Σημαίες και ήρωες..

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, γίνεται λόγος για την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου, την οποία συνεχίζει να κρατάει με «νταβατζιλίκι» η ΠΑΣΠ και η Νεολαία ΠΑΣΟΚ. Ναι, η νεολαία του κόμματος που συγκυβερνά με την ακροδεξιά ΝΔ, του Μπαλτάκου, του Βορίδη, του Πλεύρη και των υπολοίπων ακτιβιστών που συνομιλούσαν σαν καλοί φίλοι με τη Χρυσή Αυγή. Κάθε χρόνο, λοιπόν, λίγο πριν την πορεία, οι εν λόγω νεολαίοι της ΠΑΣΠ, με κράνη, καδρόνια και συνεπικουρούμενοι από μπράβους γνωστής γηπεδικής Θύρας, αλλά και από πολλές διμοιρίες ΜΑΤ, βγάζουν βόλτα τη σημαία τους. Ναι, καλά διαβάσατε, έτσι τη θεωρούν. Δικιά τους. Από ένα σύμβολο κάθε δημοκράτη Έλληνα, η ιστορική αυτή σημαία, έχει καταντήσει λάφυρο κάποιων λίγων «εκλεκτών», οι οποίοι συνωστίζονται γύρω της για να φωτογραφηθούν και να έχουν έτσι μια καλή φωτογραφία για το μελλοντικό προεκλογικό τους φυλλάδιο. Ακόμα και τόσα χρόνια μετά την 17η Νοέμβρη του 1973, κάποιοι καπηλεύονται ακόμα. Όπως τόσοι και τόσοι έχουν κάνει από το 1973 και έπειτα χτίζοντας πολιτικές καριέρες. Τους «ήρωες» εκείνης» της νύχτας, που έγιναν Βουλευτές, Υπουργοί κτλ τους έχουμε δει εκατοντάδες φορές να μιλούν στα μέσα για τον ηρωισμό που επέδειξαν. Όμως οι αληθινοί ήρωες δεν μιλούν οι ίδιοι για τα κατορθώματά τους.
Δε θα αναφέρω συγκεκριμένα ονόματα, όλοι τους ξέρετε. Και δε θα αναφέρω τα ονόματά τους γιατί δε θέλω να τους δώσω περισσότερη αξία.

Θα αναφερθώ ονομαστικά σε έναν αληθινό ήρωα εκείνης της νύχτας, έναν άνθρωπο που μετά το Πολυτεχνείο δεν έγινε ούτε Βουλευτής, ούτε Υπουργός, ούτε Διευθυντής, ούτε Γενικός Γραμματέας Υπουργείου, ούτε καν διορίστηκε στο Δημόσιο. Το όνομά του είναι Γιώργος Κηρύκου. Από την Ικαρία. Δεκαεννέα ετών, δούλευε σε οικοδομές και όταν ξεκίνησαν τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο βρέθηκε και αυτός ανάμεσα στους φοιτητές. Μετά την εισβολή του τανκ συνελήφθη, βασανίστηκε φριχτά και φυλακίστηκε. Όταν αποφυλακίστηκε μπάρκαρε στα καράβια, επέστρεψε για λίγο στην Αθήνα και ύστερα πήγε στην Αμερική, όπου δούλεψε σαν κιθαρίστας σε μαγαζιά της Αστόρια. Παντρεύτηκε και απέκτησε ένα γιο. Το 1987 επέστρεψε στην Ικαρία , όπου έζησε μαζί με τη μητέρα του και έβγαζε τα προς το ζην κάνοντας μαθήματα κιθάρας. Το καλοκαίρι του 1993 ξέσπασε πυρκαγιά στην περιοχή Παναγιά. Όταν έμαθε ότι είχαν εγκλωβιστεί 4 ηλικιωμένοι έτρεξε να βοηθήσει μαζί με τους φίλους του Δημήτρη Τσαγανό και Ηλία Φυσίδα. Εγκλωβίστηκαν από τις φλόγες και κάηκαν όλοι.

Αυτός ήταν ο Γιώργος Κηρύκου. Ένας αφανής ήρωας, όχι μόνο του Πολυτεχνείου. Δεν ήξερε να ζητάει ανταλλάγματα για να βοηθήσει. Δεν ήξερε να χτίζει καριέρα. Δεν ήξερε να διαφημίζει τις πράξεις του. Ήξερε, μοναχά, να αγωνίζεται. Ήξερε, μοναχά, να πεθαίνει..

ΥΓ1. Ακούω από πολλούς ότι η σημαία του Πολυτεχνείου πρέπει να τοποθετηθεί στη Βουλή. Στη Βουλή των Βορίδηδων, του Μπαλτάκου και της Χρυσής Αυγής? Όχι.

Άλλοι, λένε, να τοποθετηθεί στο χώρο του Πολυτεχνείου. Που πλέον, όπως και σε όλα τα Πανεπιστήμια μπαινοβγαίνει η Αστυνομία? Όχι.

Αν ήταν στο χέρι μου θα την έδινα στα αδέλφια του Γιώργου. Σαν ελάχιστη πράξη αναγνώρισης της αυταπάρνησης του ήρωα αδερφού τους. Αυτοί, σίγουρα θα ήξεραν και να τη φυλάξουν και να την τιμήσουν.

ΛΥΚΟΣΚΟΥΦΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΦΥΣΙΚΟΣ