Η μοίρα τους στα χέρια της τρόικας

Σταύρος Χριστακόπουλος 

Όταν η Άνγκελα Μέρκελ παρέπεμπε στον Αντώνη Σαμαρά στην τρόικα, με την επιπλέον επισήμανση πως είναι βέβαιη ότι τα «επόμενα βήματα» για τη βελτίωση της ελληνικής οικονομίας θα ολοκληρωθούν σύντομα, ήταν αυτονόητο ότι μιλούσε για τη διευθέτηση των τελευταίων σοβαρών εκκρεμοτήτων του τρέχοντος μνημονίου.
Εξ άλλου το ανοιχτό περιθώριο για αποχώρηση του ΔΝΤ και για ένα είδος νέας σχέσης της Ελλάδας με τους Ευρωπαίους δανειστές της – ίσως μια νέα χρηματοδότηση σε πλαίσιο που δεν θα λέγεται επισήμως μνημόνιο και με μια επιτήρηση που δεν θα λέγεται «τρόικα» – σχετίζεται ευθέως με τον μεγαλύτερο... νταλκά Γερμανίας και Ευρώπης: τις «μεταρρυθμίσεις». Το ίδιο το ΔΝΤ δεν διανοείται ότι θα αποχωρήσει με ανοιχτές αυτές τις εκκρεμότητες.
Η ελληνική κυβέρνηση, όπως ήδη γνωρίζουν οι αναγνώστες μας, προσπάθησε κατ’ επανάληψη να αποφύγει το πικρό ποτήρι του ασφαλιστικού, είτε με την αναβολή του είτε με τη σαλαμοποίησή του, ώστε να διεκπεραιώσει τώρα ένα κάπως «εύκολο» μέρος και να μείνει το σκληρό κομμάτι για αργότερα. Επιχείρησε επίσης να αποφύγει την απελευθέρωση των απολύσεων στη Δημόσιο και τα «υπόλοιπα» της εργασιακής ατζέντας.
Όμως η τρόικα, ήδη από την Τετάρτη, στις πρώτες διερευνητικές επαφές με την ελληνική κυβέρνηση κατέστησε σαφές ότι αυτά ακριβώς που η κυβέρνηση θα ήθελε προεκλογικά να αποφύγει αποτελούν τις τελευταίες πολύ μεγάλεςεκκρεμότητες του μνημονίου. Και δεν έδειξε διατεθειμένη να τις αφήσει χωρίς οριστική διευθέτηση.

Δεδομένου ότι βρισκόμαστε ήδη σε παρατεταμένη, αν και ανεπίσημη,προεκλογική περίοδο – την οποία ανοήτως συντηρούν τα εκπορευόμενα από την κυβέρνηση σενάρια περί αιφνίδιων βουλευτικών εκλογών ήδη πριν από τις ευρωεκλογές –, είναι προφανές ότι όλοι οι πολιτικοί σχεδιασμοί και υπολογισμοί είναι κατά βάση ενταγμένοι στον προεκλογικό αγώνα των κομμάτων.

Ως εκ τούτου η κυβέρνηση, στριμωγμένη ήδη στα σχοινιά από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και από την τρομακτική πολιτική ήττα με τον ΕΝΦΙΑ, αντιλαμβάνεται πως το κράτος και οι συνταξιούχοι αποτελούν μια ακόμη κρίσιμη – και πολυπληθή – εκλογική μάζα, την οποία δεν μπορούν να θίξουν χωρίς τεράστιο πολιτικό κόστος και χωρίς τον κίνδυνο εκλογικής συντριβής.

Ακόμη και εάν η τρόικα ήταν δεκτική στην αναβολή – η οποία ισοδυναμεί με ματαίωση – των εν λόγω κρίσιμων «μεταρρυθμίσεων», είναι αμφίβολο αν η κυβέρνηση θα μπορούσε να «τουμπάρει» το εσωτερικό πολιτικό κλίμα.

Δεδομένου μάλιστα ότι η εσωτερική της αποδόμηση οδηγεί σε απείρου ηλιθιότητος χειρισμούς, όπως αυτόν με τις τράπεζες και το νόμισμα, δημιουργείται πλέον βασίμως το ερώτημα αν η κυβέρνηση είναι εγγυήτρια της «σταθερότητας» ή δυνάμει παράγων αστάθειας.

Μη έχοντας λοιπόν σοβαρή ελπίδα πολιτικής ανάκαμψης – η οποία να διασφαλίζει στους δανειστές ότι και μετά τον Μάρτιο θα έχουν απέναντί τους μια απολύτως φιλική κυβέρνηση – η κυβέρνηση Σαμαρά καθίσταται αδύναμος παίκτης και άρα ιδανικός για να τελειώνει τη «βρόμικη δουλειά», ώστε οι Ευρωπαίοι, στην επόμενη φάση, απαλλαγμένοι από αυτά τουλάχιστον τα βαρίδια, να δουν πώς θα βγάλουν άκρη με τους επόμενους.

Συνεπώς οι πιθανότητες να αποφύγουν οι κυβερνητικοί το πικρό ποτήρι είναι εκ των πραγμάτων ελάχιστες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η πολιτική μοίρα και της κυβέρνησης και της Ν.Δ. βρίσκεται απολύτως στα χέρια της τρόικας.

Εξ άλλου μόλις χθες ο Ευάγγελος Βενιζέλος έσπευσε να παραδεχθεί από τη Νέα Υόρκη ότι, για να φύγει η χώρα από τη μέγγενη του ΔΝΤ, θα πρέπει νασυμφωνήσουν οι Ευρωπαίοι εταίροι, αφήνοντας να εννοηθεί πως, σε αντίθεση με ό,τι υπαινίχθηκε κατά τις δηλώσεις του μπροστά στη Μέρκελ ο Σαμαράς, η πρόωρη αποχώρηση από το ΔΝΤ προϋποθέτει την έγκριση των Ευρωπαίων.

Πόσο πιο επίσημη θα μπορούσε να είναι η επικύρωση του αδιεξόδου της κυβέρνησης και της πλήρους εξάρτησης από τις επιλογές των δανειστών;

* Ο πίνακας που εικονογραφεί αυτό το κείμενο αποτελεί δημιουργία του ζωγράφου Γεράσιμου Στέρη

topontiki