ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΔΕΗ των Ν.ΧΑΤΖΗΑΡΓΥΡΙΟΥ & Γ.ΜΑΡΓΑΡΗ

Δεν δικαιολογείται από πουθενά το σπάσιμο της ΔΕΗ
Συζητάμε με τον Νίκο Χατζηαργυρίου, καθηγητή του ΕΜΠ στα συστήματα ηλεκτρικής ενέργειας και τον μεταδιδακτορικό ερευνητή ΕΜΠ Γιάννη Μάργαρη για το σπάσιμο της ΔΕΗ, προκειμένου να πωληθεί. “Η κυβέρνηση θέλει να δείξει ότι έχει την πυγμή, σε κεντρικούς τομείς, να ανατρέψει συσχετισμούς και να προχωρήσει στις ιδιωτικοποιήσεις. Είναι αμφίβολο όμως ότι ο τομέας της ενέργειας προσφέρεται για τέτοιου είδους μετασχηματισμούς”, δηλώνουν οι ερευνητές και καταλήγουν “Αυτοί που έρχονται τώρα για να εκμεταλλευθούν υπάρχουσες επιχειρήσεις σχετικές με την ενέργεια δεν θα προσφέρουν στην οικονομία ή την ανάπτυξη τεχνογνωσίας.”
Tη συνέντευξη πήρε ο Παύλος Κλαυδιανός
Στο τραπέζι είναι το ζήτημα της λεγόμενης «Μικρής ΔΕΗ», δηλαδή το σπάσιμο και η πώληση μέρους της ΔΕΗ. Πώς το υπερασπίζεται ο επίσημος λόγος;


Νίκος Χατζηαργυρίου: Αυτό που λέγεται επισήμως είναι ότι έτσι ενισχύεται ο ανταγωνισμός και αυτό θα οδηγήσει σε χαμηλότερες τιμές ηλεκτρικού ρεύματος, καλύτερη ποιότητα προϊόντος κ.ο.κ. Από πλευράς Ευρωπαϊκών Κανονισμών/Οδηγιών δεν υπάρχει οδηγία που να υποχρεώνει τη χώρα μας να σπάσει τη ΔΕΗ. Μέχρι πρότινος η χώρα μας είχε ικανοποιήσει τις Κοινοτικές Οδηγίες, δηλαδή, είχε κάνει τον διαχωρισμό των δικτύων από την παραγωγή και την εμπορία. Μάλιστα, είχε προχωρήσει μερικά βήματα περισσότερο, όσον αφορά τη διανομή. Τώρα, αν αυτό οδηγήσει όντως στα όσα επαγγέλλονται διατηρώ μεγάλες αμφιβολίες. Ο ηλεκτρισμός δεν είναι ένα προϊόν όπου μπορεί ο ανταγωνισμός να μειώσει εύκολα τις τιμές. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Μειώνοντας το κόστος παραγωγής, άραγε; Μα ήδη η ΔΕΗ έχει πολικαίωμα εποπτείας γυδύ χαμηλό κόστος παραγωγής από την εκμετάλλευση του λιγνίτη. Το κόστος μισθοδοσίας προσωπικού είναι έτσι κι αλλιώς ένα πολύ μικρό ποσοστό του συνολικού κόστους παραγωγής ενέργειας και ήδη έχει μειωθεί δραστικά τα τελευταία χρόνια. Άρα, δεν βλέπω πώς ο ανταγωνισμός θα μπορέσει να μειώσει τις τιμές. Το σπάσιμο, λοιπόν, γίνεται για να μπορεί να πωληθεί ένα μέρος της ΔΕΗ.

Γιάννης Μάργαρης: Να προσθέσω, ότι ο ηλεκτρισμός έχει ένα ειδικό χαρακτηριστικό ως προϊόν που δεν του επιτρέπει να λειτουργεί ανταγωνιστικά, είναι ομοιογενές εμπόρευμα. Δεν μπορεί, δηλαδή, να διαφοροποιηθεί σημαντικά το προσφερόμενο εμπόρευμα, όπως συμβαίνει σε άλλους κλάδους, για παράδειγμα στις τηλεπικοινωνίες.

Ν.Χ.: Χθες κοίταζα μια μελέτη ενός μεγάλου ευρωπαϊκού οργανισμού, της Eurelectric που αναφερόταν στο κόστος της ενέργειας, το οποίο αυξάνεται στις χώρες της Ευρώπης. Είναι τρεις οι βασικές συνιστώσες κόστους: η παραγωγή ενέργειας, τα δίκτυα και οι φόροι-επιδοτήσεις. Το κόστος παραγωγής έχει πέσει τα τελευταία χρόνια λόγω των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ), των δικτύων έχει μείνει σχεδόν σταθερό και το κόστος από φόρους έχει αυξηθεί άνω του 100%. Δηλαδή, σήμερα η βασική συνιστώσα αύξησης του τιμολογίου είναι οι φόροι και λοιπές επιδοτήσεις. Πώς θα μπορούσαν να μειωθούν οι τιμές;
Η ΔΕΗ εκτελεί πολλές λειτουργίες παράλληλα: παραγωγή, δίκτυα, εμπορία. Θεωρητικά, θα μπορούσαμε να έχουμε παραγωγούς και εμπόρους οι οποίοι να ανταγωνίζονται. Τα δίκτυα όμως είναι φυσικά μονοπώλια, δεν έχουν κανένα λόγο ούτε να πωληθούν, ούτε να σπάσουν. Στην παραγωγή αλλά και στην εμπορία τα περιθώρια ανταγωνισμού είναι πολύ μικρά, όπως αποδείχθηκε από τις πρόσφατες περιπέτειες των εναλλακτικών εταιρειών εμπορίας. Άρα και εδώ δεν δικαιολογείται για αυτό το λόγο σπάσιμο και πώληση της ΔΕΗ.
Το επιχείρημα που προβάλλεται ότι θα εισρεύσουν κεφάλαια για επενδύσεις είναι αμφίβολο. Πρόσεξα, ότι στο Σχέδιο Νόμου αναφέρεται ότι για τις επενδύσεις που θα γίνονται προβλέπονται μπόνους! Από πού θα προέλθουν αυτά τα χρηματικά ποσά επιδότησης των επενδύσεων, αν όχι από τους καταναλωτές;

Οι συνέπειες απελευθέρωσης της αγοράς

Το σχέδιο αυτό έχει εφαρμοστεί και αλλού; 
Ν.Χ.: Ένα παρόμοιο σχέδιο εφαρμόστηκε στην Ιταλία. Γενικά βέβαια υπάρχει η τάση τα τελευταία χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση να θεωρείται η ενέργεια ως προϊόν το οποίο θα πρέπει να παράγεται και διανέμεται σε συνθήκες πλήρους ανταγωνισμού. Υπάρχει όμως αντίστοιχα και λόγος υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ με την προϋπόθεση βέβαια ενός άλλου τύπου κράτους το οποίο σέβεται την αυτοτέλειά της καθημερινής λειτουργίας της - διατηρώντας βέβαια το δικαίωμα εποπτείας και ελέγχου της. Υπό αυτή την προϋπόθεση, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τη λειτουργία της ΔΕΗ και σε περιβάλλον απελευθερωμένης αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.

Γ.Μ.: Να προσθέσω ότι όταν συζητάμε για ιδιωτικοποιήσεις δεν πρέπει να ξεχνάμε και να τονίζουμε ότι δεν θέλουμε να την επαναφέρουμε στην κατάσταση που ήταν πριν, με πάγια προβλήματα, διάφορες παθογένειες, σπατάλες κτλ. Υπάρχουν πολλές μελέτες που δείχνουν τις συνέπειες της απελευθέρωσης της αγοράς, σε διαφορετικές χώρες, σε κάποιους τομείς. Δηλαδή, στην ποιότητα του προϊόντος, στην αξιοπιστία του συστήματος, στις τιμές για τον καταναλωτή, στη αύξηση της διείσδυσης των ΑΠΕ κ.ο.κ. Σε αυτς. ??????γωγν αύξηση των τιμών.ές τις μελέτες δεν προκύπτουν σαφείς ενδείξεις που να επιβεβαιώνουν τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της ελεύθερης αγοράς. Η Γαλλία, πχ, έχει μια δημόσια καθετοποιημένη επιχείρηση. Στη Γερμανία, δήμοι και κρατίδια έχουν το δικό τους δίκτυο διανομής. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μοντέλο της απελευθέρωσης επιβάλλεται ιδιαίτερα επιθετικά στη Νότια Ευρώπη.
Η κυβέρνηση θέλει να δώσει στίγμα ότι προχωρεί στον μετασχηματισμό του μοντέλου της οικονομίας, ότι δημιουργεί ένα ευνοϊκό κλίμα για επενδύσεις, ότι εντέλει υλοποιεί το πνεύμα του μνημονίου. Θέλει η κυβέρνηση, γενικότερα, να δείξει ότι έχει την πυγμή, σε κεντρικούς τομείς, να ανατρέψει συσχετισμούς και να προχωρήσει στις ιδιωτικοποιήσεις. Είναι αμφίβολο όμως ότι ο τομέας της ενέργειας προσφέρεται για τέτοιου είδους μετασχηματισμούς.

Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις;
Ν.Χ.: Να πούμε κάτι απλό. Γιατί ένας ιδιώτης να αγοράσει τη «μικρή» ΔΕΗ; Δεν θα θέλει να αυξήσει τα κέρδη του; Αφού τα περιθώρια μείωσης του κόστους είναι ιδιαίτερα περιορισμένα, αυτό τελικά δεν θα έχει ως συνέπεια την αύξηση των τιμών; Η΄ την μείωση των επενδύσεων ανάπτυξης και λειτουργίας του Συστήματος Ενέργειας;

Γ.Μ.: Το κράτος πλέον χάνει τη δυνατότητα ελέγχου του ενεργειακού συστήματος για ενεργειακό σχεδιασμό.

Ν.Χ.: Στο παρελθόν είχαν δοθεί άδειες παραγωγής σε ιδιώτες για μονάδες παραγωγής από λιγνίτη. Καμία από αυτές τις άδειες δεν οδήγησε σε κατασκευή κάποιας λιγνιτικής μονάδας. Το κόστος κατασκευής μιας λιγνιτικής μονάδας είναι πολύ μεγάλο. Γι’ αυτό τώρα επιλέγεται μια «εύκολη» λύση.

Είναι όμως και τεχνοκρατικά ορθολογικό αυτό;
N.X. Δυστυχώς, δεν έχει καμιά σχέση. Ορθολογισμός για την ενέργεια σημαίνει τρία πράγματα. Ασφάλεια εφοδιασμού, προστασία περιβάλλοντος, φθηνές τιμές. Αυτοί είναι οι τρεις πυλώνες της ενεργειακής πολιτικής και πρέπει να τους διασφαλίσουμε ισόρροπα, να μην αναπτύσσεται ο ένας δηλαδή σε βάρος των άλλων. Τι σημαίνει αυτό; Στο θέμα της ενεργειακής ασφάλειας σημαίνει, για παράδειγμα, να χρησιμοποιούνται τοπικά καύσιμα. Στην Ελλάδα αυτά είναι ο λιγνίτης και οι ΑΠΕ. Η μεγάλη εισαγωγή του φυσικού αερίου στο σύστημά μας, πέρα από ένα όριο που εξυπηρετεί τη μεταβλητή παραγωγή των ΑΠΕ, εξυπηρετεί ουσιαστικά το μη ορθολογικό άνοιγμα της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.

Χάνεται ένα σημαντικό όπλο

Αν η ΔΕΗ υπήρξε το κέντρο του ελληνικού ενεργειακού συστήματος, η πώληση τώρα τι θα σημαίνει; 
Ν.Χ.: Κατ’ αρχάς, πριν από αυτό, να πούμε ότι η κακοδαιμονία της ΔΕΗ είναι ότι είναι και δημόσια και ιδιωτική, δηλαδή το 51 % ανήκε στο κράτος και το 49 % είχε εισέλθει στο Χ.Α. Σύμφωνα δε με τον ιδρυτικό της νόμο λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Στην μακριά ιστορία της έχει αποδειχθεί ότι αν το κράτος συμπεριφερθεί σωστά απέναντι στην επιχείρηση, της δίνει τεράστιες δυνατότητες να αναπτυχθεί και να θριαμβεύσει. Όποτε η ΔΕΗ αφέθηκε να λειτουργήσει με σωστό τεχνοκρατικά τρόπο, μεγαλούργησε. Πήγε το ηλεκτρικό ρεύμα παντού και στην πιο απομονωμένη γωνιά της χώρας, είχε το φθηνότερο τιμολόγιο στην Ευρώπη, προσωπικό πολύ καταρτισμένο και αφοσιωμένο στον κοινωνικό ρόλο της επιχείρησης: το μεγαλύτερο κίνητρο των εργαζομένων της ήταν το να έχει ο κόσμος πάντα ρεύμα. Χρησιμοποιήθηκε για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής ενώ είναι ακόμα ο μεγαλύτερος επενδυτής της χώρας - ακόμη και τώρα στην περίοδο της κρίσης, επενδύει περίπου ένα δισ. Ευρώ τον χρόνο. Γύρω από τη ΔΕΗ ζουν χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και τοπικές κοινωνίες. Όταν χάσεις αυτό το εργαλείο άσκησης πολιτικής, ως κράτος, δεν χάνεις ένα σημαντικό όπλο; Φυσικά, δεν θέλω να πω ότι όλα δουλεύουν ή δούλευαν τέλεια μέσα στην επιχείρηση. Όμως λύση είναι η αναδιοργανωση και ο εξορθολογισμός της λειτουργίας της και όχι η ιδιωτικοποίηση.
Η ΔΕΗ παραμένει όντως, κεντρικός παίκτης, αν και κανονικά ενεργειακή πολιτική χαράζει η πολιτεία. Όμως, η ΔΕΗ έχει την τεχνογνωσία, την πληροφόρηση, τους πόρους. Αν η ΔΕΗ πάψει να παίζει τον κεντρικό ρόλο που παίζει σήμερα, η χώρα χάνει το βασικό εργαλείο εφαρμογής πολιτικής για ένα προϊόν που είναι στρατηγικού χαρακτήρα. Ένα προϊόν, όπως η ενέργεια, του οποίου το κόστος επηρρεάζει συνολικά το κόστος ζωής, το κόστος παραγωγής.

Γ.Μ.: Ο ενεργειακός τομέας είναι ο πιο σημαντικός στην ανάπτυξη μιας χώρας. Έχει να κάνει με θέσεις εργασίας, με την παραγωγή, με πόρους. Τώρα δεν ξέρουμε πώς θα γίνεται αυτή η χάραξη, με όρους μακροπρόθεσμους. Η ΔΕΗ έκανε, κυρίως, σχεδιασμό σε βάθος χρόνου. Ο τομέας της ενέργειας λειτουργεί σε μεγάλες κλίμακες χρόνου, απαιτείται πολύς χρόνος για την κατασκευή νέων μονάδων, γραμμών μεταφοράς και δικτύων κ.ο.κ. ς???????? κατασκευος χρόνου. ΗλογισμΔεν είναι αποφάσεις που μπορούν να παρθούν στο πλαίσιο μιας πολύ ανταγωνιστικής αγοράς που λειτουργεί με βάση το άμεσο κέρδος. Πρέπει να μπορείς να σχεδιάσεις επενδύσεις σε βάθος αρκετών ετών.

Ανακύπτουν εδώ δυο ζητήματα. Πρώτον, θα λειτουργήσουν έτσι οι ιδιώτες; (Έχουμε το παράδειγμα της Καλιφόρνιας). Δεύτερον, μήπως υπάρξει ένας ιδιότυπος καταμερισμός που το κύριο βάρος θα το σηκώνει η δημόσια εναπομείνασα ΔΕΗ;

Ν.Χ.: Όντως θα ανακύψουν σοβαρά, παρόμοια, προβλήματα. Ας πάρουμε το πελατολόγιο. Η μικρή ΔΕΗ θα πάρει το 30 % των πελατών, λένε. Ποιοι θα είναι αυτοί, ποια η σύνθεσή τους; Θα είναι υπηρεσίες του Δημοσίου που χρωστούν στη ΔΕΗ, θα είναι οι μεγάλες ενεργειοβόρες επιχειρήσεις που επίσης χρωστούν στη ΔΕΗ; Θα είναι μήπως, φτωχοί ή χρεοκοπημένοι οι οποίοι κάνουν διακανονισμούς με τη ΔΕΗ για χρέη που είναι αμφίβολο αν θα εισπραχθούν; Θα περιλαμβάνει πελάτες του κοινωνικού τιμολογίου; Εν τω μεταξύ, υπάρχει το νομικό ζήτημα του πώς θα υποχρεωθεί ένας πελάτης να αλλάξει εταιρία. Η ΔΕΗ επίσης προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες σε τοπικές κοινωνίες. Ο ιδιώτης γιατί να τα κάνει όλα αυτά;

Γ.Μ.: Όπως είδαμε και στην περίπτωση της πώλησης του ΑΔΜΗΕ, δηλαδή των δικτύων μεταφοράς ηλεκ. ενέργειας, θα επιχειρήσουν να παραδώσουν μια επιχείρηση χωρίς οικονομικές επιβαρύνσεις με τους καλύτερους όρους, σε τιμές ιδιαίτερα χαμηλές σε σχέση με το ήδη επενδυμένο κεφάλαιο. Δεν νομίζω ότι τους ενδιαφέρει με ποιο τρόπο θα μπορέσει η ενέργεια να γίνει τομέας ενδογενούς ανάπτυξης, όπως λέμε εμείς. Αλλά ακόμη και αν μπουν ρήτρες στα συμβόλαια με τους ιδιώτες επενδυτές, θα τηρηθούν; Στην Πορτογαλία Κινέζικες εταιρείες αγόρασαν τα αντίστοιχα δίκτυα μεταφοράς χωρίς να έχουμε προς το παρόν δει καμία σοβαρή επένδυση.

Ο ενεργειακός τομέας θα μπορούσε να είναι μοχλός ανάπτυξης

Η ενέργεια, το λένε όλοι, είναι ένας από τους τομείς που μπορεί να αναπτυχθεί πολύ στην Ελλάδα. 
Ν.Χ.: Πράγματι, η χώρα μας, όσον αφορά την ενέργεια, είναι προικισμένη με δυο βασικούς πόρους. Ο ένας είναι ο λιγνίτης και ο άλλος είναι οι ΑΠΕ, κυρίως αέρας, ήλιος και νερά. Είναι γεγονός ότι οι ΑΠΕ δεν έχουν αξιοποιηθεί όπως θα μπορούσε να γίνει. Η παραγωγή από ΑΠΕ θα μπορούσε, να καλύψει αρκετά μεγαλύτερο κομμάτι των εγχώριων αναγκών. Η εξαγωγή, ενέργειας δεν είναι εύκολο πράγμα τεχνικά, γι’ αυτό οι μεγάλες εξαγγελίες τύπου «Ήλιος» κτλ αποδείχθηκαν τουλάχιστον πρόχειρες. Πάντως η χώρα μας θεωρείται ότι έχει αυτό το πλεονέκτημα. Τον λιγνίτη τον έχει εκμεταλλευτεί αρκετά καλά, τις ΑΠΕ όχι. Από την άλλη πλευρά, η χώρα μας, στην έρευνα, διαθέτει επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο. Η ΔΕΗ η ίδια είναι σε πολύ καλό επίπεδο όσον αφορά την τεχνική κατάρτιση του προσωπικού της, αν και αυτή τεχνογνωσία κινδυνεύει λόγω μη ανανέωσης του.

Γ.Μ.: Ο ενεργειακός τομέας στην Ελλάδα θα μπορούσε να είναι μοχλός ανάπτυξης. Πρώτον οι πόροι που διαθέτει, δεύτερον η γεωγραφική θέση την ευνοεί, τρίτον το εκτεταμένο νησιωτικό σύμπλεγμα που επιτρέπει να αναπτύξεις την έρευνα για το πώς λειτουργούν τα αυτόνομα συστήματα με πολλές ΑΠΕ - ως μικρογραφία του μεγάλου συστήματος - και άρα να αναπτύξεις βιομηχανία, παραγωγή και τεχνολογία στην Ελλάδα. Εννοούμε τα έξυπνα κομμάτια της υποδομής – διότι στα φωτοβολταϊκά οι Κινέζοι δεν ανταγωνίζονται – που απαιτούν μικρό κεφάλαιο, έχουν υψηλή προστιθέμενη αξία. Θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας εθνικός κλάδος έρευνας και ανάπτυξης των ΑΠΕ, με τον οποίο αναβαθμίζεις τη θέση σου στο διεθνή καταμερισμό. Νομίζω ότι στην Ελλάδα είναι ρεαλιστικό να θέσουμε ως στόχο την διείσδυση των ΑΠΕ από άνεμο και ήλιο στο 30% σε ορίζοντα 10 χρόνων. Οι ΑΠΕ στην Ελλάδα μπορούν επίσης να στηριχθούν πολύ στο κτιριακό υπόβαθρο, και να μην εγκαθίσταται σε εκτάσεις γεωργικής γης που μας χρειάζεται για την παραγωγή προϊόντων διατροφής - στις προσόψεις των κτηρίων ή στις ταράτσες. Το κτιριακό απόθεμα επίσης στην Ελλάδα είναι πολύ κακής ποιότητας και ιδιαίτερα ενεργοβόρο. Το να αυξήσεις στο 30% τις ΑΠΕ μπορείς να το κάνεις επενδύοντας πάρα πολύ στον τομέα της ζήτησης, στην εξοικονόμηση ενέργειας, να στηριχθείς σε μικρούς παραγωγούς, να πας σε ένα διεσπαρμένο δίκτυο, σε ένα ενεργειακά πιο εκτεταμένο ενεργειακό σύστημα. Αλλά και αυτό θέλει επίσης επενδύσεις και στρατηγικό σχεδιασμό.
Η Δανία, πχ, πουλάει τεχνογνωσία στην Κίνα. Κάτι ανάλογο δεν ήταν ποτέ στρατηγική καμιάς κυβέρνησης στην Ελλάδα, που έχει επενδύσει αποκλειστικά στον τουρισμό. Θα μπορούσαμε δηλαδή να συνδυάσουμε την εκμετάλλευση, προς δημόσιο όφελος, είτε αυτό σημαίνει χαμηλό κόστος για τους καταναλωτές είτε χαμηλή περιβαλλοντική επιβάρυνση, των πόρων που διαθέτουμε και παράλληλα να εκμεταλλευτούμε το υψηλά εξειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό που έχουν παράξει τα πανεπιστήμιά μας με επιβάρυνση των φορολογουμένων. Το θέμα που τίθεται, λοιπόν, είναι πώς θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε μια εθνική στρατηγική για την ενέργεια εκμεταλλευόμενοι αυτούς τους δυο πόρους: το ανθρώπινο και το φυσικό κεφάλαιο.

Η πώληση τώρα της μικρής ΔΕΗ πώς επηρεάζει αυτή την προοπτική;
Ν.Χ.: Τη δυσκολεύει, ασφαλώς. Θα έχεις έναν ξένο στρατηγικό επενδυτή που αυτός θα αποφασίζει τί επενδύσεις θα γίνονται. Δεν μπορεί να έχει τον ίδιο στόχο που περιγράψαμε προηγουμένως. Όπως είπαμε, μια δημόσια επιχείρηση έχει αρνητικά και θετικά. Το θέμα κάθε φορά είναι πώς πολλαπλασιάζεις τα θετικά και μειώνεις τα αρνητικά. Αυτοί που έρχονται τώρα για να εκμεταλλευθούν υπάρχουσες επιχειρήσεις σχετικές με την ενέργεια δεν θα προσφέρουν στην οικονομία ή την ανάπτυξη τεχνογνωσίας. Για τις ΑΠΕ για παράδειγμα εκμεταλλεύονται απλώς ένα πολύ θετικό θεσμικό πλαίσιο κινήτρων και τις κλιματολογικές συνθήκες.
Γ.Μ.: Είναι σωστό αυτό που έχει ειπωθεί κατά καιρούς ότι, όσο προχωρά και υλοποιείται αυτή η πολιτική ιδιωτικοποιήσεων τόσο στερούνται δυνατότητες από μία κυβέρνηση που θέλει να ασκήσει μια άλλου τύπου ενεργειακή πολιτική να εφαρμόσει το δικό της πρόγραμμα.

ΠΗΓΗ: Εποχή της Κυριακής