«Η εξέγερση του 73 ήταν μια ηρωική πράξη κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής», λέει ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Με το γνωστό ύφος του ανθρώπου που όλα τα “διαβάζει” πιο βαθιά από τους υπολοίπους και με την επίκληση του αυταπόδεικτου, αλλάζει ακόμα και την ίδια την ιστορία προκειμένου να καταλήξει στο συμπέρασμα που τον βολεύει.
Βέβαια, μόνο όσοι ήταν εκεί έχουν το δικαίωμα γνωρίζουν μετά βεβαιότητας τι ακριβώς ήταν το 73.
Οι διαβασμένοι, πάντως, μπορούν να γνωρίζουν τι δεν ήταν.
Σίγουρα δεν ήταν κληροδότημα παντός καιρού και πάσας χρήσης, δια πάσαν νόσον.
Σίγουρα δεν ήταν ένα γεγονός το οποίο θα μπορούσε ο καθένας να το τεντώνει και να το λυγάει ανάλογα με το πώς θέλει να.... πολιτευτεί.

Και πολύ σίγουρα, δεν εναντιώθηκε στους κομματικούς μηχανισμούς, αντιθέτως: πολέμησε την μη κομματική-που κατηγόρησε, εναντιώθηκε και ποινικοποίησε τα κόμματα- Χούντα.
Για την Χούντα ήταν εχθρός οτιδήποτε λειτουργούσε ως φορέας του κοινοβουλευτισμού, της μόνης δημοκρατίας που έχουμε γνωρίσει οι σύγχρονοι Έλληνες. Άρα εχθρευόταν και τα κόμματα.Δεν είναι συμπέρασμα, είναι το εξαγόμενο από την πρώτη δημόσια ομιλία του αρχιπραξικοπηματία:
«Από μακρού χρόνου, η αδυναμία της συνεννοήσεως μεταξύ των υπευθύνων πολιτικών παραγόντων της χώρας, παρά πάσαν επίκλησιν του ανωτάτου άρχοντος της χώρας, είχε αναγάγει την χώραν εις αδιέξοδον. Ουδείς εκ των πολιτικών αρχηγών ανελάμβανε να βοηθήσει τον ανώτατον άρχοντα όστις ανεζήτη λύσιν εντός των συνταγματικών πλαισιών της ανευθυνότητός του για να βγάλει την χώραν από το αδιέξοδον».
Γεώργιος Παπαδόπουλος, 21 Απριλίου 1967

Η εξέγερση των φοιτητών το ’73 ήταν μια ηρωική πράξη, κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής
Ντ.Κ
newpost.gr