«Η Ζωή στις Θαλασσοσταλιές» στα βιβλιοπωλεία

Η «Ζωή στις θαλασσοσταλιές» από τις Εκδόσεις Έναστρον είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Μάγδας Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη μετά από πέντε ποιητικές συλλογές.
Η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963 και μεγάλωσε στην Κατερίνη. Εργάστηκε στον ΟΤΕ για είκοσι επτά χρόνια. Υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Πολιτιστική Έκφραση» του πολιτιστικού κέντρου ΟΤΕ Αττικής. Συνεργάστηκε με πολιτιστικά έντυπα της Αθήνας. Μια επιστολή του δασκάλου της Ποιητή και πρεσβευτή τής Ουνέσκο, Γιάννη Κουτσοχέρα, από το Παρίσι, της έδωσε τη δύναμη να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Από το 2002 ζει με την οικογένειά της στην Κατερίνη. Είναι παντρεμένη με τον Γιάννη Σαμοθράκη και έχει δυο παιδιά, την Ειρήνη και το Ζαχαρία. Σήμερα αρθρογραφεί στην ενημερωτική ιστοσελίδα e-pieria και στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Αντίλογος της Πιερίας» με πολιτιστικά και επίκαιρα θέματα, ενώ στο παρελθόν έχει συνεργαστεί και με άλλες εφημερίδες του νομού Πιερίας. Είναι ενεργό μέλος της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης του Νομού Πιερίας, μέλος της Παγκόσμιας Ένωσης Ποιητών και μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.

Έργα της
«Χωρίς ταυτότητα» 1988 ιδιωτική συλλογή εξαντλημένο
«Ιριδίσματα» 1990 εκδόσεις Γκοβόστη εξαντλημένο
«Ηώ» 1992 εκδόσεις Γκοβόστη. Σ’ αυτή τη συλλογή υπάρχουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες του συναδέλφου της και φωτογράφου Σωκράτη Μαθιά.
«Το ταξίδι του Έρωτα από τον Όλυμπο στου Αιγαίου τα κύματα» εκδόθηκε το 2008 από την Εκδοτική Όλυμπος.
«Καθρέφτης ψυχής» από τις εκδόσεις Άνεμος 2011

Εκείνο το πρωινό, που ο ουρανός είχε γεμίσει μαύρα σύννεφα κι ετοιμαζόταν για τις πρώτες ψιχάλες, τράβηξα για τους ανεμόμυλους. Ο ήλιος ίσα που φαινόταν πίσω από τα πυκνά σύννεφα. Οι ακτίνες του ίσα που ζέσταιναν τον ξερό τόπο και με θάρρεψαν να ξεκινήσω.

Η κουφόβραση πύρωνε τις πέτρες και το τσιμέντο, χωρίς να υπάρχει κάτι να δροσίσει και να με φυλάξει από την τυχαία βροχή. Ήθελα να φτάσω ως εκεί, να βρεθώ με τη σκιά μου και να εξομολογηθώ κάπου, να μιλήσω με το Ανώτερο, το Ανώτατο, κάπου τέλος πάντων να φωνάξω. Να ακούσω τη φωνή μου που ερχόταν από πέρα, ούτε ξέρω από πού. Ας ήταν να βραχώ, ας ήταν να κολλήσουν τα ρούχα πάνω μου.

Έπρεπε να τα πω εκεί, στους ανεμόμυλους...