Πολιτική με το πιστόλι στον κρόταφο
Από το Νοέμβριο του 2010 οι Γερμανοί έχουν θέσει θέμα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους προετοιμάζοντας το σχετικό μόνιμο μηχανισμό στήριξης τον οποίο είχε ανακοινώσει η Μέρκελ προκαλώντας πανικό στις αγορές ομολόγων.
Τις τελευταίες μέρες ο λόγος για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα πέρασε ημιεπισήμως στους αναδιαρθρωτές. Αυτοί είναι υπάρξεις με θεσμικό ρόλο κάποιας μορφής εντός της ΕΕ, ή παράγοντες σε παγκόσμιους οικονομικούς οργανισμούς, εταιρίες χρηματοπιστωτικών συμβούλων, ή γενικώς παράγοντες του χρηματοπιστωτικού λόμπυ, ή απλώς ξέμπαρκοι πολιτικοί που βρήκαν ευκαιρία να ενεργοποιηθούν στο πλαίσιο των συμφερόντων που εξυπηρετούσαν παραδοσιακά.
Στόχος των αναδιαρθρωτών είναι η επιβολή ενός σχεδίου αναδιάρθρωσης που θα διασφαλίζει ότι όσοι κερδοσκόπησαν μέσω του ελληνικού χρέους δεν θα χάσουν τα κέρδη τους, οι τράπεζες δεν θα θιγούν, ενώ οι Γερμανοί (κυρίως) δεν θα χρεωθούν το αντίτιμο που αντιστοιχεί στην υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων.
Αυτό το σχέδιο ονομάζεται «επιμήκυνση δημόσιου χρέους με περίοδο χάριτος» και είναι ένα πολύ δύσκολο στην εφαρμογή του τεχνούργημα, το οποίο θα αποτελέσει ένα πειραματικό μοντέλο διαχείρισης του δημόσιου χρέους χρεοκοπημένων κρατών εντός της ΕΕ. Με αυτό θίγονται αποκλειστικά μικροί επενδυτές τέτοιων προβληματικών ομολόγων κρατών-μελών, καθώς θα πρέπει να περιμένουν την λήξη της περιόδου αυτών των τίτλων για να εισπράξουν το κεφάλαιό τους. Αντίθετα δεν προκαλείται σοβαρό πρόβλημα στους λεγόμενους θεσμικούς επενδυτές της χρηματαγοράς, οι οποίοι μπορούν λογιστικά να αναδιαρθρώσουν το χαρτοφυλάκιό τους, ενσωματώνοντας απλώς μικρότερα κέρδη τα οποία ήδη έχουν καλύψει μέσω των μηχανισμών ασφάλειας των κερδών.
Το ζήτημα είναι ότι αυτό το σχέδιο δεν διασφαλίζει την επιστροφή της χώρας στην χρηματαγορά, εκτός και εάν υπάρξουν εγγυήσεις από την ΕΕ προς τους επενδυτές ότι θα εισπράξουν στο ακέραιο το κεφάλαιό τους, καθώς οι τόκοι είναι ούτως ή άλλως διασφαλισμένοι όλη την περίοδο μέχρι την λήξη των τίτλων. Άρα αν δεν υπάρξει εγγύηση από έναν θεσμό της ΕΕ, μόνον απολύτως τυχοδιωκτικά κεφάλαια θα μπορούσαν να επενδύσουν σε ελληνικά ομόλογα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να προσφέρει τέτοια διασφάλιση, ότι δηλαδή θα μπορεί να εξυπηρετεί άνετα το χρέος της μετά από δέκα χρόνια, καθώς ουδείς μπορεί να φανταστεί πώς θα ήταν δυνατόν η χώρα να έχει ένα σημαντικό πλεόνασμα επί μια δεκαετία και μια αντίστοιχη ανάπτυξη, ώστε το χρέος να φτάσει να υπολείπεται του ΑΕΠ, μειούμενο μάλιστα ως ποσοστό του διαρκώς. Άσε που για να τροφοδοτηθεί οποιαδήποτε ανάπτυξη δίχως ευρωομόλογα θα έπρεπε να είχαμε εκτίναξη του ιδιωτικού χρέους, σε μια περίοδο κατά την οποία οι ελληνικές τράπεζες είναι υποτιμημένες στην διεθνή αγορά και άρα ανίκανες να αντλήσουν ελκυστικά κεφάλαια!
Συνεπώς το κυοφορούμενο σχέδιο των αναδιαρθρωτών, ώστε να διατηρήσουν και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, δεν διασφαλίζει την επιστροφή της χώρας στις αγορές, αντίθετα διασφαλίζει ότι δεν θα προβούμε σε στάση πληρωμών και ότι θα ενταχθούμε δίχως δυσκολία και δίχως «κούρεμα» ή δίχως σημαντικό «κούρεμα» του χρέους στον μόνιμο μηχανισμό ESM της ΕΕ, μετά την λήξη του προσωρινού στον οποίο βρισκόμαστε. Δεν πρόκειται να θιγούν οι θεσμικοί επενδυτές, ούτε να επηρεαστεί το ευρώ, καθώς τον αέρα της φούσκας που έσκασε θα αναλάβει να «καλύψει» ο ελληνικός λαός, μέσω της διαρκώς αυξανομένης εσωτερικής υποτίμησης με στόχο κάθε προϊόν ή υπηρεσία που παράγεται ή προσφέρεται στην Ελλάδα να είναι περίπου 30% φτηνότερο/η από τον μέσο όρο στην ευρωζώνη. Αυτό σημαίνει γύρω στο 30-45% (ανάλογα τον κλάδο) μείωση των αμοιβών, λαμβάνοντας ως σταθερές την απασχολούμενη τεχνολογία, το εμπορικό ισοζύγιο και την διάρθρωση της παραγωγής. Και αυτά αν όλα πάνε καλά και δεν υπάρξουν γενικότερες πιέσεις στην χρηματαγορά και στα δημοσιονομικά της ΕΕ. Ασφαλώς και τίθεται ζήτημα ως προς την διάρθρωση αυτής της μέσης μείωσης μισθών και είναι εύλογο ότι αν δεν υπάρξει ισοπέδωση των μισθολογικών διαφορών (πράγμα αδύνατο υπό τις παρούσες συνθήκες) θα αυξηθεί κατακόρυφα η ανεργία. Αυτό σημαίνει εσωτερική υποτίμηση μέχρι η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας να πιάσει την μέση ανταγωνιστικότητα χωρών σαφώς πολύ πιο αναπτυγμένων βιομηχανικά, διοικητικά, και τεχνολογικά. Τώρα θα πληρώσουμε ακριβά και καταστροφικά το μάρμαρο της ένταξής μας στην ευρωζώνη: το έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού που διέπραξε η μεταπρατική «αστική» τάξη της χώρας και διεκπεραίωσε ενθουσιωδώς ο δικομματισμός.
Τώρα, για να πετύχει το σχέδιο των αναδιορθρωτών απαιτείται εγκλεισμός στο αναμορφωτήριο για τον ελληνικό λαό, καταρχήν για μια χρονική περίοδο ανάλογη της «επιμήκυνσης του χρέους» και μετά συμμόρφωση στην διαπαιδαγώγηση του αναμορφωτηρίου, κατά την οποία οι Έλληνες θα αμείβονται σύμφωνα με την εκάστοτε σχετική παραγωγικότητά τους, η οποία όμως θα προκύπτει από τους κανόνες ανταγωνιστικότητας στην ΕΕ και την γραφειοκρατικά κατευθυνόμενη από την Επιτροπή διάρθρωση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα παράγεις κάθε φορά αυτά που θα σε συνέφερε να παράγεις με τον τρόπο που θα σου απέδιδε περισσότερο, αλλά αυτά που η ΕΕ επιθυμεί (σε οδηγεί) να παράγεις με τον τρόπο που εκείνη αποφασίζει. Αυτή είναι η κοινωνικοποίηση του αναμορφωτηρίου, το οποίο, αν συνδυαστεί με το καθεστώς χρεοστασίου της χώρας, θα την καταστήσει μέσα σε μια δεκαετία μια από τις πλέον υποβαθμισμένες περιοχές της Ένωσης.
Δημήτρης Γιαννακόπουλος, διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης,
ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου