Διότι ίσως υπάρξει μια μέρα που η FrankfurterAllgemeine θα καθησυχάζει τους αναγνώστες της γράφοντας σε άρθρο της: «ένα ατσάλινο τείχος συνολικού μήκους 42 χιλιομέτρων, το μεγαλύτερο στην Ευρώπη εμποδίζει την εισροή παράνομων μεταναστών από την ευάλωτη “νοτιοανατολική αυλή” της» – όπως γράφει σήμερα η «Καθημερινή». Και σε εκείνο το άρθρο, ίσως το «παράνομοι μετανάστες» δεν θα αναφέρεται σε Σύρους και Αφγανούς, αλλά σε Έλληνες και Ισπανούς.
Διότι ίσως υπάρξει μία μέρα που δεν θα είναι ο Έβρος ο οποίος «θα δεχθεί και πάλι ισχυρή πίεση από δυστυχισμένους που θα αναζητούν στον ήλιο μοίρα και τότε τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα»- όπως γράφει σήμερα η «Καθημερινή». Ίσως να είναι κάποιο ποτάμι που θα χωρίζει την «υγιή Ευρώπη» από το αρρωστημένο νοτιοανατολικό της σκουπιδότοπο βιομηχανικών αποβλήτων. Διότι ίσως υπάρξει μία μέρα που θα «οχυρωθούν τα θαλάσσια και χερσαία σύνορα» των χωρών του ιερατείου της Ε.Ε. τόσο αποτελεσματικά, ώστε να μη μπορεί να περάσει εντός τους ούτε ένα ζευγάρι φτηνά εργατικά χέρια από τη νοτιοανατολική αυλή της Ευρώπης. Επειδή αυτά τα χέρια θα είναι πολύτιμα μόνο για όσο είναι φτηνά. Όταν θα θελήσουν να γίνουν ελεύθερα θα έχει το δικαίωμα το κάθε Λιμενικό και η κάθε Αστυνομία του ιερατείου να τα πυροβολεί ή να τα πνίγει.
Διότι όταν δεν πολεμάς το Κακό αλλά τις επιπτώσεις του, τότε είναι πολύ πιθανόν να γίνεις στα ξαφνικά μία επίπτωση του Κακού για το οποίο αδιαφόρησες. Να γίνεις κι εσύ ένα ανώνυμο πτώμα στο βυθό κάποιας θάλασσας. Να γίνεις ένας ξύλινος και πρόχειρος σταυρός που θα έχει πάνω του μόνο κάποιον αριθμό, σε κάποιο άγνωστο βουνό.
Διότι όταν χτίζεις ένα φράχτη δεν είσαι εσύ που θα αποφασίσεις από ποια μεριά του φράχτη θα ζήσεις. Θα το αποφασίσει εκείνος που σ’ έβαλε να χτίσεις τον φράχτη. Εν ολίγοις, όταν αρχίζεις να χτίζεις φράχτες από δω κι από κει πρόσεξε μήπως τελικά χτίζεις τη φυλακή σου.
kartesios.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου