Σιωπηρή από το βαρύτατο πένθος, αλλά τόσο ηχηρή η διαμαρτυρία για τα διόδια-θάνατο και το δρόμο καρμανιόλα με μπροστάρηδες τους νέους του Στεφανοβικείου και του Ριζόμυλου
Ήταν το μοναδικό φορτίο που διέσχισε χθες το απόγευμα την παλιά – φονική εθνική οδό Βόλου-Λάρισας.
Το φορτίο του πόνου για την απώλεια της Κατερίνας, της Ιωάννας και του Φίλιππου και της οργής για την αδιαφορία απέναντι σε έναν δρόμο που σκορπά το θάνατο.
Ο απαρηγόρητος θρήνος έγινε ποτάμι αγανάκτησης.
Κανένα φορτηγό δεν μπόρεσε, εξαιτίας του αποκλεισμού του δρόμου στο σημείο της πρωτοφανούς τραγωδίας, να παρακάμψει τα υψηλότατα διόδια, που έχουν μετατρέψει σε καρμανιόλα την παλιά εθνική οδό.
Δύο χωριά συναντήθηκαν χθες μπροστά στα απομεινάρια των συντριμμιών της νταλίκας και του μοιραίου ΙΧ αυτοκινήτου, μέσα στο οποίο έχασαν τη ζωή τους τα τρία παιδιά, μετά τη σφοδρή σύγκρουση τα ξημερώματα της περασμένης Τετάρτης.
Σε μεγάλη απόσταση δεξιά και αριστερά της συγκέντρωσης αστυνομικά μπλόκα είχαν αποκλείσει την κυκλοφορία των οχημάτων.
Από το Ριζόμυλο και από το Στεφανοβίκειο άρχισαν να καταφθάνουν κατά εκατοντάδες οι κάτοικοι, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα που απηύθυναν οι φίλοι των αδικοχαμένων παιδιών των δύο οικογενειών από τα γειτονικά χωριά.
Στο δρόμο, ανάμεσα στα εικονοστάσια στη μνήμη πολλών ακόμη νέων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους σε τροχαία, μαύρες σημαίες είχαν αναρτηθεί.
Ιωάννα 18 ετών, Φίλιππος 20 ετών, Κατερίνα 21 ετών, τα αθώα θύματα των διοδίων, ανέγραφε ένα τεράστιο πανό ανάμεσα στο σημείο που ντεραπάρισε η νταλίκα και στις καλαμιές όπου κατέληξε το αυτοκίνητο των παιδιών, οδηγώντας τους σε ακαριαίο θάνατο.
Έφηβοι και νέοι πιο δίπλα κρατούσαν ένα δεύτερο πανό ζητώντας λύση για τα διόδια – θάνατο. Ήταν αμίλητοι και μουδιασμένοι από το θρήνο, που έχει φωλιάσει στις ψυχές τους.
Σ’ αυτή τη διαδήλωση, με μπροστάρηδες τους νέους των δύο χωριών, τους φίλους των τριών «διαμαντιών», δεν υπήρχαν φωνές, ντουντούκες, μεγαφωνικές και συνθήματα. Και όμως η κατακραυγή ακούγονταν τόσο δυνατά μέσα από τη σιωπή.
Τα βουρκωμένα μάτια των νέων ανθρώπων τα έλεγαν όλα και δεν χρειάστηκε κανείς να μιλήσει. Όλοι ήξεραν, αλλά και όσοι δεν γνώριζαν καταλάβαιναν μόνο αν κοιτούσαν τη συντριβή που μαρτυρούσε κάθε ένα από τα πρόσωπα.
Λύγισαν από τον οδυρμό
Τη σιωπηρή, αλλά ταυτόχρονα τόσο ηχηρή, διαδήλωση διέσχισαν από τη δεξιά πλευρά του δρόμου οι γονείς του Φίλιππου, συνοδευόμενοι από στενούς συγγενείς και τον παπά του Ριζόμυλου.
Με μπουκέτα λουλουδιών και κόλλυβα κινήθηκαν προς το σημείο της πρωτοφανούς τραγωδίας.
Τα δάκρυα στα μάτια όλων έφευγαν ασταμάτητα, όταν η μητέρα του Φίλιππου υποβασταζόμενη κατέβηκε από το οδόστρωμα και κούρνιασε μέσα στις καλαμιές, θρηνώντας απαρηγόρητη για το μοναχοπαίδι της, ενώ ο πατέρας του παλικαριού λύγισε, γονάτισε και ξέσπασε σε σπαραγμό για τα παιδιά που έφυγαν.
Όταν και ο παπάς του Στεφανοβικείου έφτασε τελέστηκε τρισάγιο. Στις καλαμιές δίπλα από τα λουλούδια, οι φίλοι των παιδιών κρέμασαν ως ελάχιστη ένδειξη του βαρύτατου πένθους μαύρες κορδέλες.
Δημήτρης Λουφόπουλος: «Δεν αντέχουμε να χάνουμε τους φίλους μας»
«Δεν αντέχουμε να βλέπουμε παιδιά από το χωριό μας και από τα γύρω χωριά να χάνονται. Δεν γίνεται να βλέπουμε συνομήλικούς μας να είναι διαλυμένοι μέσα στα φέρετρα. Δεν αντέχουμε να μας κοροϊδεύουν άλλο όλοι αυτοί που τόσα χρόνια κατατρώνε το αίμα και την ηθική μας. Θα δώσουμε λύση. Θα κάνουμε τα πάντα ο καθένας από το δικό του μετερίζι και όλοι μαζί συλλογικά, ώστε να δώσουμε ένα τέλος σ’ αυτό το χάλι. Δεν πάει άλλο, δεν πάει άλλος.
Ηδη ξεκίνησε ο αγώνας από τους νέους των δύο χωριών που έχουν τη συνεργασία των μεγαλύτερων σε ηλικία και όλων των φορέων. Είμαστε όλοι μαζί και δεν κάνουμε πίσω».
Θανάσης Βλάχος: «Ας είναι η σημαία μας, τα παιδιά που χάθηκαν»
«Μια ομάδα παιδιών του Στεφανοβικείου και άλλη μια του Ριζόμυλου, πήραμε την πρωτοβουλία να συγκεντρωθούμε. Είναι το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε, για αυτά τα παιδιά. Δυστυχώς κι εμείς, έπρεπε να γίνει κάτι τόσο τραγικό για να πάρουμε αυτή την απόφαση. Τα προβλήματα δε μας αφήνουν να δούμε λίγο μπροστά. Όλοι λέμε να δούμε αυτό το δρόμο και κανείς δεν κάτι ποτέ, ανέφερε.
Ας είναι η σημαία μας αυτά τα παιδιά για να γίνει κάτι. Πρέπει κάτι να γίνει. Αν δεν βρεθεί λύση και δεν γίνουν έργα, είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε συχνές κινητοποιήσεις.
Όλοι θέλουν να δώσουν λύση, αλλά πρέπει να το δούμε. Και αν δεν το δούμε δεν θα σταματήσουμε.
Ζητάμε ξεκάθαρα κατάργηση των διοδίων. Όλα από εκεί ξεκινάνε. Ο δρόμος είναι ούτως ή άλλως ακατάλληλος. Ακούσαμε τον κ. Αγοραστό να λέει ότι θα δοθούν χρήματα για έργα. Δεν θα αλλάξει κάτι. Ο δρόμος επιβαρύνεται πάρα πολύ, η κίνηση είναι μεγάλη και από τα χωριά και από τα φορτηγά. Κάθε μέρα μετράμε ασταμάτητα φορτηγά. Ας έρθει όποιος θέλει να πιει έναν καφέ μαζί μας και να μετρήσει…».
Ρεπορτάζ της Βάσως Σαμακοβλή στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος» / Φωτογραφίες : Ηλίας Καράτσαλος
trikaladay.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου