Δεκέμβρης. Στο σχολείο κάτι αλλάζει. Λίγο το ρεπερτόριο από τα πλήκτρα του μουσικού, λίγο τα πρώτα δέντρα που ξεμυτίζουν από τις αποθήκες, ο χριστουγεννιάτικος παλμός ανεβαίνει σταθερά και μας παρασύρει. Όσο κι αν δυσκολευόμαστε να μπούμε στο κλίμα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω και μέσα μας, τα παιδιά είναι αλάνθαστος οδηγός επιβίωσης και για τις γιορτές. Μας ξεσηκώνουν και τρέχουμε να βρούμε φωτάκια και στολίδια που κάπου στοιβάξαμε βιαστικά πριν από έντεκα μήνες.
Στο εξής εκείνα θα ζωγραφίζουν την αγάπη τους για τον Αϊ-Βασίλη και θα παρακαλάνε να σταματήσουμε το μάθημα για να κάνουμε κάτι… χριστουγεννιάτικο. Εμείς πάλι θα παλεύουμε όπως πάντα να τα προλάβουμε όλα.
Όμως πόσα χ πρέπει να βάλουμε πρώτα, μέχρι να βρούμε έναν συμπαθητικό τρόπο να μπούμε στο πνεύμα των ημερών! Πόσα όχι να πετάξουμε στα μούτρα μιας αντίληψης που μας θέλει χαρωπούς νοικοκυραίους και πρόθυμους αγοραστές για όσες μέρες κρατάει το πανηγύρι.
Μεγάλη η οδύσσεια… του «Πρέπει να το γιορτάσουμε!» Προσπερνώ τις ατυχείς φωταψίες, τις διαφημίσεις που μου προτείνουν να τρέξω ν’ αγοράσω το μισθό μου σε μια μέρα, τα δήθεν και την υποκρισία μιας κοινωνικής ειρήνης που επιτυγχάνεται με το όπλο στον κρόταφο.
Αρνούμαι τη μαζική επιβολή της τρελής χαράς και της εύκολης συγκίνησης. Η αισιοδοξία και η τρυφερότητα είναι καθημερινή μάχη και δεν κερδίζεται επετειακά.
Μπαίνω στην τάξη και συναντώ τους μαθητές μου, τα άλλα μου παιδια… και βρίσκω τον άνθρωπο. Αυτόν που μάχεται με το σώμα και το μυαλό του. Αυτόν που παραμένει ζωντανός και σκεπτόμενος. Μπορεί να έχει γένια και σκουφί, να κοιμάται στα πλακάκια, να διαβάζει. Μπορεί να προσπαθεί να προστατέψει τον Συνάνθρωπο χωρίς φτερά στην πλάτη (πόσο πιο δύσκολο και θαυμαστό αλήθεια) ή να προσφέρει το ζεστό φαΐ και να κάθεται να φάει μαζί του. Μπορεί να στέκεται απελπισμένος ψάχνοντας για τη διαφυγή.
Χριστούγεννα λοιπόν: Μια ευκαιρία να κοιτάξουμε στα μάτια πρώτα απ’ όλους τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε την ίδια στέγη.
Να ξυπνήσουμε το παιδί μέσα μας και να συνδεθούμε με τις βαθιές επιθυμίες μας.
Να φτιάξουμε τη λίστα με τα δικά μας ναι κι όπου χρειάζεται να τα προστατεύσουμε λέγοντας όχι!
Για τα παιδιά, ας μην ξεχνάμε, Χριστούγεννα είναι μια λίστα που ξεκινάει με τη νούμερο ένα σημείωση: Σχολείο χ!
Γι αυτό, μεγάλε, ετοιμάσου! Ώρα για κατεργαριές και ανακατέματα. Στη ανάγκη τύλιξε όλα τα δώρα που έχεις κάνει ήδη στο καμάρι σου και ξετυλίξτε τα παρέα… για να τα παίξετε μαζί, ντε!
Ο Αϊ Βασίλης ας φέρει ένα δώρο, ας χωράει στην καμινάδα ή σε ένα σπιρτόκουτο, ας κρατάει μαζί του ένα τσουκάλι για τα παιδιά που πεινάνε, ένα μολύβι γι’ αυτά που δεν πάνε σχολείο, την ελπίδα για όσα δίνουν μάχη ζωής.
Ας τον ζωγραφίσουμε Άγιο, Άνεργο, Αδικημένο και ας του δώσουμε κάτι από αυτά που έχουμε, για να γεμίσει το σάκο του πάλι.
Ας προστατεύσουμε τα παιδιά, όσο μπορούμε, από την ασχήμια και τη θλίψη της βρομιάς που δε βγαίνει με το καθάρισμα, προφέροντάς τους ένα σπίτι που τα αγαπάει και τα σέβεται. Λίγο είναι;
Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ρθει…
Με τόσα ακυρωτικά χ στις καθημερινές μας λίστες, κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι είναι και γράμμα…
Στο εξής εκείνα θα ζωγραφίζουν την αγάπη τους για τον Αϊ-Βασίλη και θα παρακαλάνε να σταματήσουμε το μάθημα για να κάνουμε κάτι… χριστουγεννιάτικο. Εμείς πάλι θα παλεύουμε όπως πάντα να τα προλάβουμε όλα.
Όμως πόσα χ πρέπει να βάλουμε πρώτα, μέχρι να βρούμε έναν συμπαθητικό τρόπο να μπούμε στο πνεύμα των ημερών! Πόσα όχι να πετάξουμε στα μούτρα μιας αντίληψης που μας θέλει χαρωπούς νοικοκυραίους και πρόθυμους αγοραστές για όσες μέρες κρατάει το πανηγύρι.
Μεγάλη η οδύσσεια… του «Πρέπει να το γιορτάσουμε!» Προσπερνώ τις ατυχείς φωταψίες, τις διαφημίσεις που μου προτείνουν να τρέξω ν’ αγοράσω το μισθό μου σε μια μέρα, τα δήθεν και την υποκρισία μιας κοινωνικής ειρήνης που επιτυγχάνεται με το όπλο στον κρόταφο.
Αρνούμαι τη μαζική επιβολή της τρελής χαράς και της εύκολης συγκίνησης. Η αισιοδοξία και η τρυφερότητα είναι καθημερινή μάχη και δεν κερδίζεται επετειακά.
Μπαίνω στην τάξη και συναντώ τους μαθητές μου, τα άλλα μου παιδια… και βρίσκω τον άνθρωπο. Αυτόν που μάχεται με το σώμα και το μυαλό του. Αυτόν που παραμένει ζωντανός και σκεπτόμενος. Μπορεί να έχει γένια και σκουφί, να κοιμάται στα πλακάκια, να διαβάζει. Μπορεί να προσπαθεί να προστατέψει τον Συνάνθρωπο χωρίς φτερά στην πλάτη (πόσο πιο δύσκολο και θαυμαστό αλήθεια) ή να προσφέρει το ζεστό φαΐ και να κάθεται να φάει μαζί του. Μπορεί να στέκεται απελπισμένος ψάχνοντας για τη διαφυγή.
Χριστούγεννα λοιπόν: Μια ευκαιρία να κοιτάξουμε στα μάτια πρώτα απ’ όλους τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε την ίδια στέγη.
Να ξυπνήσουμε το παιδί μέσα μας και να συνδεθούμε με τις βαθιές επιθυμίες μας.
Να φτιάξουμε τη λίστα με τα δικά μας ναι κι όπου χρειάζεται να τα προστατεύσουμε λέγοντας όχι!
Για τα παιδιά, ας μην ξεχνάμε, Χριστούγεννα είναι μια λίστα που ξεκινάει με τη νούμερο ένα σημείωση: Σχολείο χ!
Γι αυτό, μεγάλε, ετοιμάσου! Ώρα για κατεργαριές και ανακατέματα. Στη ανάγκη τύλιξε όλα τα δώρα που έχεις κάνει ήδη στο καμάρι σου και ξετυλίξτε τα παρέα… για να τα παίξετε μαζί, ντε!
Ο Αϊ Βασίλης ας φέρει ένα δώρο, ας χωράει στην καμινάδα ή σε ένα σπιρτόκουτο, ας κρατάει μαζί του ένα τσουκάλι για τα παιδιά που πεινάνε, ένα μολύβι γι’ αυτά που δεν πάνε σχολείο, την ελπίδα για όσα δίνουν μάχη ζωής.
Ας τον ζωγραφίσουμε Άγιο, Άνεργο, Αδικημένο και ας του δώσουμε κάτι από αυτά που έχουμε, για να γεμίσει το σάκο του πάλι.
Ας προστατεύσουμε τα παιδιά, όσο μπορούμε, από την ασχήμια και τη θλίψη της βρομιάς που δε βγαίνει με το καθάρισμα, προφέροντάς τους ένα σπίτι που τα αγαπάει και τα σέβεται. Λίγο είναι;
Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ρθει…
Με τόσα ακυρωτικά χ στις καθημερινές μας λίστες, κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι είναι και γράμμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου