Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα,
με την καρδιά μας και με το αίμα μας...»
«...Εμείς πιστεύουμε στην πιο σωστή θεωρία που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας.
Και η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας, είναι να γίνει αυτή η θεωρία πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο.
Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας.
Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο.
Για το σκοπό αυτό, αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας.
Πιστεύω ότι, δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα...»
( από την απολογία του στο στρατοδικείο).
Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα από αγρότες γονείς. Στα 17 του χρόνια, τελειόφοιτος Γυμνασίου, έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Σαν φοιτητής Νομικής πρωτοστάτησε στους φοιτητικούς αγώνες της εποχής. Λίγο πριν την κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά έγινε μέλος του ΚΚΕ. Δούλεψε σε οργανώσεις της Πελοποννήσου οργανώνοντας την πάλη κατά της μεταξικής δικτατορίας. Για τη δράση του εξορίστηκε και φυλακίστηκε. Από την Αίγινα στην Ακροναυπλία ως την εισβολή των Γερμανών και κατόπιν, παραδομένος όπως τόσοι και τόσοι αγωνιστές στους κατακτητές, «γνώρισε» τις φυλακές της Κατούνας, της Βόνιτσας και της Κέρκυρας.
Το 1943, μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, ο Μπελογιάννης δραπέτευσε και κατέφυγε στην Πάτρα, όπου πήρε αμέσως μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Στις σκληρές μάχες της Πελοποννήσου ο Μπελογιάννης ήταν καπετάνιος της Μεραρχίας Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ. Μετά την υποχώρηση των Γερμανών τέθηκε επικεφαλής της διαφώτισης και μέλος του Γραφείου Περιοχής του Κόμματος στην Πελοπόννησο.
Όταν οι Αγγλοαμερικάνοι και οι ντόπιοι εντολοδόχοι τους έσπρωξαν τα πράγματα στη σύγκρουση, ο Ν. Μπελογιάννης βρέθηκε στο βουνό σαν πολιτικός επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, όπου αναδείχτηκε σε σκληροτράχηλο μαχητή και εμπνευσμένο ηγέτη. Η Μεραρχία του κατάφερνε πάντα να ανταποκρίνεται στις πιο δύσκολες αποστολές. Σε μια από αυτές ο Μπελογιάννης τραυματίστηκε σοβαρά, όμως πάντα κατάφερνε να δίνει κουράγιο στους συμμαχητές του με το παράδειγμά του.
Μετά την ήττα του ΔΣΕ, ο Μπελογιάννης επέστρεψε στην Ελλάδα σαν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, καθοδηγώντας το λαό στην πάλη του ενάντια στην αμερικανοκρατία και το μοναρχοφασισμό. Στα τέλη του 1950 πιάστηκε από τα όργανα της Ασφάλειας, που ξεσήκωσαν θύελλα ανικομμουνισμού. Η αντίδραση οργάνωσε μια -πολύκροτη- δίκη που γρήγορα συγκέντρωσε την προσοχή των προοδευτικών σε όλο τον κόσμο. Η υπόθεση της υπεράσπισης του Μπελογιάννη έγινε υπόθεση των αγωνιζόμενων λαών. Στην πρώτη δίκη, γνωστή σαν «δίκη των 92», ο Μπελογιάννης ανέτρεψε το κατηγορητήριο, αλλά με άνωθεν εντολές καταδικάστηκε σε θάνατο με το νόμο 509. Στη δεύτερη δίκη, τον Φλεβάρη του 1952 ο Μπελογιάννης κατηγορήθηκε για «κατασκοπία».
Από κατηγορούμενος έγινε κριτής και υπερασπίστηκε όσο κανένας τον πατριωτισμό των Ελλήνων κομμουνιστών, ξεσκεπάζοντας το κράτος της υποτέλειας. Ωστόσο, η μοίρα του είχε αποφασιστεί: Θάνατος. Έτσι, η -ετυμηγορία- δεν άλλαξε. Παρά τη διεθνή καμπάνια συμπαράστασης να μην εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης και οι συγκαταδικασμένοι Νίκος Καλούμενος, Ηλίας Αργυριάδης και Δημήτρης Μπάτσης. Παρά τις αιτήσεις χάριτος που απορρίφθηκαν, τα ξημερώματα της Κυριακής 30 Μάρτη 1952 οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος μετέφεραν τον Νίκου Μπελογιάννη από τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης στη σφαίρα της αθανασίας.
Εκεί που το χαμόγελο του «ανθρώπου με το γαρίφαλο» δε σβήνει ποτέ.
Εκεί που τα μηνύματα και οι ιδέες του μένουν πάντα ολοζώντανες.
με την καρδιά μας και με το αίμα μας...»
«...Εμείς πιστεύουμε στην πιο σωστή θεωρία που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας.
Και η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας, είναι να γίνει αυτή η θεωρία πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο.
Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας.
Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο.
Για το σκοπό αυτό, αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας.
Πιστεύω ότι, δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα...»
( από την απολογία του στο στρατοδικείο).
Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα από αγρότες γονείς. Στα 17 του χρόνια, τελειόφοιτος Γυμνασίου, έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Σαν φοιτητής Νομικής πρωτοστάτησε στους φοιτητικούς αγώνες της εποχής. Λίγο πριν την κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά έγινε μέλος του ΚΚΕ. Δούλεψε σε οργανώσεις της Πελοποννήσου οργανώνοντας την πάλη κατά της μεταξικής δικτατορίας. Για τη δράση του εξορίστηκε και φυλακίστηκε. Από την Αίγινα στην Ακροναυπλία ως την εισβολή των Γερμανών και κατόπιν, παραδομένος όπως τόσοι και τόσοι αγωνιστές στους κατακτητές, «γνώρισε» τις φυλακές της Κατούνας, της Βόνιτσας και της Κέρκυρας.
Το 1943, μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, ο Μπελογιάννης δραπέτευσε και κατέφυγε στην Πάτρα, όπου πήρε αμέσως μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Στις σκληρές μάχες της Πελοποννήσου ο Μπελογιάννης ήταν καπετάνιος της Μεραρχίας Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ. Μετά την υποχώρηση των Γερμανών τέθηκε επικεφαλής της διαφώτισης και μέλος του Γραφείου Περιοχής του Κόμματος στην Πελοπόννησο.
Όταν οι Αγγλοαμερικάνοι και οι ντόπιοι εντολοδόχοι τους έσπρωξαν τα πράγματα στη σύγκρουση, ο Ν. Μπελογιάννης βρέθηκε στο βουνό σαν πολιτικός επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, όπου αναδείχτηκε σε σκληροτράχηλο μαχητή και εμπνευσμένο ηγέτη. Η Μεραρχία του κατάφερνε πάντα να ανταποκρίνεται στις πιο δύσκολες αποστολές. Σε μια από αυτές ο Μπελογιάννης τραυματίστηκε σοβαρά, όμως πάντα κατάφερνε να δίνει κουράγιο στους συμμαχητές του με το παράδειγμά του.
Μετά την ήττα του ΔΣΕ, ο Μπελογιάννης επέστρεψε στην Ελλάδα σαν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, καθοδηγώντας το λαό στην πάλη του ενάντια στην αμερικανοκρατία και το μοναρχοφασισμό. Στα τέλη του 1950 πιάστηκε από τα όργανα της Ασφάλειας, που ξεσήκωσαν θύελλα ανικομμουνισμού. Η αντίδραση οργάνωσε μια -πολύκροτη- δίκη που γρήγορα συγκέντρωσε την προσοχή των προοδευτικών σε όλο τον κόσμο. Η υπόθεση της υπεράσπισης του Μπελογιάννη έγινε υπόθεση των αγωνιζόμενων λαών. Στην πρώτη δίκη, γνωστή σαν «δίκη των 92», ο Μπελογιάννης ανέτρεψε το κατηγορητήριο, αλλά με άνωθεν εντολές καταδικάστηκε σε θάνατο με το νόμο 509. Στη δεύτερη δίκη, τον Φλεβάρη του 1952 ο Μπελογιάννης κατηγορήθηκε για «κατασκοπία».
Από κατηγορούμενος έγινε κριτής και υπερασπίστηκε όσο κανένας τον πατριωτισμό των Ελλήνων κομμουνιστών, ξεσκεπάζοντας το κράτος της υποτέλειας. Ωστόσο, η μοίρα του είχε αποφασιστεί: Θάνατος. Έτσι, η -ετυμηγορία- δεν άλλαξε. Παρά τη διεθνή καμπάνια συμπαράστασης να μην εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης και οι συγκαταδικασμένοι Νίκος Καλούμενος, Ηλίας Αργυριάδης και Δημήτρης Μπάτσης. Παρά τις αιτήσεις χάριτος που απορρίφθηκαν, τα ξημερώματα της Κυριακής 30 Μάρτη 1952 οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος μετέφεραν τον Νίκου Μπελογιάννη από τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης στη σφαίρα της αθανασίας.
Εκεί που το χαμόγελο του «ανθρώπου με το γαρίφαλο» δε σβήνει ποτέ.
Εκεί που τα μηνύματα και οι ιδέες του μένουν πάντα ολοζώντανες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου