Η μάχη των «κεντροαριστερών» για το ποιος την εκφράζει ηγεμονικά δεν είναι μόνο γελοία, είναι και τυχοδιωκτική. Βενιζέλος, Λοβέρδος και Μόσιαλος μαζί με κάποιους πρώην συμβούλους υπουργών των κυβερνήσεων Σημίτη και Παπανδρέου παριστάνουν κάτι ευρύτερο του ΠΑΣΟΚ- όταν στην πραγματικότητα δεν είναι καν το ένα τρίτο του ΠΑΣΟΚ των εκλογών του 2012- και δανείζονται το όνομα ενός αποτυχημένου ιταλικού πειράματος για να επιμείνουν ότι τα μνημόνια έσωσαν τη χώρα.
Μέσα στο ΠΑΣΟΚ, η φράξια κάποιων στελεχών πέριξ του Γιώργου Παπανδρέου και ο ίδιος ασκούν κριτική στους προηγουμένους θέλοντας δήθεν να υπερασπιστούν το ΠΑΣΟΚ και την επιβίωσή του, εξακολουθώντας όμως αμετανόητα να υποστηρίζουν ως σωτήριες τις μνημονιακές πολιτικές που χρεοκόπησαν και το λαό και το ΠΑΣΟΚ- πολιτικά. Δυο φράξιες, μια πολιτική σα να λέμε, τουλάχιστον στην κεντρική στρατηγική.
Λίγο πιο κει, κάποια άλλα πρώην κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που επίσης δεν έχουν ασκήσει ίχνος αυτοκριτικής για τα μνημόνια και τη συμμετοχή τους στην καταστροφή του τόπου επίσης επιχειρούν να ανασυστήσουν μια κάποια «κεντροαριστερά», μαζί με το Φώτη Κουβέλη που αφού αποτέλεσε το αναγκαίο νομιμοποιητικό δεκανίκι της συγκυβέρνησης αποχώρησε όχι λόγω ουσιαστικής πολιτικής διαφωνίας αλλά γιατί τον πούλησαν οι εταίροι του- διατηρώντας ωστόσο ανέγγιχτο το 4-4-2 στη στελέχωση του κράτους. «Κεντροαριστεροί» ναι αλλά να μη χάσουμε και τη συμμετοχή στο γκουβέρνο.
Και τις τρεις φράξιες συνέχουν δυο κοινές αγωνίες: πρώτον η προσωπική επιβίωση κάθε ενός στον κρατικό μηχανισμό. Πρέπει να ξανά- (συγ)κυβερνήσουν για να «ξανασώσουν» τη χώρα. Και μιας και την ταμπέλα του σοσιαλιστή πια ούτε οι ίδιοι τολμούν να σηκώσουν- αφήστε που σχεδόν κανείς τους δεν την πολυπίστεψε και ποτέ- θυμήθηκαν την πιο «ευρύχωρη» ταμπέλα του κεντροαριστερού- στην πραγματικότητα χωρίς αριστερά και με μπόλικη δεξιά.
Η μόνη διαφορά είναι ότι κάποιοι κοιτούν κυρίως προς μια συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και κάποιοι άλλοι με το ΣΥΡΙΖΑ. Αντικειμενικά όμως όλες αυτές οι «κεντροαριστερές» προσπάθειες διαδραματίζουν το ρόλο του σταθεροποιητή της όποιας άλλης δύναμης στον πυρήνα των πολιτικών που ενσωματώθηκαν στα μνημόνια. Να δούμε μάλιστα και εντελώς ενδεικτικά τι θα αντιτάξουν και στο νέο ευρώ- τελεσίγραφο.
Δεύτερον και στην κατεύθυνση του πρώτου, τους συνέχει η αγωνία τους να παραστήσουν τους «πορτιέρηδες» του κόσμου του ΠΑΣΟΚ, τον οποίο αντιμετωπίζουν σαν ένα πολιτικά καθυστερημένο σώμα που γνώριμα πρόσωπα θα κατευθύνουν δεξιά ή αριστερά. Στην ίδια λογική έχουν προσχωρήσει και κάποια- όχι όλα- από τα στελέχη με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί τη διεύρυνσή του στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, ενώ κάποια άλλα επίσης θρασύτατα υπερασπίζονται το μνημονιακό παρελθόν τους.
Πέραν του τυχοδιωκτισμού πρόκειται και για βιασμό της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ δεν το έφτιαξαν ούτε κεντρώοι κατά βάση, ούτε «κεντροαριστεροί». Το έφτιαξαν σοσιαλιστές διαφόρων ρευμάτων και τάσεων που προέρχονταν άλλοι από τον εαμικό αγώνα, άλλοι από τους δημοκρατικούς αγώνες της δεκαετίας του ’60- πολύ πιο προωθημένοι από την τότε ηγεσία της Ένωσης Κέντρου- και άλλοι από τον αντιδικτατορικό αγώνα.
Το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε προσπάθεια- πετυχημένη μέχρι ενός σημείου- σύνθεσης ενός νέου τότε μαζικού, σοσιαλιστικού πολιτικού υποκειμένου. Έτσι μεγάλωσε και έτσι έπεισε το λαό να το στηρίξει. Συσσωμάτωσε διαφορετικά ιστορικά ρεύματα σε μια νέα ριζοσπαστική ταυτότητα και γύρω από έναν προγραμματικό λόγο που απαντούσε στις ανάγκες του λαού.
Αν νομίζουν ότι αυτήν την ιστορική επιτυχία της δεκαετίας του ’70, δηλαδή τη σύνθεση διά της υπέρβασης των διαχωρισμών προηγουμένων κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων στη βάση ενός αντισυστημικού τότε ριζοσπαστισμού του κόσμου θα τη μετατρέψουν σε «κεντροαριστερό» χυλό προς άγρα προσωπικών τους ψήφων και ότι η βάση του ιστορικού ΠΑΣΟΚ ή συνέχειά της θα τους ακολουθήσει πλανώνται πλάνη οικτρά.
Η αντίστοιχα νέα ριζοσπαστική σύνθεση θα λάβει χώρα πολύ πέρα από τις «κεντροαριστερές» πομφόλυγες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου