γραμμένο πάνου σ' όλα μας τ' αλέτρια
απάνου σ' όλα τα σφυριά και σ' όλα τα δρεπάνια
απάνου σ' όλες τις καρδιές σ' όλα τα χείλη
απάνου στ' αναγνωμαστάρι της καλής γριούλας
που στ' ανοιχτό κατώφλι του καλοκαιριού σκυμμένη
φορώντας δυο μικρούς ήλιους για ματογυάλια της
θα συλλαβίζει κλαίγοντας, λεβέντη μας,
τον τίτλο τούτο γράμμα-γράμμα πούγραψες με το σπαθί σου
απάνου-απάνου στο τραγούδι της χαράς όλου του κόσμου:
Λευτεριά για Θάνατος.
Και τότες Άρη όπως και τώρα ο ίσκιος σου
θα πέφτει το βραδάκι στο τραπέζι του δείπνου μας
και θα σπιθίζει κόκκινες φωτιές μες στα ποτήρια του κρασιού μας.
Τη νύχτα πάνου στην ταράτσα εκεί της Ρούμελης
θα σου κρατάμε πάντοτες το κέδρινο σκαμνί σου
θα σου κρατάμε απείραχτη τη θέση σου στην Άνοιξη
το ξύλινο κουτάλι σου και το παγούρι
θα σου φυλάμε και το πρώτο αχλάδι του καλοκαιριού
τον πρώτο γρύλλο στη γωνιά της θύμησης
και το πιο φρέσκο απ' τα τσαμπιά των άστρων.
Και στο καρφί της μέσα πόρτας κρεμασμένη πάντοτες
θα καρτεράει η αντάρτισσα φλοκάτα σου
συλλογισμένη μες στο νύχτιο αγιάζι
και πάντοτες απάνου εδώ στης Λευτεριάς τα γόνατα
ο μαύρος σκούφος σου θα στέκει αητός της Γκιώνας.
Και πάντα ο όρκος του λαού μας για το φως
για το ψωμί για το κρασί για την αγάπη
και για το δίκιο θάναι (μα τη Λευτεριά στο λέω)
- ναι, μα τον Άρη, σου το λέω, της λευτεριάς πρωτοχελίδονο -
όρκος του λαού μας θάναι -μα τον Άρη- : Ο ΑΡΗΣ."
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου