βαριά νερά αφήνοντας ξοπίσω τους μια χέρσα γη.
Και κείνα τα βαριά σακίδια με ερείπια από άλλη εποχή
που ελπίδες σέρνουνε βαριανασαίνοντας,
θα τα πετάξω στη θάλασσα, στο αλμυρό νερό,
κει που τα κυνηγημένα κατσίκια κρέμονται από τα βράχια
και διψασμένα αγγίζουνε τις γλώσσες τους
στη τελευταία τους επιλογή.
Τούτη την ώρα που ο ηλιος μαζεύει αργά όλα τα χρώματα
κι΄η θάλασσα βάζει τα πένθιμα μεταξωτά της
θα ρίξω δίχτυα να μαζέψω τ’ αχνόφεγγα απομεινάρια της ζωής
Στον αστερισμό της Ανδρομέδας θα τα κρεμάσω,
στη σύναξη των αδυνάτων,
όταν σηκώνει τα μάτια στο ουρανό ένα παιδί
να ειν΄το πρώτο που θα δεί"
Lina Rocou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου