Κάποτε συζητώντας μαζί μου, ένας καθηγητής μου διατύπωσε τον εξής έξοχο ορισμό της βλακείας: «Βλάκας είναι εκείνος που κάνει κακό στον άλλον χωρίς να ωφελείται ο ίδιος».
Η παρέμβαση Σαμαρά και της κυβέρνησής του προκειμένου να μη μεταδοθεί η ομιλία Τσίπρα στη ΔΕΘ, που προκάλεσε την παραίτηση των μελών του ΔΣ ακόμα και αυτού του καθαρά προπαγανδιστικού και απαξιωμένου εργαλείου που λέγεται ΝΕΡΙΤ αποδεικνύει την επικίνδυνη, ακροδεξιά βλακεία της κυβέρνησης.
Σε καμιά χώρα του αναπτυγμένου κόσμου η κυβέρνηση οποιουδήποτε κόμματος εν καιρώ δημοκρατίας δε θα είχε επιβιώσει του μαύρου στην ΕΡΤ ή της υπόθεσης Μπαλτάκου. Στα καθ' ημάς ωστόσο, με όπλο το απόλυτα διαπλεκόμενο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο και προς όφελος του πλέον αντικοινωνικού οικονομικού κατεστημένου των τελευταίων δεκαετιών, η σχετικοποίηση της σημασίας και του ρόλου των θεσμών έχει φτάσει στα όρια της ολοσχερούς ακύρωσής τους ενώ το λούμπεν ακροδεξιό περιβάλλον έχει ποτίσει συνολικά την κυβερνητική δράση.
Σε αυτό το τοξικό περιβάλλον η κυβέρνηση είναι έτοιμη να πει και να κάνει σχεδόν οτιδήποτε προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία. Ακόμα και αυτά που ούτε η διοίκηση της ΝΕΡΙΤ αντέχει. Δεν κατανοεί όμως ότι ακόμα και σε αυτήν την κολοβή δημοκρατία που βιώνουμε πια, υπάρχουν όρια, ιδίως σε μια ιστορική περίοδο τέτοιας ανάπτυξης του διαδικτύου.
Η απαγόρευση της μετάδοσης της ομιλίας Τσίπρα ήταν το καλύτερο τονωτικό για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ίδιο και η πολεμική εναντίον του στη βάση γελοιοτήτων του τύπου ότι θα μας βγάλει από το ΝΑΤΟ ή η επίκληση των τζιχαντιστών στη Συρία και στο Ιράκ - για την ενίσχυση των οποίων το «γεράκι» Βενιζέλος μάλλον κάτι θα ξέρει όπως και οι ομόλογοί του στο ΝΑΤΟ.
Ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του καταστρέφουν συστηματικά τους δημοκρατικούς θεσμούς διά της άμεσης καταστολής και διά της απαξίωσής τους. Επιπλέον καθιστούν την ποιοτική αντιπαράθεση σχεδόν αδύνατη συνολικά στο δημόσιο λόγο. Πώς να διεξαχθεί στρατηγικού χαρακτήρα συζήτηση όταν η στοιχειωδώς δημοκρατική ραδιοτηλεόραση ξαναέγινε ζητούμενο 40 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση;
Σε τελική ανάλυση πόση εμπιστοσύνη μπορεί να εμπνέει στο λαό ένας τόσο εξόφθαλμα πανικόβλητος πρωθυπουργός;
Η κατάρρευση της ήδη απαξιωμένης ΝΕΡΙΤ συνιστά άλλη μια στροφή στην ακροδεξιά κυβερνητική κατηφόρα. Είναι όμως και κάτι άλλο: μια ακόμα υπόμνηση ότι τη χώρα την ελέγχει για τα καλά ένα αδίστακτο οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, άμεσα εντελλόμενο από τον ξένο παράγοντα, που συμμαχεί με κάθε στοιχείο- αστικό, λούμπεν, ψευτοαριστερό, ακροδεξιό - προκειμένου να διασφαλίσει την εξακολούθηση της παρούσας πολιτικής με κάθε κόστος.
Γι' αυτό και ο αγώνας ενάντια στην κυβέρνηση στην πραγματικότητα δεν έχει νόημα παρά μόνο ως αντικαθεστωτικός.
Σε ό,τι αφορά τη θλιβερή πια πρωθυπουργική παρουσία, ας μην ελπίζει ο κος Σαμαράς στο γνωστό ρητό ότι η βλακεία είναι ανίκητη.
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου