάση. Μπορεί να υπάρξει νέο κόμμα προκειμένου ορισμένοι νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι να πάψουν να είναι φιλοξενούμενοι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Προκειμένου επίσης, ορισμένοι να συκοφαντούν το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ακόμα πιο ελεύθερα, ως παραρτήματα συγκροτημάτων και ως πολιτικά τηλε-προϊόντα, φτάνοντας στο αποκορύφωμα κατάλυσης κάθε έννοιας πολιτικής αυτονομίας μαζί με την διαπλοκή και με άλλους, που ενσωματώθηκαν σε ένα σύστημα του παρασιτικού κεφαλαίου, των χρηματαγορών, των άνομων συναλλαγών, του εύκολου πλουτισμού που χαρακτηρίστηκε και από την πρακτική αυτών των στελεχών που καταπάτησαν τρεις βασικές μας αρχές: να μην λέμε ψέματα, να μην χρηματιζόμαστε και να μην εξαρτόμαστε από εξωθεσμικά κέντρα.
o Μπορεί να συνεχίσει το νέο κόμμα σε ένα σύστημα, που μετατρέπει τη δυνατότητα σε ευκαιρία, τους εργαζόμενους σε απασχολήσιμους και ένα κόμμα που να καθιστά την ανταγωνιστικότητα, συνάρτηση φτωχοποιημένων αμοιβών, κοινωνικών ανισοτήτων, εργασιακής ανασφάλειας, μείωσης εισοδημάτων και αυταρχισμού. Όχι απόρροια της παραγωγικότητας. Όντως λοιπόν, μπορεί να συγκροτηθεί ένα δεξιό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Υπάρχουν άλλωστε, αντίστοιχα παραδείγματα και από άλλες χώρες. Ωστόσο, είναι γνωστή η ρήση του αείμνηστου, Ανδρέα Παπανδρέου ότι «Η Σοσιαλδημοκρατία έχει τόση σχέση με τον Σοσιαλισμό, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο» και είχε δίκιο. Εμείς στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., θα συνεχίσουμε και θα στήσουμε ξανά την Πολιτική μέσα από την κοινωνία, την παραγωγή και την εργασία και θα πορευτούμε με τους εργαζόμενους, με τον κόσμο της υγείας και της παιδείας, με τους επαγγελματίες, με το παραγωγικό κεφάλαιο, με τις παραγωγικές επιχειρήσεις, με τους άνεργους, με την νέα γενιά, με τους ανθρώπους της υπαίθρου και της παραγωγικής αγροτικής οικονομίας, με κάθε προοδευτικό πολίτη.
o Αν θέλουμε όντως να αντιμετωπίσουμε στρεβλώσεις και ασυμμετρίες της ελληνικής οικονομίας και του δημοσίου τομέα πρέπει επιτέλους, να μιλήσουμε για τον καπιταλισμό, τις κοινωνικές τάξεις, τα κόμματα, τις κοινωνικές οργανώσεις, για την επιχειρηματική τάξη της χώρας, που ο παρασιτισμός αποτέλεσε το κύριο χαρακτηριστικό της. Όχι να καταφεύγουμε σε ισοπεδωτικό λαϊκισμό καθ' υπαγόρευση συγκεκριμένων ΜΜΕ και επιχειρηματικών συμφερόντων. Θα οδηγήσουμε σε διορθωτική πορεία με ακριβώς την αντίθετη στρατηγική με την οικονομία, με την ισορροπία ανάμεσα στην δημοσιονομική σταθερότητα και την ανάπτυξη, με νέα διαπραγμάτευση, με ήττα του γερμανο-γαλλικού άξονα, με έκτακτο σχέδιο κοινωνικής ανόρθωσης των ανθρώπων της ένδειας και αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης και βέβαια με την ανόρθωση του φρονήματος του λαού μας για να ξαναποκτήσει εμπιστοσύνη, για να πάρει μέρος στα κοινά, να επανακαταλάβει το δημόσιο χώρο, να οργανωθεί και να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Όχι να είναι ένα φοβισμένο, άθροισμα ιδιωτών, υπό την απειλή της ανεργίας και την κατάρρευση του εισοδήματος του. Η προσπάθεια όλων μας πρέπει να είναι το όχι στην ιδιώτευση, το ναι στη συμμετοχή για την προοδευτική έξοδο από την κρίση.
6. Επιτακτική και άμεση είναι η ανάγκη για ανασύνταξη της Προοδευτικής Πολιτικής και για ένα κατεπείγον πρόγραμμα ανασυγκρότησης της ελληνικής Οικονομίας και Κοινωνίας.
Η χώρα χρειάζεται ένα κατεπείγον πρόγραμμα με χρηματοδότηση τόσο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων όσο και από άλλα ταμεία και από έκτακτους πόρους της Ε.Ε., για την αναστήλωση κλάδων και κοινωνικών ομάδων που κατέρρευσαν υπό το βάρος της ασκούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Πρόγραμμα επανόρθωσης της ζημίας που προκάλεσαν στη χώρα οι μαθητευόμενοι μάγοι του Διευθυντηρίου της Ε.Ε., πέραν του Ε.Σ.Π.Α., μέσω του οποίου να επιδιώκεται η παραγωγική ανασυγκρότηση, η ανάπτυξη και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Μιλάμε για έκτακτες συνθήκες ανθρωπιστικής και εργασιακής καταστροφής, για οικονομική και κοινωνική αλληλεγγύη. Ταυτόχρονα, χρειάζεται και ένα σχέδιο για την ανάκτηση δικαιωμάτων που κατεδάφισαν οι πρόθυμοι σοσιαλ-φιλελεύθεροι. Για αποκατάσταση αδικιών και φορολογική δικαιοσύνη.
Η ήττα της Πολιτικής και της Δημοκρατίας από τις αγορές, από το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, από κερδοσκοπικά κα παρασιτικά δίκτυα και τη διαπλοκή, αποτέλεσε μια ακόμα επιβαρυντική εξέλιξη και για το δημόσιο βίο της χώρας. Να ανορθώσουμε ξανά τη Πολιτική στην υπηρεσία του γενικού και του δημοσίου συμφέροντος. Η Πολιτική να κυριαρχήσει έναντι της οικονομίας. Να προχωρήσουμε στην ανασύνταξη της Προοδευτικής Πολιτικής σε αναμέτρηση, σύγκρουση και εκκαθάριση με την νεοφιλελεύθερη στρατηγική που, αν και πλέον δηλώνεται η πλήρης αποτυχία της, έχει ήδη δημιουργήσει συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής διάλυσης. Η ανασύνταξη της Προοδευτικής Πολιτικής αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση της ελληνικής Οικονομίας και Κοινωνίας μετά από το σοκ που έχουν υποστεί τα λαϊκά στρώματα και ειδικότερα οι δυνάμεις της εργασίας από τα νεοφιλελεύθερης επιταγής, μέτρα των τελευταίων ετών.
Επιπλέον, είναι προφανής η ανάγκη για ισχυρή διεθνή διαπραγμάτευση και στη βάση αυτή, έξοδο από τη μνημονιακή πολιτική και την επιτήρηση της τρόικα.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλο εμπόριο φόβου και επαπειλούμενων καταστροφών, η χώρα δεν έχει ανάγκη από τη υποκρισία των παρασιτικών κύκλων. Η χώρα και ο ελληνικός λαός θέλει σχέδιο και προοπτική για το πέρασμα σε μια άλλη ιστορική φάση. Δημοκρατία και κοινωνική συνοχή.
Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται ελπίδα με βάση τις πραγματικές δυνατότητες και όχι μόνο τις επιθυμίες. Προοπτική εξόδου από το φαύλο κύκλο της κρίσης, το φαύλο κύκλο της λιτότητας της ύφεσης και της ανεργίας, προοπτική για ένα καλύτερο αύριο.
Απέναντι στην καταστροφική αυτή πολιτική που εμμένει στην εξυπηρέτηση των νεοφιλελεύθερων συμφερόντων, έχουμε κατ' επανάληψη προτείνει την προοδευτική λύση που αφορά στην αναθεώρηση των νεοφιλελεύθερων όρων και εκβιασμών των δανειστών, με πραγματικούς και δίκαιους όρους για την έξοδο από την κρίση όλων των χωρών της Ε.Ε., στα πλαίσια της Ευρωζώνης.
e-mail: mail@stefanostzoumakas.gr
blog: www.stefanostzoumakas.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου