...με κοίταξε περίεργα... κάποια στιγμή μπόρεσε να ξεκολήσει τα πέτρινα βλέφαρά του και με ρώτησε. παλλικάρι μου είπε τι κάνεις εδώ; γυρνάω του απάντησα, παρατηρώ... ζω. ζεις! μεγάλη κουβέντα μου είπε με παράπονο. θα προτιμούσες να είχες ζήσεις τον ρώτησα με αφέλεια; δεν μου απάντησε γύρισε στον ύπνο του. αφού εκείνος το είχε διαλέξει. παιχνιδίσματα του μυαλού μου... το μεγάλο υψόμετρο... δάκρυα στα μάτια μου που σκουπίζονται για να μη με δούνε κι ένα μικρό αντίο...
απο τον Στέλιο Μπαμιατζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου