Θέλουμε μια Ευρώπη με περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, τόνισε μεταξύ άλλων ο Μ. Σουλτς στη συνδιάσκεψη στο ΣΕΦ, προσπαθώντας να κρύψει τον πραγματικό χαρακτήρα της σοσιαλδημοκρατίας. Από ένα ιστορικό κίνημα με προσφορά στην οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, η σοσιαλδημοκρατία έχει μετατραπεί πλέον σε εκφυλισμένο πολιτικό ρεύμα, ταυτισμένο με ό,τι πιο αντιδραστικό προωθεί η παγκόσμια και ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ.
Το 2002 οι σοσιαλδημοκράτες είναι κυβέρνηση σε 15 χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κυριαρχία της αυτή όμως σηματοδοτεί ταυτόχρονα και την αρχή του τέλους. Το κυβερνητικό της έργο σε αυτές τις χώρες δείχνει περίτρανα τη μετάλλαξή της σε νεοφιλελεύθερο ρεύμα. Το κεφάλαιο τη στηρίζει αποφασιστικά θεωρώντας ότι με τη διγλωσσία των σοσιαλδημοκρατών -μιλάω αριστερά και πράττω δεξιά- οι επιλογές τους περνούν πιο εύκολα και χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις. Ο σημαντικός ρόλος της μέχρι και τη δεκαετία '70 και ίσως του '80 και η ανάδειξή της σε κύριο πολιτικό ρεύμα οφείλονται ότι σε αρκετές χώρες της Βόρειας κυρίως Ευρώπης και ιδιαίτερα στις σκανδιναβικές πρωτοστάτησε στην οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους με προτεραιότητα στους τομείς υγείας, παιδείας, πρόνοιας.
Από τη δεκαετία του '90, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του υπαρκτού και τη συρρίκνωση του κομμουνιστικού κινήματος οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες κάνουν μια αποφασιστική στροφή στην εξυπηρέτηση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Αρχίζουν το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους αλλού με ταχύτατους ρυθμούς και αλλού με βραδύτερους, ανάλογα με τον συσχετισμό δυνάμεων και τις αντιστάσεις σε κάθε χώρα. Παρ' όλα αυτά λόγω της έλλειψης πίεσης και απειλής από τα αριστερά, με τη συρρίκνωση πολλών κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων, η σοσιαλδημοκρατία όχι μόνο συγκρατεί δυνάμεις, αλλά και τις αυξάνει.
Οι αντιλαϊκές επιλογές είναι η αιτία που σχετικά σύντομα οι κυβερνήσεις αρκετών χωρών περνούν στα χέρια των αμιγώς εκφραστών του νεοφιλελευθερισμού, στους Χριστιανοδημοκράτες και τα αντίστοιχα κόμματα.
Όμως ο κατήφορος του συγκεκριμένου ρεύματος δεν τελειώνει εδώ. Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, το 2008, η σοσιαλδημοκρατία όχι μόνο δεν παρουσιάζει κάποια εναλλακτική διέξοδο, αλλά ταυτίζεται πλήρως με τις επιλογές αυτών που δημιούργησαν την κρίση και κυρίως με την ευρωπαϊκή τραπεζική ελίτ. Ακόμα και όταν η Γερμανία της Μέρκελ υιοθετεί τον ακραίο πλέον νεοφιλευθερισμό με βάση το δόγμα του Μίλτον Φρίντμαν και της σχολής του Σικάγου (αυτό που βιώνουμε σήμερα δηλαδή), οι σοσιαλδημοκράτες το υιοθετούν πλήρως. Απόδειξη η στάση τους στην κρίση, η στήριξη στις συνταγές και τα Μνημόνια της Μέρκελ στις χώρες της νότιας Ευρώπης.
Η σοσιαλδημοκρατία όχι μόνο έχει αφομοιωθεί από την πιο ακραία μορφή νεοφιλευθερισμού που γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη, αλλά έχει ιδεολογικά εκφυλιστεί. Κατατάσσεται πλέον ως ρεύμα στους αντιδραστικούς πόλους του πολιτικού στερεώματος. Η μόνη αντιπαλότητα με τους παραδοσιακούς νεοφιλελεύθερους εκπροσώπους είναι για τη νομή της εξουσίας. Μπορεί τα πολιτικά ρεύματα κάποτε να αλλάζουν προσανατολισμό, όμως μία τέτοια αλλαγή πλεύσης είναι αδύνατη για τη σοσιαλδημοκρατία γιατί θεωρητικά και φυσιογνωμικά έχει οριστικά προσχωρήσει στον άξονα του νεοφιλελευθερισμού.
Στην Ελλάδα, όπου η σοσιαλδημοκρατία δεν είχε ιστορικές ρίζες τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως διαφορετικά. Από τη μεγάλη άνοδο φτάσαμε στη συρρίκνωση. Το ΠΑΣΟΚ διατήρησε δυνάμεις ακόμα και στην αρχή της οικονομικής κρίσης. Αιτία, η διαπλοκή του κυρίως με βαρώνους των Μέσων Ενημέρωσης αλλά και η αξιοποίηση του πελατειακού κράτους που αυτό κυρίως έστησε. Η πτώση του όμως έγινε με ταχύτατους ρυθμούς. Πρωτεργάτης στα χαράτσια και τα Μνημόνια, συμμετείχε σε όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις και πρωτοστάτησε στην ισοπέδωση της χώρας. Δρέπει τους καρπούς της πολιτικής του ευρισκόμενο ουσιαστικά σε διάλυση. Κάνει εναγώνιες προσπάθειες να κρυφτεί πίσω από τον... μπερντέ της Κεντροαριστεράς και τους 58. Έχοντας βεβαίως το προηγούμενο διάστημα φροντίσει με την πολιτική του να φτωχοποιήσει το μεγαλύτερο τμήμα των μεσαίων στρωμάτων που εξ ορισμού είναι οι... αιμοδότες της Κεντροαριστεράς. Η μόνη φιλοδοξία της ηγετικής του ομάδας, που γνωρίζει ότι η συρρίκνωση θα συνεχιστεί είτε ως ΠΑΣΟΚ είτε ως Ελιά, είναι να αποκτήσει έναν ρόλο τύπου... Γκένσερ, δηλαδή μπαλαντέρ σε κυβερνήσεις συνεργασίας που θα ακολουθούν πιστά τις εντολές του Βερολίνου.
Οι όποιες προοδευτικές ιδέες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας πέθαναν προ πολλού. Έδωσαν τη θέση τους στις ιδέες των πιο σκληρών κύκλων της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτή η μετάλλαξη σηματοδοτεί και το τέλος του κύκλου του συγκεκριμένου πολιτικού ρεύματος. Με την αρχή να γίνεται στην Ελλάδα και μάλιστα πολύ σύντομα.
Αυγή
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου