Συνέντευξη στην Ειρήνη Σαββοπούλου στο περιοδικό Πολιτικά ΘέματαΜε αριστερές καταβολές – προέρχεται από το ΚΚΕ, ήταν και υποψήφιος στην Πρέβεζα το 1995 –ο Βαγγέλης Παπαχρήστος είναι ο τέταρτος κατά σειρά βουλευτής του ΠΑΣΟΚ που αποφάσισε να βγει από το μαντρί , χωρίς να φοβάται μήπως τον φάει ο λύκος . Λίγο πριν την ανεξαρτητοποίησή του , κάποιοι μάλλον είχαν υποτιμήσει τις διαθέσεις του, όταν σε ένα ΚΤΕ οικονομίας ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου τα βρήκε σκούρα. «Άλλο αισιοδοξία ,άλλο βαυκαλισμός σε απατηλές εμμονές»,απαντάει ο ανεξάρτητος βουλευτής στις ενέσεις αισιοδοξίας που προσπαθεί που προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση, γιατί η «κρίση ρηχαίνει», όπως θέλει να πιστεύει και ο «τσάρος».Χαρακτηρίζει αναποτελεσματικό τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου , ενώ από την κριτική του δεν ξεφεύγει ούτε η Ν.Δ που «έβαλε φωτιά στη χώρα και τώρα θέλει να βάλει το μπρικάκι για να ψήσει τον καφέ της».Πάντως ευθυγραμμίζεται με την άποψη Σαμαρά, ότι το Μνημόνιο δεν βγαίνει.
«Βρισκόμαστε προς το τέλος της ύφεσης», «ρηχαίνει η ύφεση»: Ενέσεις αισιοδοξίας από τον πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο η πράγματι αρχίζει να φαίνεται ένα αχνό φώς στο τούνελ; Γιατί εμείς δεν το βλέπουμε και λέμε μήπως έχετε κανένα καλό οφθαλμίατρο να μας συστήσετε;
Μάλλον με προσπάθεια ξορκισμού των “κακών πνευμάτων” και άσκηση αυθυποβολής του οικονομικού επιτελείου μου μοιάζει. Γιατί τα στοιχεία άλλα δείχνουν. Το 4ο τρίμηνο του 2010 είχαμε «βύθιση» του ΑΕΠ κατά 6,6% και οι ενδείξεις για το 1ο τρίμηνο του 2011 δεν δείχνουν αναστροφή αυτής της τάσης. Ελλοχεύει ο κίνδυνος που είχα επισημάνει το Νοέμβρη για αυτοτροφοδοτούμενη πορεία προς τα κάτω. Όμως πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι το βάθος της ύφεσης το 2010 ήταν μεγαλύτερο από εκείνο του 2009, ενώ η συνολική ζήτηση υποχώρησε το 2009 πολύ περισσότερο από την υποχώρηση του 2010. Και αυτό γιατί ενώ η μείωση της ζήτησης το 2009 απορροφήθηκε κατά τα 3/4 από τις εισαγωγές και κατά το ¼ από το παραγόμενο προϊόν, το 2010 συνέβη ακριβώς το αντίστροφο. Το μεγαλύτερο μέρος, τα ¾, απορροφήθηκε από τη μείωση του παραγόμενου προϊόντος. Η πτώση αυτή δείχνει τη διαμόρφωση μιας αρνητικής ψυχολογίας που πλέον επιδρά στην παραγωγή και γίνεται παράγοντας της διαμόρφωσης αυτοτροφοδοτούμενου κύκλου προς τα κάτω. Η λεκτική προσπάθεια κλίματος αισιοδοξίας από το οικονομικό επιτελείο για να τονώσει τις προσδοκίες βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με την πρακτική άσκηση της πολιτικής. Όταν προτείνει μέτρα τριπλάσια από αυτά που χρειάζονται για να μειωθεί το έλλειμμα το 2011 κατά 2%, αυτό σκοτώνει την ανάπτυξη και συμβάλει στην καθοδική πορεία της οικονομίας, ενώ η πρόβλεψη για πρόσθετα μέτρα στην περίοδο μέχρι το 2015 δυναμιτίζει την παραπέρα εμπιστοσύνη στην ανάκαμψη. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης δίνει προτεραιότητα στις εύκολες λύσεις που κόβουν τα εισοδήματα των εργαζομένων ενώ αποδεικνύεται αναποτελεσματικό όταν επιχειρεί να βάλει χέρι εκεί που υπάρχει «λίπος» δηλαδή στην σπατάλη που οφείλεται στην κρατικοδίαιτη διαπλοκή. Άλλο λοιπόν αισιοδοξία και άλλο βαυκαλισμός σε απατηλές εμμονές και αδιέξοδες επιλογές.
Τελικά το μνημόνιο δεν βγαίνει κ. Παπαχρήστο όπως υποστηρίζει η Ν.Δ;
Η Ν.Δ έβαλε φωτιά στη χώρα και τώρα θέλει να βάλει και το μπρικάκι της για να ψήσει το καφέ της. Το μνημόνιο άλλωστε είναι προϊόν του υπερβολικού χρέους και των μεγάλων ελλειμμάτων στα οποία οδήγησε η ανερμάτιστη πολιτική της. Το Μνημόνιο ήλθε επειδή η πολιτική της δεν έβγαινε. Αλλά ούτε και το «Μνημόνιο» βγαίνει.Η συντριπτική πλειοψηφία των αναλυτών αναγνωρίζει ότι το υπέρογκο χρέος της χώρας, που στο μεγαλύτερό του μέρος είναι εξωτερικό χρέος, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί μακροχρόνια χωρίς την ύπαρξη τεράστιων πρωτογενών πλεονασμάτων, τέτοιων που θα δυναμιτίζουν την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή της χώρας. Θα οδηγηθεί αναγκαστικά σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Το πιο πιθανό είναι η επαναδιαπραγμάτευση να είναι σε όφελος των πιστωτών με μεγάλο βάρος για τους πολίτες αφού όσο περνάει ο καιρός χάνουμε διαπραγματευτικά εργαλεία.
Πολλοί, ακόμη και υπουργοί, λένε τελευταία πως πρέπει ο λαός να μάθει όλη την αλήθεια για την οικονομία. Τι μας κρύβει η κυβέρνηση; Ξερετε κάτι παραπάνω;
Είχα πει στην αρχή της κρίσης, ότι «άλλο να δέχεσαι τους όρους του τοκογλύφου και άλλο να δέχεσαι τη λογική του». Η κυβέρνηση μέχρι πρόσφατα δικαιολογούσε τα μέτρα ως αναγκαστικό προϊόν της επιβολής των όρων για το δανεισμό από τους “διασώστες” μας. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωνε ότι τα μέτρα αυτά είναι έξω από τη φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα οι εκκλήσεις «να πούμε την αλήθεια στο λαό» είναι κάλεσμα να παύσει η κυβέρνηση να έχει τέτοιες ενοχές για την πολιτική της. Είναι ένα βήμα να παρουσιαστεί η λογική του τοκογλύφου πλέον ως «δική μας πολιτική». Δηλαδή αναγνώριση ότι αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε πολιτική ας αλλάξουμε φυσιογνωμία. Το δηλώνουν αυτό πιο κυνικά και πιο ξεκάθαρα κοινοτικοί παράγοντες των Βρυξελλών όταν διαμηνύουν ότι: “Η Πολιτική Ηγεσία της Ελλάδας θα πρέπει να πείσει τις αγορές ότι η εφαρμογή του μνημονίου είναι όχι μόνο υποχρεωτική αλλά και αρεστή”. Αυτό λοιπόν είναι το μυστικό που δυσκολεύεται να ομολογήσει μερίδα της κυβέρνησης.
Διάβασα πρόσφατα ότι εάν είχατε μπροστά σας τον πρωθυπουργό θα του λέγατε «Αλλάξτε πορεία, έχετε ακόμη χρόνο». Γιατί πιστεύετε πως δεν τον κάνει; Δεν θέλει, δεν μπορεί; Πιστεύετε πως υπάρχει επιστροφή;
Δεν είμαι αυτός που κάνει “δίκη προθέσεων” αλλά ανάλυση δεδομένων. Και η ανάλυση δείχνει ότι η ακολουθούμενη πορεία δεν λύνει το πρόβλημα της υπερχρέωσης της χώρας, στραγγαλίζει την ανάπτυξή της και συνθλίβει τους πολίτες της. Ταυτόχρονα εκτιμώ ότι για λίγο χρόνο ακόμα, έχουμε στα χέρια μας διαπραγματευτικά χαρτιά. Έχουμε την αναγνώριση ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι και δικό τους. Αυτό σημαίνει όταν λένε ότι το ελληνικό χρέος αποτελεί «συστημικό κίνδυνο». Και δεύτερον έχουμε ακόμη το χαρτί της ψήφου γιατί οποιαδήποτε αλλαγή της συνθήκης απαιτεί ομοφωνία. Όμως προσοχή, αλλαγή πορείας δεν σημαίνει επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση.Σημαίνει μια πολιτική βαθιών δημοκρατικών αλλαγών στο κράτος και την οικονομία και στους κοινωνικούς θεσμούς που θα δυναμώνουν τη θέση της χώρας και θα βελτιώνουν αντί να καταβαραθρώνουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της. Έχω όμως την αίσθηση ότι η κυβέρνηση λειτουργεί πλέον ως ένας μηχανισμός με αποκλειστικό αντικείμενο το Μνημόνιο, έχει χάσει την επαφή με τις δυνάμεις που μπορούσαν να την στηρίξουν, δεν έχει ουσιαστικές διεθνείς συμμαχίες και έτσι συνεχίζει να υφίσταται το μαρτύριο της σταγόνας.
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει στη βουλή το μεσοπρόθεσμο, μαζί με τις αποκρατικοποιήσεις, όποια διορθωτικά για το 2011 και ένα πακέτο αναπτυξιακών και κοινωνικών δράσεων ως ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο για την οικονομία που θα ξεπερνά το μνημόνιο. Θα το ψηφίσετε;
Όταν καταψήφισα το νομοσχέδιο για τον «εκβαρβαρισμό» των εργασιακών σχέσεων, διατύπωσα με απόλυτη διαύγεια και υπευθυνότητα τα κριτήρια με τα οποία θα τοποθετούμαι απέναντι στα νομοσχέδια: Θα καταψηφίζω νομοσχέδια που εμπνέονται από τη λογιστική λογική και θα ψηφίζω νομοσχέδια που τροφοδοτούν την ανάπτυξη και συμβάλουν στην έξοδο από την κρίση. Σήμερα η κυβέρνηση δεν έχει η ίδια οριστικοποιήσει τι ακριβώς προτείνει. Φοβούμαι ότι το νέο πακέτο θα είναι το πικρό φάρμακο ενός «δεύτερου Μνημονίου», πασαλειμμένο με ανώδυνες διακηρύξεις περί ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής.
epirusgate
«Βρισκόμαστε προς το τέλος της ύφεσης», «ρηχαίνει η ύφεση»: Ενέσεις αισιοδοξίας από τον πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο η πράγματι αρχίζει να φαίνεται ένα αχνό φώς στο τούνελ; Γιατί εμείς δεν το βλέπουμε και λέμε μήπως έχετε κανένα καλό οφθαλμίατρο να μας συστήσετε;
Μάλλον με προσπάθεια ξορκισμού των “κακών πνευμάτων” και άσκηση αυθυποβολής του οικονομικού επιτελείου μου μοιάζει. Γιατί τα στοιχεία άλλα δείχνουν. Το 4ο τρίμηνο του 2010 είχαμε «βύθιση» του ΑΕΠ κατά 6,6% και οι ενδείξεις για το 1ο τρίμηνο του 2011 δεν δείχνουν αναστροφή αυτής της τάσης. Ελλοχεύει ο κίνδυνος που είχα επισημάνει το Νοέμβρη για αυτοτροφοδοτούμενη πορεία προς τα κάτω. Όμως πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι το βάθος της ύφεσης το 2010 ήταν μεγαλύτερο από εκείνο του 2009, ενώ η συνολική ζήτηση υποχώρησε το 2009 πολύ περισσότερο από την υποχώρηση του 2010. Και αυτό γιατί ενώ η μείωση της ζήτησης το 2009 απορροφήθηκε κατά τα 3/4 από τις εισαγωγές και κατά το ¼ από το παραγόμενο προϊόν, το 2010 συνέβη ακριβώς το αντίστροφο. Το μεγαλύτερο μέρος, τα ¾, απορροφήθηκε από τη μείωση του παραγόμενου προϊόντος. Η πτώση αυτή δείχνει τη διαμόρφωση μιας αρνητικής ψυχολογίας που πλέον επιδρά στην παραγωγή και γίνεται παράγοντας της διαμόρφωσης αυτοτροφοδοτούμενου κύκλου προς τα κάτω. Η λεκτική προσπάθεια κλίματος αισιοδοξίας από το οικονομικό επιτελείο για να τονώσει τις προσδοκίες βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με την πρακτική άσκηση της πολιτικής. Όταν προτείνει μέτρα τριπλάσια από αυτά που χρειάζονται για να μειωθεί το έλλειμμα το 2011 κατά 2%, αυτό σκοτώνει την ανάπτυξη και συμβάλει στην καθοδική πορεία της οικονομίας, ενώ η πρόβλεψη για πρόσθετα μέτρα στην περίοδο μέχρι το 2015 δυναμιτίζει την παραπέρα εμπιστοσύνη στην ανάκαμψη. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης δίνει προτεραιότητα στις εύκολες λύσεις που κόβουν τα εισοδήματα των εργαζομένων ενώ αποδεικνύεται αναποτελεσματικό όταν επιχειρεί να βάλει χέρι εκεί που υπάρχει «λίπος» δηλαδή στην σπατάλη που οφείλεται στην κρατικοδίαιτη διαπλοκή. Άλλο λοιπόν αισιοδοξία και άλλο βαυκαλισμός σε απατηλές εμμονές και αδιέξοδες επιλογές.
Τελικά το μνημόνιο δεν βγαίνει κ. Παπαχρήστο όπως υποστηρίζει η Ν.Δ;
Η Ν.Δ έβαλε φωτιά στη χώρα και τώρα θέλει να βάλει και το μπρικάκι της για να ψήσει το καφέ της. Το μνημόνιο άλλωστε είναι προϊόν του υπερβολικού χρέους και των μεγάλων ελλειμμάτων στα οποία οδήγησε η ανερμάτιστη πολιτική της. Το Μνημόνιο ήλθε επειδή η πολιτική της δεν έβγαινε. Αλλά ούτε και το «Μνημόνιο» βγαίνει.Η συντριπτική πλειοψηφία των αναλυτών αναγνωρίζει ότι το υπέρογκο χρέος της χώρας, που στο μεγαλύτερό του μέρος είναι εξωτερικό χρέος, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί μακροχρόνια χωρίς την ύπαρξη τεράστιων πρωτογενών πλεονασμάτων, τέτοιων που θα δυναμιτίζουν την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή της χώρας. Θα οδηγηθεί αναγκαστικά σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Το πιο πιθανό είναι η επαναδιαπραγμάτευση να είναι σε όφελος των πιστωτών με μεγάλο βάρος για τους πολίτες αφού όσο περνάει ο καιρός χάνουμε διαπραγματευτικά εργαλεία.
Πολλοί, ακόμη και υπουργοί, λένε τελευταία πως πρέπει ο λαός να μάθει όλη την αλήθεια για την οικονομία. Τι μας κρύβει η κυβέρνηση; Ξερετε κάτι παραπάνω;
Είχα πει στην αρχή της κρίσης, ότι «άλλο να δέχεσαι τους όρους του τοκογλύφου και άλλο να δέχεσαι τη λογική του». Η κυβέρνηση μέχρι πρόσφατα δικαιολογούσε τα μέτρα ως αναγκαστικό προϊόν της επιβολής των όρων για το δανεισμό από τους “διασώστες” μας. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωνε ότι τα μέτρα αυτά είναι έξω από τη φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα οι εκκλήσεις «να πούμε την αλήθεια στο λαό» είναι κάλεσμα να παύσει η κυβέρνηση να έχει τέτοιες ενοχές για την πολιτική της. Είναι ένα βήμα να παρουσιαστεί η λογική του τοκογλύφου πλέον ως «δική μας πολιτική». Δηλαδή αναγνώριση ότι αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε πολιτική ας αλλάξουμε φυσιογνωμία. Το δηλώνουν αυτό πιο κυνικά και πιο ξεκάθαρα κοινοτικοί παράγοντες των Βρυξελλών όταν διαμηνύουν ότι: “Η Πολιτική Ηγεσία της Ελλάδας θα πρέπει να πείσει τις αγορές ότι η εφαρμογή του μνημονίου είναι όχι μόνο υποχρεωτική αλλά και αρεστή”. Αυτό λοιπόν είναι το μυστικό που δυσκολεύεται να ομολογήσει μερίδα της κυβέρνησης.
Διάβασα πρόσφατα ότι εάν είχατε μπροστά σας τον πρωθυπουργό θα του λέγατε «Αλλάξτε πορεία, έχετε ακόμη χρόνο». Γιατί πιστεύετε πως δεν τον κάνει; Δεν θέλει, δεν μπορεί; Πιστεύετε πως υπάρχει επιστροφή;
Δεν είμαι αυτός που κάνει “δίκη προθέσεων” αλλά ανάλυση δεδομένων. Και η ανάλυση δείχνει ότι η ακολουθούμενη πορεία δεν λύνει το πρόβλημα της υπερχρέωσης της χώρας, στραγγαλίζει την ανάπτυξή της και συνθλίβει τους πολίτες της. Ταυτόχρονα εκτιμώ ότι για λίγο χρόνο ακόμα, έχουμε στα χέρια μας διαπραγματευτικά χαρτιά. Έχουμε την αναγνώριση ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι και δικό τους. Αυτό σημαίνει όταν λένε ότι το ελληνικό χρέος αποτελεί «συστημικό κίνδυνο». Και δεύτερον έχουμε ακόμη το χαρτί της ψήφου γιατί οποιαδήποτε αλλαγή της συνθήκης απαιτεί ομοφωνία. Όμως προσοχή, αλλαγή πορείας δεν σημαίνει επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση.Σημαίνει μια πολιτική βαθιών δημοκρατικών αλλαγών στο κράτος και την οικονομία και στους κοινωνικούς θεσμούς που θα δυναμώνουν τη θέση της χώρας και θα βελτιώνουν αντί να καταβαραθρώνουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της. Έχω όμως την αίσθηση ότι η κυβέρνηση λειτουργεί πλέον ως ένας μηχανισμός με αποκλειστικό αντικείμενο το Μνημόνιο, έχει χάσει την επαφή με τις δυνάμεις που μπορούσαν να την στηρίξουν, δεν έχει ουσιαστικές διεθνείς συμμαχίες και έτσι συνεχίζει να υφίσταται το μαρτύριο της σταγόνας.
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει στη βουλή το μεσοπρόθεσμο, μαζί με τις αποκρατικοποιήσεις, όποια διορθωτικά για το 2011 και ένα πακέτο αναπτυξιακών και κοινωνικών δράσεων ως ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο για την οικονομία που θα ξεπερνά το μνημόνιο. Θα το ψηφίσετε;
Όταν καταψήφισα το νομοσχέδιο για τον «εκβαρβαρισμό» των εργασιακών σχέσεων, διατύπωσα με απόλυτη διαύγεια και υπευθυνότητα τα κριτήρια με τα οποία θα τοποθετούμαι απέναντι στα νομοσχέδια: Θα καταψηφίζω νομοσχέδια που εμπνέονται από τη λογιστική λογική και θα ψηφίζω νομοσχέδια που τροφοδοτούν την ανάπτυξη και συμβάλουν στην έξοδο από την κρίση. Σήμερα η κυβέρνηση δεν έχει η ίδια οριστικοποιήσει τι ακριβώς προτείνει. Φοβούμαι ότι το νέο πακέτο θα είναι το πικρό φάρμακο ενός «δεύτερου Μνημονίου», πασαλειμμένο με ανώδυνες διακηρύξεις περί ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής.
epirusgate
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου