Οι αυταρχικές εξουσίες ανέκαθεν συνήθιζαν να χρησιμοποιούν
παραπλανητικές εκφράσεις για να αποκρύψουν το πραγματικό νόημα των
πολιτών. Από την εποχή του «ειρηνεύω τη Γαλατία» του Ιουλία Καίσαρα (που
στην πραγματικότητα σήμαινε τον εξανδραποδισμό των Γαλατών) έως τα
Προγράμματα Διαρθρωτικών Προσαρμογών του ΔΝΤ (που στην πραγματικότητα
σηματοδοτούν τη λεηλασία ολόκληρων χωρών), οι ωραίες λέξεις
χρησιμοποιούνται για να ονοματίσουν ποταπές πράξεις.
Το νομοσχέδιο για τη λεγόμενη μικρή ΔΕΗ παίρνει επαξίως τη δικιά του
θέση στη μακρά παράδοση του εξουσιαστικού ψεύδους. Γιατί, όπως είναι
προφανές, δεν υπάρχει καμιά μικρή ΔΕΗ, ούτε μπορεί να υπάρξει τέτοια. Με
τεχνητό τρόπο επιχειρείται να αποσπαστεί ένα τμήμα (ίσως το πιο
κερδοφόρο) από την ενιαία (πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς;) επιχείρηση
ηλεκτρισμού και να παραδοθεί στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Χαρίζονται
στους ιδιώτες δέκα μονάδες παραγωγής ηλεκτρισμού, κοιτάσματα που
αντιστοιχούν σε 450.000.000 τόνους λιγνίτη, και δύο εκατομμύρια
καταναλωτές. «Μικρή ΔΕΗ» είναι η παραπλανητική ονομασία που έχει δοθεί
στο ξεπούλημα του στρατηγικού τομέα της ενέργειας.
Γιατί άραγε να πουληθεί η ΔΕΗ αφού είναι κερδοφόρα κι επομένως δεν
επιβαρύνει τον προϋπολογισμό; Πώς μπορεί να «κοπεί» κομμάτι από ένα
ενιαίο σύστημα που έχει φτιαχτεί και δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά ως
ενιαίο; Πώς μπορεί να κοστολογηθεί η περιουσία της ΔΕΗ όταν αυτή
συμπεριλαμβάνει ορυκτό πλούτο κι εγκαταστάσεις που δεν μπορούν να
αποτιμηθούν με όρους αγοράς; Πώς μπορούμε να μιλάμε για «αγορά» σε έναν
τομέα όπου εκ του χαρακτήρα του μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως μονοπώλιο
(είτε κρατικό είτε ιδιωτικό); Και τι είδους «ελεύθερη αγορά» είναι αυτή
που οι ιδιώτες λαμβάνουν τερατώδεις κρατικές επιχορηγήσεις (10,4
δισεκατομμύρια από το 2.000 έως το 2009 για το κομμάτι της παραγωγής που
έχει ήδη ιδιωτικοποιηθεί); Αλλά πάνω απ’ όλα, γιατί να ξεπουληθεί η ΔΕΗ
όταν η διεθνής εμπειρία αποδεικνύει ότι η ιδιωτικοποίηση οδηγεί σε
αύξηση των τιμών για των καταναλωτή;
Το ξεπούλημα της ΔΕΗ αποτελεί μια ακόμα πράξη στην τραγωδία του
ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου. Πρόκειται για πραγματικό πλιάτσικο.
Ένα πλιάτσικο που καταστρέφει το παρόν και υπονομεύει το μέλλον, αφού η
οποιαδήποτε προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης θα έχει ως απαραίτητη
προϋπόθεση το δημόσιο έλεγχο του στρατηγικού τομέα της ενέργειας.
left.gr 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου