Η απεργία των δημοσιογράφων και η... συντέλεια του κόσμου

Απο Γραφίδα
Της Ρένας Διακίδη
Πολλά ακούγονται και ακόμη περισσότερα γράφονται στα διάφορα blogs για την τετραήμερη απεργία των δημοσιογράφων. Κοινός τόπος όλων των διαπιστώσεων ότι η απεργία είναι μεθοδευμένη και οι «αλήτες», τα «λαμόγια» οι δημοσιογράφοι είναι  «πουλημένοι» στο σύστημα. Απεργούν για να δώσουν την ευκαιρία στην κυβέρνηση να ξεπουλήσει τη χώρα (Μέχρι τώρα δηλαδή τι έκανε η κυβέρνηση;  Έκανε κάτι διαφορετικό; Κι ας μην απεργούσαν οι δημοσιογράφοι)!
Δεν μπορώ να ξέρω αν η απεργία είναι όντως μεθοδευμένη, όμως δεν είμαστε όλοι «πουλημένοι» στο σύστημα. Δεν είναι μόνο οι ακριβοπληρωμένοι τηλεοπτικοί αστέρες. Από κάτω υπάρχουν χιλιάδες, οικτρά και εξευτελιστικά αμειβόμενοι, για να βγάζουν τη «βρώμικη» δουλειά για λογαριασμό των μεγάλων. Άνθρωποι που καθημερινά ισορροπούν πάνω σε τεντωμένο σκοινί, σε μια προσπάθεια να μείνουν συνεπείς στις αρχές τους και στις αρχές του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, την ώρα που η εκάστοτε πολιτική εξουσία επιχειρεί παντίοις τρόποις να ελέγξει τα ΜΜΕ  και οι μεγάλοι και μικρότεροι παράγοντες του Τύπου να εκβιάσουν την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Έτσι παίζεται το παιχνίδι και είναι προφανές ότι αργά ή γρήγορα συνθλίβεται όποιος δεν παίξει με αυτούς τους όρους.
Πολιτικός ή δημοσιογράφος. Οι δημοσιογράφοι ήταν ανέκαθεν ο αδύναμος κρίκος  αυτής της ιδιότυπης αλυσίδας συμφερόντων. Ο πραγματικός δημοσιογράφος. Αυτός πολύ σπάνια είναι ευνοημένος από το σύστημα των διαπλεκομένων συμφερόντων…
 Στη παρούσα συγκυρία, ο χώρος μας έχει πληγεί όσο λίγοι. ΜΜΕ κλείνουν, απολύσεις, περικοπές μισθών, αύξηση ωρών εργασίας  είναι πλέον σε καθημερινή διάταξη. Και μέσα σε όλα αυτά και οι διώξεις  - με διάφορα άλλοθι και η οικονομική κρίση είναι ένα από αυτά - όσων δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις.
Πως μπορούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να διεκδικήσουν το δίκιο τους; Πιστεύει κανένας ότι θα υπάρξει ποτέ "κατάλληλη συγκυρία",  δηλαδή μια περίοδος όπου τίποτα σημαντικό δεν θα συμβαίνει, για να μπορέσουν να απεργήσουν οι δημοσιογράφοι; Προφανώς δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει. Πως μπορεί να ασκήσει πίεση ένας κλάδος που όταν απεργεί στην ουσία εξυπηρετεί το σύστημα; Μα κι όταν εργάζεται, πάλι κατηγορείται ότι το σύστημα εξυπηρετεί! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.  Ποιο είναι το μέσο πίεσης που έχουν στα χέρια τους;

Προσωπικά απεργώ αν και δεν είμαι ...πουλημένη. Αν ήμουν, τότε σας διαβεβαιώ, δεν θα είχα κανένα από τους παραπάνω λόγους που ανέφερα για να απεργήσω....
Όσο για τα γεγονότα που τρέχουν ερήμην των πολιτών, λόγω της απεργίας μας, έχω να παρατηρήσω ότι φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε ότι τίποτα δεν υπάρχει, αν δεν καταγραφεί στο δελτίο των 8! Ζούμε τελικά την εικονική πραγματικότητα και όχι αυτό που το μυαλό και οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται.

Όχι, δεν πιστεύω ότι μέχρι τη Δευτέρα θα συμβεί η συντέλεια κι εμείς δεν θα την έχουμε πάρει χαμπάρι. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι, ακόμη κι αν δεν υπήρχε η απεργία, ακόμα κι αν η συντέλεια συντελείτο live μπροστά στα μάτια μας, δεν θα κάναμε τίποτα μα τίποτα για να την αποτρέψουμε. Όπως δεν αποτρέψαμε τίποτα μέχρι τώρα κι ας τα γνωρίζαμε όλα! Την υπογραφή του Μνημονίου, τους  συμβατικούς όρους εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας, την πρωτοφανή καταστρατήγηση θεμελιωδών Συνταγματικών δικαιωμάτων και εργασιακών κατακτήσεων, τη ληστρική επιδρομή κατά των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων. Όλα αυτά συνετελέσθησαν μπροστά στα μάτια μας,αλλά δεν αντιδράσαμε.  Όλα τα δεχθήκαμε και συνεχίζουμε να τα δεχόμαστε με παροιμιώδη παθητικότητα.

Και τώρα μας φταίει η απεργία των δημοσιογράφων. Φοβόμαστε ότι θα επέλθει το μοιραίο κι εμείς δεν θα το γνωρίζουμε!

Μήπως όμως  η διαμαρτυρία απέναντι στην απεργία των δημοσιογράφων δεν είναι παρά το άλλοθί μας για την – δυστυχώς προδιαγεγραμμένη - αβουλία, ατολμία και απραξία μας ως κοινωνία;  Για να μπορούμε αύριο να πούμε  - ελαφριά τη καρδία - ότι κάποιοι άλλοι φταίνε που το αφήσαμε να συμβεί . Όχι εμείς….