Καπάκος Σταύρος
Το θέμα της φορολογίας ήταν και παραμένει ένα από τα θεμελιώδη ζητήματα του πολιτικού ανταγωνισμού. Ο ίδιος ο Μαρξ, στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, έθεσε τη θέση για προοδευτική φορολόγηση δεύτερη στην ιεράρχηση των δέκα μεγάλων ζητημάτων. Για όλους, όχι μόνο για όσους εξαντλούν τη διαλεκτική στο να μηρυκάζουν τα "ιερά κείμενα", η φορολογία είναι πολύ σημαντικό θέμα. Ανεξαρτήτως όμως της αντίληψης που έχει καθένας για τα "ιερά κείμενα", αν τα θεωρεί δηλαδή πολύτιμη εμπειρία και θεωρητικό πλούτο που ανοίγουν νέους δρόμους ή αν τα θεωρεί πολιτικά ευαγγέλια με καθολική - δογματική εφαρμογή, το ζήτημα της φορολογίας παραμένει στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας και θεμελιακό ζήτημα της διάκρισης Δεξιά - Αριστερά.
Η Αριστερά τασσόταν πάντα υπέρ της προοδευτικής φορολογίας. Όσο περισσότερα εισοδήματα ή κέρδη τόσο μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση. Η φορολογία είναι ο βασικός μοχλός της αναδιανομής του παραγόμενου εισοδήματος υπέρ των δυνάμεων της εργασίας με πυλώνες το κοινωνικό κράτος, την εκπαίδευση, την έρευνα, την εξάλειψη των περιφερειακών ανισοτήτων. Στον αντίποδα η Δεξιά θεωρεί τη φορολογία ως βαρίδι της οικονομικής μεγέθυνσης και προτείνει διαρκώς μειώσεις της φορολογικής επιβάρυνσης ιδιαίτερα των επιχειρήσεων, τα κέρδη των οποίων φορολογούνται με πολύ χαμηλότερους συντελεστές των εισοδημάτων από εργασία. Επιπροσθέτως μια θεμελιώδης διάκριση Δεξιάς - Αριστεράς είναι και η διαφωνία για τους έμμεσους φόρους.
Η Αριστερά προτείνει χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές για τα είδη πρώτης ανάγκης που καταναλώνουν οι εργαζόμενοι και υψηλότερους για τα είδη πολυτελείας που υποτίθεται ότι καταναλώνουν τα οικονομικά ισχυρότερα τμήματα.
Η ιδεολογική βάση της διαφωνίας στηρίζεται στην αξία της δικαιοσύνης και της κοινωνικής συνοχής για την Αριστερά και στην ατομική ελευθερία για τη Δεξιά. Στη μακρά πορεία του πολιτικού ανταγωνισμού και ανάλογα με τη συγκυρία υπήρξαν ενδιάμεσες αντιλήψεις, όπως οι σοσιαλδημοκρατικές ή οι αντιλήψεις περί ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Η τελευταία υπηρετήθηκε στη χώρα μας κατά την πρώτη φάση της καραμανλικής Δεξιάς στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης αν και έχει την καταγωγή της στις ριζοσπαστικές προτάσεις "βαθιάς τομής" του '63.
Η αντίληψη "Δεξιά ίσον κεφάλαιο και Αριστερά ίσον εργασία" είναι μάλλον ελλιπής για να καταδείξει το εύρος της πολιτικής εκπροσώπησης των δύο παρατάξεων, που παραμένουν κατά κύριο λόγο λαϊκές. Τα προτάγματα της Γαλλικής Επανάστασης: ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, εμπλουτιζόμενα από την οικολογική διάσταση, παραμένουν κοινό πλαίσιο αναφοράς και στις δύο παρατάξεις, με τη διαφορά να επικεντρώνεται στην προτεραιότητα και στο βάθος των αξιών που κληροδότησε στη δημοκρατική ανθρωπότητα η επανάσταση του 1789.
Η Αριστερά δίνει προτεραιότητα στην αλληλεγγύη, χωρίς να υποβαθμίζει την ελευθερία, ιδιαίτερα σήμερα, που η δημοκρατική διαδικασία αφυδατώνεται και ευτελίζεται, ενώ η Δεξιά στην ελευθερία, ευνοούμενη με πολλές παραλλαγές στο διάβα της Ιστορίας. Από τον ακραίο ατομισμό της ιέρειας του νεοφιλελευθερισμού Έιντ Ράντ ώς τη δημοκρατική κουλτούρα της "ανοιχτής κοινωνίας" του Πόπερ.
Εξαιτίας των μνημονιακών δεσμεύσεων σήμερα στη χώρα μας η συντηρητική πλευρά και οι σύμμαχοί της είναι που επιβάλλουν άδικη φορολογία, και την επιβάλλουν μάλιστα στην καθοδική πορεία του οικονομικού κύκλου, η οποία επιβαρύνει την οικονομική ασφυξία ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων που διαπιστώνουν ότι ταυτόχρονα απαξιώνονται οι περιουσιακές τους αξίες. Στον αντίποδα, η Αριστερά είναι εκείνη που ζητεί στοχευμένες φοροελαφρύνσεις για να μπορέσει να ανασάνει ο κόσμος και να κινηθεί η οικονομία για να δώσει περισσότερα έσοδα στο Δημόσιο στην ανοδική πορεία του οικονομικού κύκλου. Είναι κι αυτό ένα τερτίπι της Ιστορίας...
Το θέμα της φορολογίας ήταν και παραμένει ένα από τα θεμελιώδη ζητήματα του πολιτικού ανταγωνισμού. Ο ίδιος ο Μαρξ, στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, έθεσε τη θέση για προοδευτική φορολόγηση δεύτερη στην ιεράρχηση των δέκα μεγάλων ζητημάτων. Για όλους, όχι μόνο για όσους εξαντλούν τη διαλεκτική στο να μηρυκάζουν τα "ιερά κείμενα", η φορολογία είναι πολύ σημαντικό θέμα. Ανεξαρτήτως όμως της αντίληψης που έχει καθένας για τα "ιερά κείμενα", αν τα θεωρεί δηλαδή πολύτιμη εμπειρία και θεωρητικό πλούτο που ανοίγουν νέους δρόμους ή αν τα θεωρεί πολιτικά ευαγγέλια με καθολική - δογματική εφαρμογή, το ζήτημα της φορολογίας παραμένει στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας και θεμελιακό ζήτημα της διάκρισης Δεξιά - Αριστερά.
Η Αριστερά τασσόταν πάντα υπέρ της προοδευτικής φορολογίας. Όσο περισσότερα εισοδήματα ή κέρδη τόσο μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση. Η φορολογία είναι ο βασικός μοχλός της αναδιανομής του παραγόμενου εισοδήματος υπέρ των δυνάμεων της εργασίας με πυλώνες το κοινωνικό κράτος, την εκπαίδευση, την έρευνα, την εξάλειψη των περιφερειακών ανισοτήτων. Στον αντίποδα η Δεξιά θεωρεί τη φορολογία ως βαρίδι της οικονομικής μεγέθυνσης και προτείνει διαρκώς μειώσεις της φορολογικής επιβάρυνσης ιδιαίτερα των επιχειρήσεων, τα κέρδη των οποίων φορολογούνται με πολύ χαμηλότερους συντελεστές των εισοδημάτων από εργασία. Επιπροσθέτως μια θεμελιώδης διάκριση Δεξιάς - Αριστεράς είναι και η διαφωνία για τους έμμεσους φόρους.
Η Αριστερά προτείνει χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές για τα είδη πρώτης ανάγκης που καταναλώνουν οι εργαζόμενοι και υψηλότερους για τα είδη πολυτελείας που υποτίθεται ότι καταναλώνουν τα οικονομικά ισχυρότερα τμήματα.
Η ιδεολογική βάση της διαφωνίας στηρίζεται στην αξία της δικαιοσύνης και της κοινωνικής συνοχής για την Αριστερά και στην ατομική ελευθερία για τη Δεξιά. Στη μακρά πορεία του πολιτικού ανταγωνισμού και ανάλογα με τη συγκυρία υπήρξαν ενδιάμεσες αντιλήψεις, όπως οι σοσιαλδημοκρατικές ή οι αντιλήψεις περί ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Η τελευταία υπηρετήθηκε στη χώρα μας κατά την πρώτη φάση της καραμανλικής Δεξιάς στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης αν και έχει την καταγωγή της στις ριζοσπαστικές προτάσεις "βαθιάς τομής" του '63.
Η αντίληψη "Δεξιά ίσον κεφάλαιο και Αριστερά ίσον εργασία" είναι μάλλον ελλιπής για να καταδείξει το εύρος της πολιτικής εκπροσώπησης των δύο παρατάξεων, που παραμένουν κατά κύριο λόγο λαϊκές. Τα προτάγματα της Γαλλικής Επανάστασης: ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, εμπλουτιζόμενα από την οικολογική διάσταση, παραμένουν κοινό πλαίσιο αναφοράς και στις δύο παρατάξεις, με τη διαφορά να επικεντρώνεται στην προτεραιότητα και στο βάθος των αξιών που κληροδότησε στη δημοκρατική ανθρωπότητα η επανάσταση του 1789.
Η Αριστερά δίνει προτεραιότητα στην αλληλεγγύη, χωρίς να υποβαθμίζει την ελευθερία, ιδιαίτερα σήμερα, που η δημοκρατική διαδικασία αφυδατώνεται και ευτελίζεται, ενώ η Δεξιά στην ελευθερία, ευνοούμενη με πολλές παραλλαγές στο διάβα της Ιστορίας. Από τον ακραίο ατομισμό της ιέρειας του νεοφιλελευθερισμού Έιντ Ράντ ώς τη δημοκρατική κουλτούρα της "ανοιχτής κοινωνίας" του Πόπερ.
Εξαιτίας των μνημονιακών δεσμεύσεων σήμερα στη χώρα μας η συντηρητική πλευρά και οι σύμμαχοί της είναι που επιβάλλουν άδικη φορολογία, και την επιβάλλουν μάλιστα στην καθοδική πορεία του οικονομικού κύκλου, η οποία επιβαρύνει την οικονομική ασφυξία ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων που διαπιστώνουν ότι ταυτόχρονα απαξιώνονται οι περιουσιακές τους αξίες. Στον αντίποδα, η Αριστερά είναι εκείνη που ζητεί στοχευμένες φοροελαφρύνσεις για να μπορέσει να ανασάνει ο κόσμος και να κινηθεί η οικονομία για να δώσει περισσότερα έσοδα στο Δημόσιο στην ανοδική πορεία του οικονομικού κύκλου. Είναι κι αυτό ένα τερτίπι της Ιστορίας...
aygi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου